Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Stanisław Puzyna urodził się 26.04.1883 roku w Stryhowie (pow. kobryński na Polesiu). Od 1894 roku uczęszczał do IV Gimnazjum Klasycznego w Warszawie, gdzie w 1902 roku zdał maturę ze srebrnym medalem. Po egzaminie konkursowym rozpoczął studia w Instytucie Inżynierów Komunikacji w Petersburgu. Podczas studiów odbył praktyki wakacyjne: w 1906 roku przy trasowaniu Kolei Siemireczyńskiej w rosyjskim Turkiestanie, a w 1907 roku przy budowie węzła kolejowego w Debelcewie w Zagłębiu Donieckim. W 1909 roku otrzymał dyplom inżyniera komunikacji. Praktykę zawodową rozpoczął w 1910 roku przy budowie domu mieszkalnego. W 1911 roku pracował przy wytyczaniu tras kolejowych Łódź - Wieruszów, Czernihów - Poczep i Koluszki - Radom w Biurze Studiów Kolejowych inż. Józefa Nowkuńskiego jako naczelnik oddziału. Przez 8 miesięcy był zastępcą dyrektora Wydziału Ruchu Kolei Łódź Fabryczna. 1.07.1912 roku wrócił na stanowisko naczelnika Oddziału Studiów Kolejowych do Petersburga. Od 1.05.1913 roku pracował przez 7 miesięcy we Wschodniouralskim Zarządzie Kolei, trasując odcinek kolei od rzeki Tawda do Tobolska. Pracując w prywatnym biurze w Petersburgu, w 1914 roku trasował odcinek od Kołkuny do Kowna, następnie odcinek od stacji Noworżew do stacji Nowosokolniki, potem kolej Pietrozawodsk - Sorockaja Buchta. Od 1.02.1915 do 28.02.1919 roku był naczelnikiem odcinka przy budowie południowej części Kolei Murmańskiej w Liżnie pod Pietrozawodskiem, od 1.03.1919 do 20.10.1921 roku przy budowie kolei Okołowka - Szerechowiczi.
Na początku grudnia 1921 roku wrócił do Polski. Od 1.01.1923 roku pracował przez 12. lat w Spółce Techniczno-Budowlanej „Wolski, Wiśniewski - Inżynierowie" w Warszawie. Kierował wówczas Wojskowym Instytutem Geograficznym w Warszawie a także budową odcinka kolei Lublin – Rozwadów. Od 1.06.1925 do 31.12.1926 roku w Herbach Polskich kierował budową odcinka Kalety - Podzamcze. Od 1.01.1927 roku przez 9 lat był dyrektorem technicznym w Warszawie. Projektował wówczas koleje wąskotorowe, mosty i magazyny, wykonywał budowy i prowadził inspekcje między innymi Dworca Morskiego, magazynu tranzytowego, magazynu bawełny w Gdyni. W 1927 roku kierował odkrywkami i eksploatacją kamieniołomu Zawerecie (Polesie Wołyńskie). Od 1.01.1936 do 20.10.1939 roku był dyrektorem technicznym oraz współwłaścicielem spółki Biuro Budowlane „S. Dłuski, S. Puzyna i Ska Inżynierowie". W tym czasie budował gmach poselstwa szwedzkiego w Warszawie; dozorował wykonawstwo izolacji fundamentów i piwnic oraz przebudowę dachu w Belwederze w Warszawie, budowę schronu na lotnisku Porubanek pod Wilnem.
Od 1927 roku pracował też jako asystent Katedry Budownictwa Ogólnego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej (PW), prowadząc ćwiczenia z fundamentowania, a w latach 1934-1939 także wykłady z tego przedmiotu. Jako profesor dochodzący prowadził zajęcia z fundamentowania również w Wyższej Szkole Inżynierii Wojskowej (1937-39). Podczas wojny dozorował magazyny firmy „A. Czudowski i S-ka", Towarzystwa Robót Kolejowych „Torok" i Spółki Techniczno-Budowlanej „Wolski, Wiśniewski - Inżynierowie". Zbierał materiały do monografii o palach oraz uczestniczył w pracach Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. 6.06.1944 roku został z rodziną wywieziony do obozu w Grodzisku Mazowieckim. 18.02.1945 roku objął w Lublinie Katedrę Budownictwa Ogólnego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PW. Wykładał tu jako kontraktowy prof. nadzwyczajny budownictwo ogólne i fundamentowanie, kierując równolegle odbudową kilku zburzonych obiektów.
Po przyjeździe do Gdańska wykładał od 1.09.1945 roku jako kontraktowy prof. zwyczajny na Politechnice Gdańskiej (PG) materiały budowlane i budownictwo ogólne na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, a materiały budowlane na Wydziale Architektury PG. Od 1.02.1948 roku wykładał zasady budownictwa przemysłowego na Wydziale Mechanicznym PG, od 1.10.1948 roku budownictwo ogólne na Wydziale Elektrycznym PG, od 12.02.1949 roku budownictwo przemysłowe na Wydziale Chemicznym PG. Od roku akademickiego 1948/1949 prowadził także wykłady w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej NOT (materiały budowlane i budownictwo ogólne) oraz na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG (współczesne zagadnienia budownictwa). Równocześnie od 1.10.1945 do 1.02.1948 roku kierował Biurem Odbudowy Zjednoczonych Stoczni Polskich.
Do jego osiągnięć zawodowych należą też projekty mostów i wiaduktów, między innymi przez Prosnę (1924, drewniany), przez Bzurę (1927, dwa drewniane) oraz przez Wieprz i Por (1928). Autor wielu ekspertyz i skryptu „Fundamentowanie” (1934, 1945), pracował intensywnie mimo kłopotów zdrowotnych. 1.09.1954 roku otrzymał nominację na zastępcę profesora.
Zmarł 13.06.1955 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.