Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Marian Sienkowski urodził się 23.02.1882 roku w Lipowej (woj. poleskie). Po ukończeniu w 1901 roku gimnazjum realnego w Warszawie wstąpił na Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej. W 1905 roku przerwał studia po zamknięciu uczelni na skutek strajku studentów domagających się prowadzenia wykładów w języku polskim. Studia kontynuował na Politechnice Petersburskiej, gdzie w maju 1909 roku otrzymał dyplom inżyniera metalurga I stopnia, po odbyciu praktyk w latach 1905-1907 w Ostrowcu, na Uralu i południu Rosji. W latach 1909-1911 był pracownikiem Laboratorium Metalurgiczno-Metalograficznego Politechniki Petersburskiej, później asystentem profesora Nikołaja S. Kurnakowa. Pod jego kierunkiem prowadził badania własności mechanicznych i elektrycznych podwójnych i potrójnych układów metali, a także publikował ich wyniki. W latach 1911-1914 pracował w Hucie Bankowej jako inżynier konstruktor przy projektowaniu nowej stalowni w Dąbrowie Górniczej. W latach 1914-1918, po przeszkoleniu, kierował jako inżynier wojskowy pracami fortyfikacyjnymi. Po odzyskaniu niepodległości pracował w Warszawie, gdzie w latach 1919-1922 był zatrudniony w Ministerstwie Robót Publicznych. W latach 1923-1924 zajmował się organizowaniem laboratorium Głównego Urzędu Probierczego. Do czerwca 1928 roku był starszym asystentem Katedry Metalurgii i Metaloznawstwa Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej, u profesora Witolda Broniewskiego. Równocześnie wykorzystywał swoje doświadczenie, będąc w latach 1924-1928 doradcą technicznym w Departamencie Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSW). Później kierował Laboratorium Metalograficznym Instytucie Badań Inżynierii, opracowując normy stali dla Związku Hut.
W czerwcu 1928 MSW wysłało go do Francji i Belgii, gdzie między innymi w Fabrique Nationale Creuset, Saint Chamond i Ecole des Arts et Metiers poznawał zakłady naukowo-badawcze i metody produkcji. W rezultacie tego 3. letniego pobytu za granicą opracował między innymi dobór stali, warunki techniczne i warunki obróbki termicznej części karabinu maszynowego typu Browning, obróbkę termiczną i dobór stali na blachy pancerne i pociski przeciwpancerne, warunki wytopu stali do obróbki plastycznej dla luf działowych. Po powrocie do kraju został zatrudniony w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia. Od 1932 roku zajmował się organizacją Inst. Metaloznawstwa Politechniki Warszawskiej. Wykładał technologię metali na kursach aplikacyjnych oficerów uzbrojenia, w Państwowym Liceum Samochodowo-Lotniczo-Morskim i w Wyższej Szkole Wojsk Inżynieryjnych. Był członkiem różnych komisji naukowych w dziedzinie metaloznawstwa i wytrzymałości materiałów. W czasie wojny pracował na wsi jako robotnik przymusowy.
27.05.1946 roku został powołany na stanowisko profesora i kierownika Katedry Metaloznawstwa i Materiałoznawstwa Wydziału Mechanicznego Politechniki Gdańskiej (PG). 7.05.1947 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego tej katedry, w której rozwinął dziedzinę przeróbki plastycznej, wykrojnictwa, tłocznictwa i obróbki termicznej stali. Oprócz wypełniania zadań dydaktycznych rozpoczął współpracę badawczą z przemysłem Wybrzeża, zwłaszcza w zakresie opracowywania ekspertyz. Uczestniczył w wielu zjazdach i konferencjach ogólnokrajowych, przedstawiając na nich osiągnięcia techniczne i ekonomiczne. Choć 30.06.1960 roku przeszedł na emeryturę, pracował jeszcze w Katedrze do 30.09.1963 roku w ramach godzin zleconych.
Zmarł 7.03.1966 roku w Gdańsku, gdzie został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.