Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Członek Polskiej Akademii Nauk.
Karol Taylor urodził się 1.11.1878 roku w Kielcach. Po ukończeniu w 1897 roku gimnazjum humanistycznego w Kielcach wstąpił na Wydział Fizyczno-Matematyczny Uniwersytetu w Petersburgu. Relegowany w 1899 roku za udział w zamieszkach, podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn Wyższej Szkoły Technicznej w Darmstadcie, gdzie w marcu 1904 roku otrzymał dyplom. Potem przez 2. lata pracował między innymi w biurze instalacyjno-montażowym w Paryżu i w dziale montażu fabryki silników spalinowych Compagnie Duplex pod Maubeuge. Po powrocie do kraju był kierownikiem fabryki silników R. Machczyńskiego w Warszawie, w 1908 roku konstruktorem w fabryce sody „Lubimow, Solvay" w Pierejezdnoj (Zagłębie Donieckie), do 1.08.1909 roku inżynierem montażu silników spalinowych w fabryce „"Bracia Koerting" w Moskwie. Następnie kierował działem silników spalinowych fabryki „Ortbwein i Karasiński". Zbudował wówczas silnik na koksik z dymnic parowozowych dla elektrowni Dyrekcji Kolejowej w Warszawie oraz szereg typów gazogeneratorów na koks i antracyt. Od 1915 roku kierował przez 2.lata biurem konstrukcyjnym fabryki „Ursus", gdzie skonstruował ciągnik rolniczy z silnikiem benzynowym. Równocześnie wykładał i prowadził ćwiczenia z silników spalinowych w Wyższej Szkole Technicznej im. Wawelberga i Rotwanda oraz w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.
Od 1915 roku był starszym asystentem prof. Henryka Mierzejewskiego (kreślenia techniczne) na Politechnice Warszawskiej (PW), gdzie od 1916 roku prowadził jako docent zajęcia na Wydziale Inżynierii i Chemii PW. 1.10.1918 otrzymał nominację na prof. nadzw. Katedry Silni- ków Spalinowych na tej uczelni. W latach 1918-1919 wykładał na kursach dla oficerów lotnictwa, wojsk łączności i radiotelegrafii. Od 1.05.1921 do 31.08.1923 roku był pierwszym dziekanem Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. 8.07.1923 roku został profesorem zwyczajnym Katedry Silników Spalinowych tej uczelni. Wykładał na Oddziale Lotniczym i Samochodowym silniki lotnicze, samochodowe i budowę samochodów. W latach 1921-1926 organizował praktyki zagraniczne, głównie we Francji i Włoszech, w fabrykach silników lotniczych i samochodowych. Od 1930 roku kierował laboratorium silników lotniczych Instytutu Badań Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. Przez 5 lat przewodniczył Kołu Mechaników Stowarzyszenia Techników Polskich w Warszawie. Przyczynił się do stworzenia Polskiego Komitetu Normalizacyjnego (PKN), był przewodniczącym Komisji Normalizacyjnej PKN Silników Spalinowych i Pożarnictwa, wiceprzewodniczącym Komisji Samochodowej i delegatem PKN na zjazdy narodowe. Od 1926 roku pełnił funkcję sekretarza generalnego Stałej Delegacji Zrzeszeń i Związków Profesorów i Docentów Szkół Akademickich w Polsce. Był założycielem „Polskiej Fabryki Samochodów" w Warszawie, członkiem zarządu Federation Internationale des Ingenieurs-Conseillers (FIDIC) w Paryżu.
Do 1939 roku przewodniczył Komitetowi Wydawniczemu podręcznika „Technik”. Przez 2. lata był redaktorem założonego przez siebie czasopisma „Samochód". Podczas okupacji prowadził zajęcia na tajnych kursach technicznych, organizował egzaminy i dyplomy, wykładał w Wyższej Szkole Politechnicznej (1941-1944), w Państwowej Szkole Mechaniczno-Technicznej i Państwowej Szkole Mechanicznej. Po powstaniu warszawskim przebywał w okolicach Miechowa. W maju 1945 roku został powołany do pracy w Katedrze Silników Spalinowych Politechniki Śląskiej, następnie został delegowany na semestr letni do Lublina na Politechnikę Warszawską.
W sierpniu 1945 roku objął Katedrę Silników Spalinowych jako profesor zwyczajny Wydziału Mechanicznego Politechniki Gdańskiej (PG). W latach 1945-1948 był dziekanem tego wydziału, potem prodziekanem. Katedrą Silników Spalinowych Wydziału Mechanicznego PG kierował do 1959 roku. W Gdańsku wykładał też w Szkole Inżynierskiej i w Państwowym Liceum Budowy Okrętów, miał również zajęcia w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie. 12.11.1953 roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna nadała mu stopień doktora nauk technicznych. Gdy 30.09.1959 roku przeszedł na emeryturę, minister szkół wyższych przedłużył mu pracę na uczelni do 30.09.1962 roku. Członek PAN, autor podręczników, odznaczony między innymi dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (w 1938 i 1948) oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (22.07.1958).
Zmarł 17.06.1968 roku w Gdańsku.
