Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Włodzimierz Prochaska urodził się 15.04.1900 roku w Niepołomicach (woj. krakowskie). Od 1908 roku uczęszczał do szkoły powszechnej i przez 4. lata do ck I Szkoły Realnej w Krakowie. Następnie przebywał w Żywcu, Pradze Czeskiej i w latach 1914-1915 w Oświęcimiu. Mając15. lat wstąpił do Legionów. Służył wówczas do końca 1915 roku w 2. plutonie 1. kompanii I Brygady i w sztabie III Brygady, po czym jako niepełnoletni został zwolniony. Od 1916 roku uczęszczał do szkoły realnej w Żywcu. W 1917 roku rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego ck Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Od marca do października 1918 roku służył w wojsku austriackim, a w listopadzie tegoż roku wstąpił do wojska polskiego. W latach 1919-1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W maju 1921 roku zwolniono go w stopniu porucznika.
Rozpoczął wówczas studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, gdzie w maju 1927 roku otrzymał dyplom inż. architekta po obronie pracy dyplomowej z dziedziny budowy miast, przygotowanej pod kierunkiem prof. Tadeusza Tołwińskiego. Niezwłocznie po otrzymaniu dyplomu przeniósł się do Gdyni, gdzie do końca sierpnia 1939 roku pracował na ogół jako wolny architekt, prowadząc wspólnie z inż. Stanisławem Garlińskim i Tadeuszem Jędrzejewiczem biuro architektoniczne. Jedynie w latach 1933-1935 był etatowym pracownikiem w Towarzystwie Budowy Osiedli w Gdyni. W 1933 roku został wybrany na radnego miejskiego. Zmobilizowany 30.08.1939 roku, już 19.09.1939 roku przekroczył na rozkaz granicę rumuńską. Po tułaczce dotarł do Marsylii i 3.01.1940 roku wstąpił do 2. Dywizji Strzelców Pieszych Polskiej Armii we Francji. Od 30.05. do 19.06.1940 roku walczył na froncie, po czym z całą dywizją przekroczył granicę szwajcarską i został internowany w obozie uniwersyteckim w Winterthur. Tam, będąc kierownikiem naukowym grupy architektury, wydał wiele skryptów, między innymi „Wpływ techniki na budownictwo”. Do kraju powrócił w grudniu 1945 roku.
Od 1.02.1946 roku objął stanowisko kierownika Wydziału Budowlanego w Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe (GAL) w Gdyni. Już w maju 1946 roku podjął jako zastępca profesora wykłady z budownictwa ogólnego na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej (PG). Od 21.10.1947 roku zaczął kierować Katedrą Podstaw Budownictwa i Elementów Budowlanych na tym wydziale. Z dniem 17.09.1948 roku został doradcą architektonicznym w GAL-u oraz członkiem Komisji dla Doświadczalnego Budownictwa, funkcjonującej w ramach Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy. Od 1949 kierował tzw. gospodarstwem pomocniczym, zwanym najpierw Zakładem Budownictwa Wydziału Architektury, potem Zakładem Budownictwa Przemysłowego i na koniec Zakładem Projektowania Architektury Przemysłowej. Od 1.11.1956 roku kierował zorganizowaną przez siebie Katedrą Projektowania Architektury Przemysłowej. W latach 1956-58 pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury PG. W 1959 roku został członkiem Zespołu Kierunkowego Architektury Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. 14.03.1969 roku został mianowany prof. zwyczajnym.
Posiadając uprawnienia budowlane już od 1928 roku, wspomagał nie tylko dydaktykę, lecz także uprawiał zawód architekta. W 1947 roku budował w Sopocie pawilony wystawowe, w latach 1948-1959 jako współautor projektu budował w Łodzi halę sportową (w ramach Zakładu Budownictwa Przemysłowego PG), w latach 1956-1961 był starszym projektantem i weryfikatorem w Gdańskim Biurze Projektów Przemysłu Mięsnego, prowadził konsultacje, wydawał opinie dla biur projektowych, Wojewódzkiego Komitetu Urbanistyki i Architektury w Gdańsku, dla miejskich komitetów urbanistyki i architektury w Gdańsku i Gdyni. Od 1961 roku był członkiem Miejskiej Komisji Planowania Gospodarczego w Gdyni. W ciągu lat pracy zawodowej żywo angażował się w działalność Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej (SARP), w latach 1937-1939 był prezesem Oddziału Morskiego SARP w Gdyni, w latach 1946-1947 prezesem Oddziału „Wybrzeże”, w latach 1956-1958 członkiem Rady SARP, od 1956 roku członkiem Sądu Koleżeńskiego i Kolegium Sędziów Konkursowych SARP „Wybrzeże”. Na PG prowadził prace dyplomowe powiązane z realnymi potrzebami terenu. Był autorem takich publikacji, jak „Szkło w budownictwie” czy „Krytyka budowy” przez analizę czynników twórczych (1955). 1.10.1970 roku przeszedł na emeryturę.
Choć w marcu 1972 roku przeniósł się do Warszawy, to nadal pracował na pół etatu na PG. Od 1983 roku pracował także na pół etatu w Instytucie Architektury Politechniki Białostockiej. 17.02.1986 roku obronił na Wydz. Architektury PG swoją pracę doktorską pt. „Definicja architektury na tle przemian jej pojmowania, podziału zawodu na specjalności oraz prognozy”. Był promotorem 6 prac doktorskich, opiniował 3 prace habilitacyjne, recenzował 8 prac doktorskich, opiniował wnioski nominacyjne dla 20 pracowników naukowych.
Zmarł 17.02.1992 roku w Warszawie, gdzie został pochowany na cmentarzu Bródnowskim.
