Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Tadeusz Rubczak urodził się 3.03.1900 w Stanisławowie. Po ukończeniu w Stanisławowie Szkoły Powszechnej im. A. Mickiewicza i II Gimnazjum Klasycznego został w 1918 roku powołany do służby wojskowej. W 1919 roku zapisał się na Wydział Komunikacyjny (Grupę Kolejową) Politechniki Lwowskiej. 5.06.1925 roku, po przyjęciu pracy dyplomowej na temat projektu trasy kolejowej i stacji oraz złożeniu ustnego egzaminu, uzyskał stopień inżyniera dróg i mostów. Jeszcze w tym miesiącu rozpoczął praktykę zawodową w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej (DOKP) w Stanisławowie na stanowisku kontraktowego asesora referendarza, potem asesora referendarza. W latach 1928-1930 włączony do współpracy w odbudowie mostów, projektował wiele sklepionych mostów kamiennych na linii Stanisławów - Woronienka. Projektował także mosty stalowe. W 1934 roku przeniósł się do Służby Ruchu i po przeszkoleniu na telegrafistę, dyżurnego ruchu i dyspozytora został kierownikiem Działu Przewozów Towarowych DOKP w Stanisławowie. Od 15.11.1934 roku kierował Działem Technicznym Wydziału Ruchu DOKP w Krakowie, opiniował wówczas projekty nowych linii i budowli zwiększających przelotowość linii i węzłów kolejowych. W 1937 roku został naczelnikiem Oddziału Ruchowo-Handlowego w Przemyślu. W 1941 roku przeniósł się z Przemyśla do Krakowa, przydzielony przez Urząd Pracy do Wojewódzkiego Urzędu Budownictwa (później Głównego Urzędu Technicznego), gdzie sporządzał kosztorysy robót remontowych.
Po wyzwoleniu Krakowa został zastępcą naczelnika Służby Ruchu DOKP tego miasta. Wkrótce przeprowadził się do Gdańska, gdzie 1.09.1945 roku objął stanowisko kierownika Oddziału Komunikacji i Zabudowy oraz zastępcy naczelnika Wydziału Projektów i Konstrukcji Biura Odbudowy Portów (BOP). 1.05.1946 roku został naczelnikiem Wydziału Kierownictwa Robót, a 1.02.1947 roku p.o. zastępcą naczelnego inżyniera w BOP.
W latach 1949-51 był kierownikiem Pracowni Komunikacyjnej Państwowego Biura Projektów Budownictwa Morskiego. Swój talent dydaktyczny, sprawdzony w Krakowskim Instytucie Administracyjno-Gospodarczym jeszcze przed wojną, rozwijał od lipca 1945 roku na stanowisku adiunkta Katedry Budowy Kolei Politechniki Śląskiej w Krakowie. W Gdańsku od 1.09.1945 roku na stanowisku kontraktowego prof. nadzwyczajnego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej (PG) zaczął kierować Katedrą Budowy Kolei Żelaznych. 10.06.1949 roku na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej obronił z odznaczeniem swoją pracę doktorską pt. „Urządzenia kolejowe w portach” (Wydawnictwo Kolejowe, Warszawa, 1952) i otrzymał stopień doktora nauk technicznych. 2.08.1949 roku został mianowany prof. Nadzwyczajnym w Katedrze Budowy Kolei Żelaznych Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. Utworzył przy swojej katedrze Zakład Naukowy Komunikacji Miejskiej. O jego przygotowaniu do prowadzenia zajęć świadczy oferta z 12.08.1945 roku, w której zgłaszał gotowość podjęcia takich zagadnień, jak budowa kolei żelaznych, kolejnictwo, eksploatacja kolei żelaznych, gospodarka komunikacyjna i zabezpieczenie ruchu pociągów.
Sprawując wiele funkcji kierowniczych, był zarazem autorem wielu projektów dotyczących kolejnictwa; jego autorstwa są między innymi projekty budynków kolejowych o specjalnym przeznaczeniu, przebudowy i rozbudowy stacji, badania wydajności nowych linii kolejowych (np. Kraków - Myślenice - Zakopane), opracowanie warunków technicznych dla inwestycji czy projekty komunikacji dla portu w Gdyni. Swoją wieloletnią praktykę kolejową przekazywał studentom w przystępnej formie. Autor skryptów „Komunikacja miejska” (1951), „Urządzenia transportu lądowego w portach” (1953) oraz „Komunikacja lądowa” (1954), szereg artykułów opracował dla miesięcznika „Technika i Gospodarka Morska". Ministerstwo Szkół Wyższych wyróżniło nagrodą jego pierwsza publikację pt. „Urządzenia kolejowe w portach” (1952).
Odznaczony licznymi orderami i odznaczeniami, otrzymał między innymi Medal Niepodległości (1934), Srebrny Krzyż Zasługi (1938) i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1956). Od 1953 chorował na serce.
