Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Hilary Sipowicz urodził się 28.01.1890 roku w Mickiszkach (pow. szawelski na Litwie). Gimnazjum ukończył w 1910 roku w Szawlach. Podczas rewolucji 1905 roku należał do Bojowej Organizacji Socjalistycznej „Iskra", walczącej na ziemi kowieńskiej przeciw caratowi. Dyplom inżyniera mechanika uzyskał w 1917 roku na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej Wojennomorskiej w Petersburgu. W latach 1910-1916 należał do polskiej organizacji studentów Polaków o lewicowych przekonaniach. W styczniu 1914 rok współorganizował strajk w wyższych zakładach naukowych Petersburga. Do 1918 roku był oficerem rosyjskiej marynarki wojennej pływającym na okrętach podwodnych w stopniu miczmana. Od 1.09.1914 do 1.01.1920 roku należał do Polskiej Organizacji Wojskowej w Rosji i na Litwie. Po przybyciu do Polski w 1919 roku pracował między innymi jako kierownik warsztatów Flotylli Pińskiej Marynarki Wojennej (do 1921), zajmujących się wydobywaniem i naprawą statków zatopionych na Wiśle i Prypeci, potem jako starszy inżynier transportowców wojskowych „Wilia" i „Warta" (1924-27), wreszcie jako kierownik Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni (do 1930). W latach 1930-1931 ukończył we Francji kurs budowy łodzi podwodnych, a następnie pracował w nadzorze budowanych we Francji okrętów dla Polskiej Marynarki Wojennej. Będąc w latach 1932-1939 dyrektorem nauk w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu, zorganizował jej Wydział Techniczny. Podczas wojny przebywał w Warszawie, gdzie wykładał na Wydziale Okrętowym w Państwowej Szkole Techniczno-Mechanicznej, a od 1943 roku na kursie budowy okrętów tajnej Politechniki Warszawskiej.
W czasie powstania warszawskiego, należąc do plutonu technicznego grupy „Sokół" baonu „Bełt", pracował między innymi w warsztacie przy budowie granatnika oraz kierował pracami przy wierceniu studni.
Po wyzwoleniu, 23.07.1945 roku został powołany do czynnej służby wojskowej, a 3.08.1945 roku mianowany komandorem w korpusie oficerów Marynarki Wojennej Wojska Polskiego. Służąc w marynarce, od 1.12.1945 roku był zarazem zatrudniony na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG) jako profesor kontraktowy i kierownik Katedry Zastosowania i Użytkowania Maszyn Okrętowych. Powierzono mu prowadzenie wykładów z parowych maszyn okrętowych, parowych kotłów okrętowych, pomocniczych mechanizmów okrętowych i pomp okrętowych. 11.03.1947 roku został zdemobilizowany na własną prośbę. 6.12.1949 roku aresztowano go wraz z jego byłym przełożonym, kontradmirałem Adamem Mohuczym, za rzekome niedopatrzenia w nadzorze remontu okrętów. Skazany na 15 lat więzienia w procesie czterech oficerów Polskiej Marynarki Wojennej, został zwolniony w 1956 roku ze względu na zły stan zdrowia. Od 1954 roku mógł przygotowywać w więzieniu opracowania na temat pomocniczych mechanizmów okrętowych oraz parowych maszyn okrętowych, mające być szerszym ujęciem skryptów „Turbiny parowe okrętowe” (1933-37) oraz „Silniki spalinowe” (1936-38). 21.06.1957 roku został zrehabilitowany przez Najwyższy Sąd Wojskowy i powrócił na PG. 1.07.1957 roku powołano go na kierownika Katedry Siłowni Okrętowych na Wydziale Budowy Okrętów PG.
Centralna Komisja Kwalifikacyjna nadała mu 26.06.1958 roku tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a od 1.07.1958 roku powołała na stanowisko samodzielnego pracownika nauki. Od 15.06.1958 roku był członkiem Rady Naukowej Instytutu Morskiego. Mimo przejścia na emeryturę 30.09.1960 roku nadal brał udział w egzaminach dyplomowych absolwentów Wydziału Technicznego Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej, uczestniczył w ocenianiu prac doktorskich oraz ich prowadzeniu na PG. Za pracę i pomoc okazaną Kołu Korab" otrzymał na 40. lecie tej organizacji dyplom uznania. Wśród wielu przyznanych mu orderów i odznaczeń znajdują się między innymi: Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Medal 10. lecia Niepodległości, Krzyż Niepodległości z Mieczami (1930), Złoty Krzyż Zasługi (1938), Srebrny Krzyż Zasługi (1946), Medal za Warszawę 1939-1945 (1959), złota odznaka „Zasłużony Pracownik Morza" (1964) i odznaka honorowa „Za Zasługi dla Gdańska" (1965).
Zmarł 12.05.1969 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu w Toruniu.
