Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Członek Akademii Nauk Technicznych.
Leon Staniewicz urodził się 20.12.1871 roku w Petersburgu. W Petersburgu ukończył niemieckie gimnazjum klasyczne, a także studia w 1894 roku na Wydziale Fizyczno-Matematycznym Uniwersytetu. Po napisaniu pracy pt. „Zjawisko Thomsona w związku z innymi zjawiskami termoelektrycznymi” pozostał w Katedrze Elektryczności i Magnetyzmu (w celu przygotowania się do zawodu profesorskiego u prof. Bergmana).
W Towarzystwie Fizyko-Chemicznym wygłosił kilka referatów. W latach 1896-1901 wykładał fizykę
i matematykę w IV Państwowym Gimnazjum i I Korpusie Kadetów. W 1900 roku wstąpił na III rok studiów Instytutu Elektrotechnicznego w Petersburgu. Od 1901 roku jako starszy asystent Katedry Elektrochemii tego instytutu kierował ćwiczeniami w Laboratorium Pomiarów Elektrotechnicznych, także zajęciami z matematyki. Po otrzymaniu 9.06.1903 roku dyplomu inżynier elektryka pracował naukowo. W 1908 roku delegowano go na studia zagraniczne. Po zdaniu w 1912 roku egzaminów na adiunkta doktoryzował się w 1915 roku na podstawie rozprawy „O nagrzewaniu się przewodników elektrycznych” i otrzymał tytuł doktora elektrotechniki. W 1913 roku wykładał w Instytucie Elektrotechnicznym podziemne linie elektryczne i kierował dyplomami.
W 1918 roku Rada Instytutu Elektrotechnicznego wybrała go na profesora elektrotechniki ogólnej i prorektora tej uczelni. Jednocześnie od 1901 roku pracował w Instytucie Inżynierów Cywilnych jako asystent matematyki, od 1910 roku jako wykładowca równań różniczkowych, awansując w 1917 roku na profesora nadzwyczajnego i kierownika Katedry Matematyki. Od 1902 roku prowadził także ćwiczenia z matematyki na Wydziale Elektro-Mechanicznym Politechniki Petersburskiej, od 1910 roku jako wykładowca. Był też członkiem Towarzystwa Inżynierów Elektryków, później członkiem zarządu, od 1917 roku jego prezesem.
Od 1919 roku przebywa w Polsce. W lutym 1920 roku mianowano go profesorem zwyczajnym w Katedrze Elektrotechniki Teoretycznej Politechniki Warszawskiej (Wydziału Budowy Maszyn i Elektrotechniki), a po wydzieleniu, dziekanem Wydziału Elektrycznego. W latach 1921-1923 był rektorem uczelni, potem prorektorem, a w latach 1929-1933 dziekanem. W 1933 roku został przeniesiony w stan nieczynny, a w 1934 roku w stan spoczynku.
Był członkiem wielu stowarzyszeń: od 1924 roku prezesem Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego, potem członkiem honorowym Stowarzyszenia Elektryków Polskich, od 1925 roku członkiem Rady Technicznej Ministerstwa Komunikacji, członkiem Państwowej Rady Elektrotechnicznej Ministerstwa Robót Publicznych, od 1923 roku przewodniczącym Komisji Rzeczoznawców (między innymi przy odbiorze instalacji Warszawskiej Transatlantyckiej Centrali Radiotelegraficznej, przy ocenie Warszawskiej Sieci Telefonicznej). W lipcu 1932 roku był delegatem rządu polskiego na Międzynarodowy Kongres Elektryczny w Paryżu, w grudniu 1934 roku rzeczoznawcą w Sądzie Okręgowym przeciwko Towarzystwu Elektryczności. Był czynnym członkiem Akademii Nauk Technicznych, od 1923 roku brał udział w pracach Komisji Słownika Technicznego. Od 1930 roku wchodził w skład członków zwyczajnych Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Podczas II wojny światowej mieszkał w Warszawie, skąd po powstaniu warszawskim został wysiedlony do obozu w Pruszkowie. Zwolniony, wspomagał w Milanówku pracowników naukowych jako szef Rady Głównej Opiekuńczej. Z końcem 1944 roku znalazł się w Zakopanem, gdzie przebywał do połowy sierpnia 1945 roku.
Od 28.08.1945 roku przebywał w Gdańsku. Współorganizował tu Wydział Elektryczny Politechniki Gdańskiej oraz Oddział Pomorski Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Odznaczony między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, był autorem wielu artykułów, recenzji i skryptów. Jego podstawowym dziełem jest „Teoria prądów zmiennych”, wydana w 1935 i 1951 roku, nagrodzona przez Warszawskie Towarzystwo Naukowe.
Zmarł 22.01.1951 roku w Warszawie, gdzie został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.