Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Zdzisław Pazdro urodził się 13.10.1903 roku we Lwowie. Naukę rozpoczął w szkole powszechnej we Lwowie, do której uczęszczał w latach 1909-1913. W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa w oddziale sanitarnym. W 1920 roku uczestniczył jako ochotnik w wojnie polsko-radzieckiej. W 1921 roku uzyskał świadectwo dojrzałości w IV Gimnazjum Klasycznym im. Jana Długosza. Następnie studiował geologię, paleontologię i geografię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie na podstawie rozprawy „Szkic geologiczny Lewoczy” otrzymał w 1926 roku stopień doktora filozofii w dziedzinie geologii. W 1927 roku uzupełniał studia w zakresie geologii regionalnej i kartografii na Uniwersytecie w Lozannie, a paleontologii w Musee d'Histoire Naturelle w Paryżu. W latach 1930-1931 studiował dodatkowo ekonomię i prawo administracyjne na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1934 roku złożył egzamin nauczycielski w zakresie geografii i nauki obywatelskiej oraz habilitował się na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym tego uniwersytetu na podstawie rozprawy „Budowa geologiczna pasma Gór Czywczyńskich”, już jako docent geologii.
Od 1923 roku pracował zawodowo na Uniwersytecie Jana Kazimierza, początkowo jako demonstrator Zakładu Geologicznego, w latach 1925-1926 jako mł. asystent, do 1935 roku jako st. asystent, do 1939 roku jako docent. Od 1935 roku wykładał także kartografię geologiczną na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym. Współpracował jednocześnie z Państwowym Instytutem Geologicznym (1933), z „Pionierem" S.A. przy poszukiwaniu i wydobywaniu materiałów bitumicznych (1935-1936) i z Przedsiębiorstwem Państwowym „Polmin" (1937). W latach 1937-1939 był dyrektorem Służby Geologicznej S.A. „Wspólnota Interesów Górniczo-Hutniczych" w Katowicach. Od stycznia 1940 do czerwca 1941 roku pracował jako st. laborant Katedry Mineralogii i Technologii Krzemianów Lwowskiego Instytutu Politechnicznego.
W czasie okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnym nauczaniu, oficjalnie pracując na stanowisku (od kwietnia 1942) asystenta w Laboratorium Badania Materiałów Drogowych i Budowlanych przy Kursach Technicznych. Początkowo był zastępcą prezesa i kierownikiem działu szkolnictwa Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego, a potem jego prezesem. W maju 1943 roku aresztowany przez gestapo, przebywał do września tego roku w więzieniu. Od wiosny 1944 roku był członkiem Rady Polskiej Ziem Południowo-Wschodnich. Po zdobyciu Lwowa przez wojska radzieckie powrócił do pracy na uniwersytecie, a później na stanowisko st. geologa Kombinatu Naftowego.
W 1945 roku internowany przez władze sowieckie, został zwolniony latem 1946 roku. Wyjechał wówczas do Krakowa, a stamtąd na zaproszenie do Gdańska, gdzie od 1.09.1946 roku objął Katedrę Geologii na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej (PG) na stanowisku nadzwyczajnego prof. kontraktowego. Jesienią 1947 roku został prodziekanem Wydziału Inżynierii. 21.10.1948 roku otrzymał nominację na prof. nadzwyczajnego geologii i surowców. Prowadził też wykłady zlecone w Wyższej Szkole Pedagogicznej oraz na kursach wakacyjnych dla nauczycieli. Na PG wykładał geologię na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz fizjografię na Wydziale Architektury. Gdy 12.03.1952 roku powstał na PG Wydz. Budownictwa Wodnego, kierowana przez niego Katedra Geologii, przekształcona w Katedrę Geologii Inżynierskiej, weszła w skład nowego wydziału. W latach 1953-1954 był dziekanem tego wydziału. Po likwidacji w 1955 roku przez Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego kierunku geologii inżynierskiej na PG, od 1958 roku kierował Zakładem Hydrogeologii Ogólnej na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego (UW). W latach 1965-1968 był dziekanem Wydziału Geologii UW. W 1966 roku został prof. zwyczajnym.
Brał udział w pracach wielu instytucji naukowych, między innymi Rady Naukowej Instytutu Geologicznego w Warszawie (od 1951), był przewodniczącym Komisji Dokumentacji Hydrogeologicznych Centralnego Urzędu Geologii (1956-1973), członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Geologicznego i od 1972 roku członkiem honorowym tego towarzystwa, członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Geograficznego i Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 1972), członkiem oraz wiceprzewodniczącym Państwowego Instytutu Geologicznego, członkiem Instytutu Nauk Geologicznych PAN oraz Rady Naukowej Inst. Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Autor podręcznika „Geologia Polski” (1952), skryptu „Hydrogeologia” (1957), podręcznika „Hydrogeologia ogólna” (1964), licznych prac naukowych, monografii i artykułów w czasopismach specjalistycznych. Kierował 55 pracami magisterskimi i wypromował 28 doktorów. W 1974 roku przeszedł na emeryturę. Wielokrotnie odznaczany, otrzymał między innymi Krzyż Polonia Restituta.
Zmarł w wyniku długotrwałej choroby serca 11.07.1987 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu w Wólce Węglowej.