Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Stefan Porębowicz urodził się 14.12.1904 we Lwowie. Po ukończeniu szkoły podstawowej, uczęszczał w latach 1914-1915 do gimnazjum ogólnokształcącego w Zakopanem, następnie w Warszawie i do gimnazjum realnego we Lwowie. Po zdaniu matury w 1922 roku zapisał się na Wydział Architektury Politechniki Lwowskiej (PL). W 1928 roku pogłębiał studia przez 3. miesiące w Szkole Architektury Uniwersytetu w Cambridge oraz przez 2. miesiące w bibliotece British Museum w Londynie. W roku akademickim 1928/1929 został młodszym asystentem Katedry Budownictwa Utylitarnego Wydziału Architektury PL, od 1930/1931 był st. asystentem, a od 1935/1936 adiunktem. 10.04.1930 roku obronił pracę dyplomową pt. „Projekt hali targowej” i otrzymał stopień inżyniera architekta z odznaczeniem. Pracę zawodową rozpoczął we Lwowie w biurach architektonicznych prof. Klimczaka, inż. Śliwińskiego i prof. Hinkiewicza. Jako wolno praktykujący architekt projektował i nadzorował budowy dla instytucji państwowych, samorządowych i osób prywatnych. W 1938 roku w Biblioth'eque Nationale w Paryżu zbierał materiały do historii szpitalnictwa.
We wrześniu 1939 roku, po zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie, został zesłany na Syberię. Po powrocie stamtąd w 1940 roku władze radzieckie mianowały go docentem Lwowskiego Instytutu Politechnicznego (dawniej Politechniki). Po zamknięciu uczelni przez Niemców w czerwcu 1941 rok brał udział w tajnym nauczaniu na kursach akademickich w latach 1941-43. Później przebywał w Ojcowie i Krakowie, gdzie opracowywał materiał do historii budownictwa szpitalnego. Od stycznia 1945 rok pracował w Państwowym Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Budowlanych jako projektant, kierownik budowy i nadzoru. W październiku tegoż roku został wysłany do Wrocławia, by organizować tam filię tego przedsiębiorstwa. Od 1.01.1946 roku prowadził we Wrocławiu własne biuro architektoniczne, które zlikwidował we wrześniu 1947. Przebudował wówczas budynek Dresdner Bank i nadzorował budowe. Do stycznia 1948 roku był rzeczoznawcą i inspektorem inwestycji Banku Gospodarstwa Krajowego. Od lutego 1948 roku pracował jako naczelny inżynier Wystawy Ziem Odzyskanych we Wrocławiu, a od maja jako jej dyrektor techniczny i administracyjny.
W maju 1949 roku wyjechał do Warszawy, gdzie w Centralnym Biurze Projektów Architektonicznych i Budownictwa (CBPAiB) opracowywał dokumentację techniczną dla kilku szpitali. Następnie pracował jako konsultant Departamentu Planowania Ministerstwa Zdrowia, stały członek Komisji Projektów Inwestycyjnych i rzeczoznawca Ministerstwa. Od 1.10.1949 roku został jako zastępca prof. kierownikiem Katedry Budownictwa Utylitarnego i Przemysłowego Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej (PG). Nadal pracował w CBPAiB, jako konsultant Ministerstwa Zdrowia oraz specjalista w warszawskim „Miastoprojektcie". Ten nadmiar zajęć był powodem jego choroby serca w 1952 roku i zahamowania własnych prac projektowych. Pracował wówczas naukowo, przygotowując publikację pt. „Barwa w budownictwie szpitalnym” oraz „Budownictwo dla celów lecznictwa psychiatrycznego” we Francji, a także artykuły ogłaszane w czasopismach specjalistycznych.
W 1964 roku kierowaną przez niego katedrę na PG przekształcono w Zakład Projektowania Budynków Służby Zdrowia Katedry Projektowania Architektury Miejskiej. Kierował tym zakładem do swego przeniesienia 1.02.1968 roku na Politechnikę Warszawską. Zorganizował tam podyplomowe studium projektowania obiektów służby zdrowia, którym kierował do przejścia na emeryturę w 1975 roku.
Dwukrotnie odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1956 roku otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Wśród realizacji jego większych projektów w latach 1930-1939 są szkoły, pensjonat, willa i kościół.
Po wojnie do ważniejszych realizacji projektów jego autorstwa należą: Centralna Poradnia Przeciwgruźlicza w Warszawie, Klinika Pediatrii w Lublinie, stacje krwiodawstwa w Gdańsku, Białymstoku, Opolu i Zielonej Górze, szpitale w Nowej Hucie, Łodzi, Bośni i Sieradzu. Był członkiem Międzynarodowej Unii Architektów, Komisji Służby Zdrowia, delegatem Ministerstwa Zdrowia na międzynarodowe kongresy szpitalnictwa, koordynatorem prac sekcji terenowych architektury służby zdrowia przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Architektów RP i wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Szpitalnictwa.
Choroby i zawały serca ograniczyły jego aktywność zawodową. Zmarł 27.03.1984 roku w Warszawie, gdzie został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.