Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Karol Pomianowski urodził się 29.09.1874 we Lwowie. W 1893 roku ukończył II Gimnazjum Klasyczne
i rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie, gdzie po 5. latach uzyskał absolutorium. W ramach praktyki inżynierskiej kierował w latach 1898-1900 budową odcinka nowotarskiego kolei Chabówka-Zakopane. Po otrzymaniu 7.03.1900 roku dyplomu na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej zaangażował się w Jaśle jako inżynier drogowy. W 1901 roku dostał etat asystenta w Szkole Politechnicznej, od 1.05.1906 roku st. asystenta, a w 1907 roku etat inżyniera konstruktora w Katedrze Budownictwa Wodnego do prowadzenia wykładów z wodociągów i kanalizacji. 17.07.1908 roku został mianowany płatnym docentem wodociągów i kanalizacji Szkoły Politechnicznej. W 1912 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych. 19.05.1914 roku został prof. nadzwyczajnym W 1917 roku objął kierownictwo Katedry Wodociągów i Kanalizacji utworzonej na Wydziale Budownictwa Wodnego.
W 1918 roku przeniósł się na Politechnikę Warszawską, gdzie powierzono mu wykłady z budownictwa wodnego. 1.04.1919 roku otrzymał nominację na prof. zwyczajnego i kierownictwo Katedry Budownictwa Wodnego. W zorganizowanym w swojej katedrze laboratorium prowadził badania modelowe, między innymi upustu wodnego grobli w Żarze, na zaporze w Koronowie, głównego przelewu burzowego warszawskiej kanalizacji. W 1923 roku został powołany na członka korespondenta Akademii Nauk Technicznych w Warszawie, nieco później na członka zwyczajnego. Spośród jego prac międzywojennych na uwagę zasługują: projekty kanalizacji Lwowa, urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych dla Warszawy, Gdyni, Kalisza, Otwocka, Ciechanowa i Zakopanego, kataster sił wodnych na Dunajcu, Sole, Skawie i Stryju z Oporem, projekty wstępne zbiorników w Porąbce, Rożnowie, Czorsztynie na Dunajcu, w Solinie i Myczkowcach na Sanie, stopni wodnych w Koronowie na Brdzie i na Bielanach (pod Warszawą) na Wiśle. Projektował zakłady energetyczne w Myczkowcach na Sanie, w Tyszownicy na Oporze, w Jazowsku na Dunajcu, w Sochaczewie na Bzurze, w Uniżu na Dniestrze (wspólnie z prof. Janem Łopuszańskim), zbiornik wodociągowy na Prądniku pod Krakowem i wiele innych.
Do jego przedwojennych osiągnięć należy zaliczyć pierwszą w Europie oczyszczalnię ścieków z wielokrotnym zraszaniem złoży biologicznych, wybudowaną w 1937 roku w rzeźni portowej w Gdyni. Był wieloletnim rzeczoznawcą Ministerstwa Robót Publicznych i Komunikacji. Podczas okupacji przebywał w Warszawie, gdzie do 1944 roku prowadził tajne nauczanie na poziomie akademickim, także w ramach wykładów w otwartej przez Niemców w 1942 roku Państwowej Wyższej Szkole Technicznej. Jednocześnie przygotowywał materiały do przyszłych publikacji. Podczas powstania warszawskiego spłonął cały jego dorobek życiowy.
Po wyzwoleniu został przez ministra oświaty skierowany do Gdańska. 1.10.1945 roku rektor Politechniki Gdańskiej (PG) mianował go na stanowisko prof. zwyczajnego. Objął kierownictwo Katedry Hydrauliki, Hydrologii oraz Budowy Zapór, Jazów i Zakładów o Sile Wodnej, a także funkcję dziekana i organizatora Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. Uruchomił też Laboratorium Wodne, częściowo zniszczone podczas wojny, umożliwiając prowadzenie wielu prac naukowych i usługowych dla odradzającej się gospodarki wodnej kraju.
Dużo publikował w czasopismach specjalistycznych, opracował kilka skryptów z dziedziny budownictwa wodnego dla studentów Politechniki Warszawskiej, wydanych przez Bratnią Pomoc. Był współautorem podręczników, takich jak „Zasady budowy wodociągów” (Lwów, 1914) czy „Hydrologia” (t. I-III, Warszawa, 1933-1939). Z powojennych publikacji należy wymienić: „Fundamentowanie i Hydrologię” (t. IV, 1947), wydane przez Gdańskie Koło Studentów Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej jako dwa skrypty, uwzględniające osiągnięcia zagraniczne. Otrzymał wiele odznaczeń i orderów, a wśród nich Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta. Mimo zaawansowanego wieku uczestniczył w wielu konferencjach i naradach technicznych w charakterze doradcy i eksperta.
Schorowany, udał się na leczenie do Rabki, gdzie zmarł 2.07.1948 roku i został tam pochowany.
