Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Ernest Sym urodził się 14.06.1893 roku w Niepołomicach (pow. i woj. Kraków). Do szkoły powszechnej uczęszczał w Innsbrucku w latach 1901-1904, a gimnazjum realne ukończył w 1912 roku we Lwowie.
W latach 1912-1914 służył w marynarce austriackiej w Poli. W latach 1914-1917 brał udział w I wojnie światowej. Od 1917 roku studiował na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej. W latach 1919-1920 pracował już jako chemik w Fabryce Wód Mineralnych i Mydła we Lwowie. W latach 1920-1922 służył w 6. Dywizjonie Artylerii Konnej w stopniu st. kanoniera. Studia w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie rozpoczął w 1922 roku, a kontynuował od 1925 roku na Wydziale Weterynarii Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Od 1926 roku pracował nad grupami krwi u zwierząt i ludzi, a od 1.04.1927 do 1.01.1930 roku nad enzymami w Zakładzie Chemii Fizjologicznej Wydziału Lekarskiego UW. Zapisał się też na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy tej uczelni. Mianowany młodszym asystentem Katedry Chemii UW, w 1929 roku uzyskał dyplom lekarza weterynarii i awansował na starszego asystenta. W 1930 roku jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej (FKN) pracował nad rozprzestrzenianiem kezymazy w tkankach zwierzęcych, w Sztokholmie u prof. dra H.V. Eulera, a od września, nad chemizmem mięśniowym w Kaiser Wilhelm Institut w Berlin-Dahlem u prof. dra C. Neuberga. W kwietniu 1931 roku przebywał ponownie w Sztokholmie w Biokemiske Institut gdzie kończy pracę nad katalizą.
Dwa egzaminy doktorskie zaliczył 31.05.1932 roku na wydziałach Chemicznym i Weterynaryjnym UW zdobywając trzecie stypendium FKN na prace z dziedziny enzymologii. Na Wydziale Weterynarii UW prowadził zajęcia z chemii fizjologicznej. Po kolokwium habilitacyjnym 30.10.1933 roku na Wydziale Lekarskim UW i zatwierdzonym 9.08.1934 roku przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego już jako docent kierował Zakładem Chemii Ogólnej i Fizjologicznej na Wydziale Weterynarii UW. W 1937 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym chemii ogólnej i fizjologicznej na Wydziale Weterynarii UW.
Od wybuchu wojny prowadził badania nad metabolizmem prątków gruźlicy w Miejskim Sanatorium w Otwocku, a od 1.03.1940 do 1.04.1941 rok pracował w fabryce farmaceutycznej Nasierowskiego w Warszawie, później w dziale chemii Państwowego Zakładu Higieny. Równocześnie prowadził wykłady z chemii fizjologicznej na tajnych kompletach Wydziału Farmaceutycznego UW. W czasie wywózki mieszkańców Warszawy wyskoczył z pociągu i od 5.09.1944 roku jako Antoni Tulski ukrywał się w Grodzisku u kierownika Rzeźni Miejskiej, a od grudnia w rodzinie swej żony w Iłży.
Po wyzwoleniu, 7.02.1945 roku objął na zaproszenie Katedrę Chemii Nieorganicznej na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Łódzkiego (UŁ) i nieco później, kierownictwo Katedry Chemii Ogólnej i Fizjologicznej Wydziału Lekarskiego tejże uczelni. 14.02.1946 mianowany profesorem zwyczajnym Wydziału Lekarskiego UŁ. Od 1.03.1945 do 1.08.1946 roku był kierownikiem działu chemii Państwowego Zakładu Higieny w Łodzi.
1.09.1946 roku został profesorem zwyczajnym na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej
i kierownikiem Katedry Technologii Środków Spożywczych, a w Akademii Lekarskiej w Gdańsku prowadził wykłady zlecone z chemii fizjologicznej na Wydziale Farmacji. W Państwowym Instytucie Medycyny Morskiej i Tropikalnej kierował Oddziałem Biochemii. Ogłosił 38 prac z różnych dziedzin biochemii, głównie z enzymologii i metabolizmu drobnoustrojów. W latach 1928-1951 ukazały się jego 53 publikacje w różnych językach. Wypromował 3 doktorów.
Zginął 25.08.1950 roku w wypadku samochodowym na przedmieściach Warszawy.