Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Zbigniew Rozmej urodził się 11.04.1908 roku w Piotrkowie. Z rodziną przenosi się kolejno do Tambowa, Kalisza, Żywca, Komorowa, Tomaszowa Mazowieckiego, gdzie w 1919 roku rozpoczyna naukę w szkole średniej, w 1920 roku kontynuuje ją w Lublinie, w gimnazjum humanistycznym „Szkoła Lubelska", gdzie zdaje maturę w 1929 roku. Zarabia od V klasy korepetycjami. Wstępuje do Szkoły Podchorążych Piechoty w Piotrkowie Lubelskim, pozostaje w rezerwie jako kapral podchorąży. Po zdaniu egzaminu konkursowego na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej, w 1930 roku rozpoczyna studia. W 1932 roku odbywa ćwiczenia wojskowe w 50. Pułku Piechoty w Kowlu, 1.01.1934 roku awansuje na stopień ppor. i zalicza ćwiczenia wojskowe w szkole gazowej w Warszawie. W 1935 roku odbywa praktykę wakacyjną w gazowni w Lesznie, później, w Tomaszowskiej Fabryce Sztucznego Jedwabiu. Studia chemiczne kończy 10.03.1937 roku dyplomem pt. „Sprzęganie kwasu sulfanilowego z paratolusulfanilidem i sulfometycamiliną”. W nagrodę za odkrycie nowego barwnika odbywa staż zawodowy w firmie CIBA w Szwajcarii.
Pracę zawodową rozpoczyna w Zakładach Chemicznych Grodzisk S.A. w Grodzisku Mazowieckim. Po dyplomie, od 1.04. do 1.12.1937 roku jest kierownikiem technicznym w Zakładzie Suchej Destylacji Drewna w Wygodzie (woj. Stanisławów). Od 1.04.1938 roku pracuje w Państwowych Zakładach Destylacji Żywicy w Garbatce (pow. Kozienice). Aresztowany 2.04.1940 roku przez gestapo, prawdopodobnie za sabotaż, zostaje zesłany do obozu w Sachsenhausen-Oranienburgu. Staraniem Dyrekcji Lasów Państwowych 22.12.1941 roku zostaje wyreklamowany. Skrajnie wycieńczony (waży 42 kg), leczy się w Garbatce, potem udaje się do Warszawy, gdzie zarabia wyrobem pasty do podłóg. Powtórnie aresztowany (przypadkowo) w 1943 roku, po 4 tygodniach zwolniony, wyjeżdża do Lublina i pracuje w szkole chemicznej, gdzie uruchamia laboratorium chemii jakościowej i ilościowej, montuje szkolną farbiarnię. Od 1.10.1944 roku wraz z żoną ukrywa się w Garbatce, pracując jako robotnik leśny. 15.01.1945 rok zostaje kierownikiem garbackiej destylatorni. Od 1.06.1945 roku kieruje w Szczebrzeszynie zakładem ekstrakcji karpiny w Zakładach Chemicznych ALWA.
Zaproszony do Gdańska, od 15.09.1948 rok jako zastępca profesora organizuje Katedrę Technologii Chemicznej Drewna i Torfu Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej (PG). Jest jej kierownikiem, także po nominacji na prof. nadzwyczajnego (od 16.12.1954), prof. zwyczajnego (19.10.1964) i po zmianie nazwy tej katedry 1.09.1959 roku na Katedrę Technologii Organicznej. W latach 1954-1956 jest prodziekanem na Wydziale Chemicznym PG, a w latach1956-1958 jego dziekanem. W 1973 roku prowadzi badania w Zakładzie Technologii Drewna Akademii Rolniczej w Warszawie. Od 7.07.1973 roku jest na emeryturze.
Na uczelni pełnił funkcję rzecznika dyscyplinarnego, prezesa Zarządu Środowiskowego Akademickiego Związku Sportowego, wydziałowego redaktora „Zeszytów Naukowych". Był członkiem Komitetu Technologii Drewna PAN, przewodniczącym Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Opracował unikatowy skrypt pt. „Technologia chemiczna drewna”, a także podstawy do budowy pierwszego kombinatu przeróbki torfu w Polsce. Wypromował 8 doktorów, wyszkolił kadrę cenionych w przemyśle specjalistów, był autorem wielu publikacji, 3 patentów, autorem lub współautorem 31 prac badawczych. W latach 1957-1973 otrzymał 9 odznaczeń, między innymi Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 28.01.1975 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.