Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Włodzimierz Rodziewicz urodził się 7.08.1909 w Rożyszczach (pow. łucki na Wołyniu). W 1927 roku ukończył 8. klasowe koedukacyjne Państwowe Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łucku. Po rocznych studiach na Uniwersytecie Warszawskim (UW) w 1928 roku zdał egzamin wstępny i rozpoczął naukę na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Po uzyskaniu w 1934 roku, pod kierunkiem prof. dra Józefa Zawadzkiego, dyplomu inżyniera chemika, od września tego roku rozpoczął pracę na stanowisku młodszego asystenta w Katedrze Chemii Nieorganicznej Politechniki Warszawskiej (PW) u prof. dra Tadeusza Miłobędzkiego. Roczny staż z fizyki promieniowania rentgenowskiego odbył u prof. dra Stefana Pieńkowskiego w Katedrze Fizyki UW pod opieką prof. dra Andrzeja Sołtana. W latach 1938-1939 pracował w Państwowych Wytwórniach Uzbrojenia w Kraśniku pod Lublinem. W czasie wojny mieszkał w Łucku i pracował w artelu inwalidów „Charczowik" jako planista, od lipca 1941 roku w Miejskim Zakładzie Higieny jako asystent chemik, od października 1942 roku jako laborant w młynie.
W lipcu 1945 roku przybył z rodziną do Gdańska. Zgłosił się na Politechnikę Gdańską (PG) i współdziałał w zorganizowaniu i uruchomieniu Wydziału Chemicznego. Został kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej na stanowisku adiunkta. Od września 1946 roku, już jako zastępca profesora, prowadził także wykłady z chemii technicznej na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG oraz z chemii nieorganicznej i analitycznej na Wydziale Farmacji Akad. Lekarskiej w Gdańsku. Był organizatorem, a w latach 1946-1956 kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej i Analitycznej tej uczelni. W czerwcu 1949 roku obronił swą pracę doktorską (o mieszanych tlenkach chromu trój- i sześciowartościowego). W 1950 roku został prof. nadzwyczajnym, a w 1963 roku prof. Zwyczajnym.
Jest jednym z pierwszych w Polsce badaczy związków krzemoorganicznych. W latach 1945-1948 i 1950-1951 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Chemicznego PG, w latach 1951-1953, 1958-1960 i 1960-1962 dziekana wydziału. W latach 1969-1974 był dyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej PG.
W latach1948-1951 z jego inicjatywy doszło do rozbudowy gmachu Chemii. W latach 1950-1955 organizował sesje naukowe PG. Od 1954 roku wieloletni naczelny redaktor skryptów uczelnianych PG (około 240 pozycji). Dużo publikował w periodykach chemicznych, w latach 1947-1969 ukazało się 49 pozycji jego prac własnych i wspólnych. Wypromował 17 doktorów. Był członkiem wielu organizacji, między innymi Polskiego Towarzystwa Chemicznego Oddział Gdański, wielokrotnie wchodził w skład zarządu, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Przyrodników im. M. Kopernika. Wielokrotnie nagradzany i odznaczany między innymi w 1970 roku Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 8.03.1976 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.