Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Rektor Politechniki Gdańskiej (1949-1951).
Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk. Laureat Nagrody Państwowej.
Paweł Szulkin urodził się 29.08.1911 roku w Smorgoniach (woj. wileńskie). Do szkoły średniej uczęszczał w Wilnie. Aresztowany za poglądy, wykupiony przez rodziców, wyjechał do Paryża, gdzie po uzyskaniu matury ukończył studia w Wyższej Szkole Elektryczności (Ecole Superieure d'Electricite). Doktoryzował się z fizyki na Sorbonie. W latach 1936-1939 był głównym konstruktorem w zakładach „Elek-trit" w Wilnie. Po wybuchu wojny i wkroczeniu wojsk sowieckich został wywieziony do ZSRR, gdzie pracował dla wojska nad konstrukcjami systemów łączności. Zatrudniony w Moskwie w Akademii Łączności im. Podbielskiego, wstąpił do I Armii Wojska Polskiego. Jako profesor i major Wojska Polskiego (mianowany w 1943), wykładał i kierował Laboratorium Badań Specjalnych. Opracował skrypty do swoich wykładów w Instytucie Politechnicznym w Moskwie. Wówczas był już autorem 6. patentów i 10. publikacji dotyczących różnych działów radiotechniki, opracowanych w 5. językach. Zatrudniony w laboratorium badawczym specjalnej aparatury wojskowej, stworzył szereg konstrukcji wojskowej aparatury radiotechnicznej, przeznaczonej dla lotnictwa i wojsk zmotoryzowanych.
W 1944 roku wkroczył z I Armią Wojska Polskiego do Lublina. Objął stanowisko dziekana Wydziału Elektrycznego na Politechnice Warszawskiej (PW) z siedzibą w Lublinie. Prowadził wykłady z podstaw elektrotechniki, matematyki i mechaniki teoretycznej na politechnice oraz fizyki na Uniwersytecie. im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Mianowany zastępcą dyrektora technicznego Polskiego Radia w Warszawie, kierował budową radiostacji w Raszynie.
W październiku 1945 roku jako profesor kontraktowy został kierownikiem Katedry Radiotechniki Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (PG). Dzięki poparciu władz organizował od podstaw laboratoria i personel naukowo-dydaktyczny. Prace badawcze ukierunkował na zagadnienia związane z mikrofalami w powiązaniu z nawigacją morską. Z jego inicjatywy powstało Przedsiębiorstwo Państwowe Morska Obsługa Radiowa Statków, którym kierował do 1948 roku. Został wówczas powołany na stanowisko wicedyrektora Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie. Równocześnie pracował w Katedrze Radiolokacji Politechniki Warszawskiej. W latach 1949/1950 i 1950/1951 pełnił godność rektora PG. 17.05.1951 roku Rada Naukowa Wydz. Elektrycznego PG uchwaliła wniosek w sprawie mianowania go prof. zwyczajnego w Katedrze Radiotechniki Wydziału Elektrycznego PG.
Z końcem 1951 roku odszedł na Politechnikę Warszawską. Od 1952 roku kierował Zakładem Elektrotechniki Teoretycznej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. Zorganizował w Zakładach im. Kasprzaka Laboratorium Radiolokacyjne.
Był laureatem nagrody państwowej I stopnia, członkiem korespondentem PAN, a od 1961 roku członkiem rzeczywistym PAN i promotorem przewodów doktorskich Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W latach 1961-1962 pełnił funkcję zastępcy sekretarza naukowego PAN.
Wysłany do Paryża jako przedstawiciel Polski w UNESCO, w 1968 roku w związku z wydarzeniami marcowymi został pozbawiony prawa powrotu do kraju. Osiadł w Lyonie, gdzie wykładał w Ecole Centrale. Zmarł 15.09.1987 roku w Lyonie. Został pochowany na cmentarzu Pe're Lachaise w Paryżu.
