Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Feliks Sauter urodził się 2.01.1905 roku w Lublinie. Uczęszczał tam do szkoły powszechnej i 8 klasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców im. Vetterów, którą ukończył w 1924 roku. Jako harcerz brał udział w 1920 roku w wojnie polsko-bolszewickiej, broniąc Lublina w szeregach służb pomocniczych 23. Lubelskiego Pułku Piechoty. W latach 1920-24 uczestniczył w działalności harcerskiej młodzieży lubelskiej. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Technicznej w Gdańsku. Zmuszony do pracy zarobkowej, kilka razy przerywał studia, pracując między innymi w elektrowni w Gdyni, w Dyrekcji Kolei Państwowych w Gdańsku i w stoczni w Pleniewie. Podczas studiów w Gdańsku żywo uczestniczył w działalności Bratniej Pomocy i Akademickiego Związku Sportowego, był wieloletnim kierownikiem sekcji lekkoatletycznej. Dyplom inżyniera mechanika uzyskał w 1937 roku za projekt gospodarki cieplnej elektrowni. Od 1938 roku zatrudniony w wydziale turbin Elektromechanicznych Zakładów „Rohn-Zieliński Licencja Brown Boveri" w Warszawie, odbył półroczną praktykę w tych zakładach w Baden (Szwajcaria). Po powrocie do Warszawy objął kierownictwo wydział turbin i reprezentował dostawcę w trakcie prób gwarancyjnych maszyn dostarczanych przez „Brown Boveri". Podczas wojny kierował też wydziałem pomp w tej firmie. Pracując po powstaniu warszawskim w cukrowni „Józefów" koło Błonia, uruchomił nowy turbozespół. Po wyzwoleniu powrócił do firmy „Rohn-Zieliński", by organizować jej oddział w Łodzi.
1.02.1946 roku został kierownikiem technicznym Rzeźni Miejskiej w Gdańsku. 1.10.1946 roku zaczął pracę na Politechnice Gdańskiej (PG), gdzie objął stanowisko adiunkta Laboratorium Maszynowego oraz kierownika siłowni cieplnej uczelni. W roku akademickim 1946/1947 zapoczątkował swoją działalność dydaktyczną, prowadząc na Wydziale Mechanicznym PG wykłady z gospodarki cieplnej i ćwiczenia laboratoryjne. Po zabezpieczeniu wszystkich potrzeb energetycznych PG podjął się, jako specjalista w zakresie centralnego ogrzewania, wykonania remontów i nowych projektów różnych instytucji na terenie Wybrzeża: w Centralnej Szkole Rolniczej w Elblągu, w budynku Samopomocy Chłopskiej w Gdańsku, w budynku Państwowych Nieruchomości Ziemskich we Wrzeszczu i w Domu Towarowym Gdańskiej Spółdzielni Spożywców we Wrzeszczu. Największy projekt wykonywany w Polsce opracował dla Fabryki Maszyn i Turbin (Zamechu) w Elblągu. Od 1.01.1949 roku był kierownikiem i zastępcą profesora Katedry Pomiarów i Badań Maszyn oraz Laboratorium Maszynowego Zakładu Gospodarki Cieplnej na Wydziale Mechanicznym PG. Prace naukowo-badawcze prowadzone w Laboratorium Maszynowym pod jego kierownictwem wiązały się z działalnością miejscowych zakładów przemysłowych, takich jak: Fabryka Zapałek w Gdańsku, cukrownie Wybrzeża i elbląski Zamech (np. główna maszyna parowa dla rudowęglowca „Sołdek" i kolejne maszyny okrętowe tej firmy). Jego wykłady, oparte na praktyce zawodowej, prowadzone na czwartym i piątym roku studiów, dotyczyły gospodarki cieplnej, siłowni cieplnych, wymiany ciepła, wentylacji i klimatyzacji. W 1959 roku wydało je Państwowe Wydawnictwo Naukowe w formie pracy zbiorowej pod jego redakcją.
Był recenzentem publikacji uczelni. Opracował programy i instrukcje do prowadzenia badań, obliczeń maszyn i pomiarów urządzeń w ramach ćwiczeń w Laboratorium Maszynowym. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych był stałym konsultantem w sprawach centralnego ogrzewania i wentylacji w Biurze Projektów „Miastoprojekt" w Gdańsku, rzeczoznawcą opiniującym produkcję eksportową w „Polcargo" i Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego. Na uczelni wchodził w skład Senackiej Komisji Inwestycyjnej i Remontowej, był zastępcą kierownika Inst. Gospodarki Cieplnej PG, członkiem Komisji Energetycznej PG, wielokrotnie członkiem zarządu Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskiego, a także przewodniczącym Społecznej Komisji Kontroli Gospodarki Paliwami Stałymi. Poza uczelnią działał we władzach Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych NOT i przez 5 lat przewodniczył, jako współzałożyciel, zarządowi gdańskiego oddziału tej organizacji. Od 1965 roku na stanowisku wykładowcy prowadził do 30.09.1968 roku prace dyplomowe na temat gospodarki cieplnej jako p.o. kierownik Katedry i Zakładu Pomiarów Maszynowych Wydziału Mechanicznego PG. 1.10.1970 roku przeszedł na emeryturę. Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, otrzymał między innymi Złoty Krzyż Zasługi.
Zmarł 24.02.1975 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.