Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk.
Twórca pierwszej polskiej okrętowej maszyny parowej.
Adolf Polak urodził się 15.06.1890 roku we Lwowie. Szkołę powszechną ukończył we Lwowie. W 1908 roku zdał maturę w lwowskim III Gimnazjum. W tym samym roku rozpoczął studia na Oddziale Maszynowym Wydziału Mechanicznego Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Zmobilizowany, w latach 1914-1918 odbywał służbę wojskową w austriackiej marynarce wojennej w Puli (Chorwacja) jako mechanik elektryk okrętowy.
W latach 1918-1921 kontynuował służbę już w Wojsku Polskim, głównie w wojskowych warsztatach elektromechanicznych. Po skończeniu jej w randze kapitana wrócił na uczelnię. 29.04.1922 roku, po zdaniu ustnych egzaminów z wynikiem celującym, otrzymał dyplom inżyniera mechanika na Oddziale Maszynowym Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej. Na tym wydziale został 8.05.1922 roku zatrudniony jako adiunkt Katedry Budowy Maszyn Cieplnych Tłokowych. Od 1931 roku podjął wykłady z zakresu szybkobieżnych silników spalinowych. Jesienią 1938 roku przejął na Wydziale Mechanicznym kierownictwo Katedry Silników Spalinowych, którą kierował także po 1939 roku, jako profesor tej uczelni, przemianowanej na Lwowski Instytut Politechniczny. Po zajęciu Lwowa przez Niemców wykładał na tajnych kursach politechnicznych.
Zaproszony do Gdańska po zakończeniu wojny, objął 1.07.1945 roku kierownictwo Katedry Elementów Maszyn na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej (PG). Podjął trud organizacji dydaktyki i prac naukowych oraz dokonywania wyboru współpracowników, którzy od października 1945 roku obsługiwali wydziały: Mechaniczny, Elektryczny i Budowy Okrętów. 24.07.1946 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym Katedry Elementów Maszyn na Wydziale Mechanicznym PG i rozpoczął współpracę z przemysłem Wybrzeża. W 1947 roku zorganizował zespół projektowy do budowy maszyn okrętowych, dzięki któremu na rudowęglowcu s/s „Sołdek", zwodowanym 6.11.1948 roku, zainstalowano pierwszą polską maszynę parową własnej konstrukcji wraz z innymi towarzyszącymi urządzeniami. W następnych latach w Katedrze Elementów Maszyn powstały projekty kolejnych maszyn okrętowych i turbin parowych, produkowanych na Śląsku, montowanych i wypróbowywanych w elbląskim „Zamechu", a stanowiących wyposażenie jednostek budowanych w Stoczni Gdańskiej. 18.11.1950 roku otrzymał nominację na prof. zwyczajnego Katedry Budowy Maszyn Parowych na Wydziale Mechanicznym PG. W tym roku otrzymał również nagrodę państwową II stopnia i Złoty Krzyż Zasługi. 12.11.1953 roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna nadała mu tytuł doktora nauk technicznych. W 1959 roku objął kierownictwo Katedry Silników Spalinowych Wydziału Mechanicznego PG.
Był członkiem korespondentem PAN (od 1954 roku), wieloletnim przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku, Rady Technicznej Polskiego Rejestru Statków i Biura Konstrukcyjnego Taboru Morskiego w Gdańsku. Inżynier wielkiej wiedzy i doświadczony konstruktor, został też odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1960 przeszedł na emeryturę.
Zmarł 22.04.1967 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.