Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Wacław Tomaszewski urodził się 28.03.1884 roku w Rudawicy (pow. grodzieński, woj. białostockie). Szkołę realną ukończył w Kijowie w 1903 roku i rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Kijowskiej. Niezadowolony z wyboru kierunku, rozpoczął w 1905 roku studia na Wydziale Architektury Politechniki w Karlsruhe, gdzie w 1910 roku otrzymał dyplom inżyniera architekta. W Karlsruhe studiował równocześnie malarstwo i rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych. Po ukończeniu studiów politechnicznych podjął wolne studia we Włoszech. W 1911 roku powołany do armii rosyjskiej, został w 1912 roku chorążym rezerwy. W latach 1912-1914 pracował w Warszawie jako projektant w pracowni architektonicznej Czesława Przybylskiego. W tym czasie (1912-1913) publikował w „Wiadomościach Budowlanych" teksty na temat etyki zawodu architekta. W 1914 roku brał udział w działaniach wojennych. Wzięty w 1915 roku do niewoli, pozostał w niej do zakończenia I wojny światowej. Po powrocie z niewoli prowadził w Warszawie pracownię architektoniczną wraz z kolegami Woycickim i Zielińskim.
Jako wolno praktykujący architekt przybył w 1928 roku do Gdyni. Zaprojektował tu wiele budynków i kierował robotami budowlanymi. Jego autorstwa są między innymi budynki Szkoły Morskiej w Gdyni (dzisiaj Uniwersytetu Morskiego), Dom Marynarza i budynek biurowy Arbitrażu Bawełny. Uchodząc z Gdyni przed Niemcami w 1939 roku, dotarł do Wilna, a potem do Kowna, gdzie do końca 1941 roku pracował jako architekt spółdzielni „Maistas". W 1942 roku wrócił do Warszawy. Wygłaszał tu w zakonspirowanych kołach fachowe odczyty, między innymi w lipcu 1944 roku na Wydziale Architektury tajnej Politechniki Warszawskiej wykład na temat etyki zawodu. Schwytany przez Niemców we wrześniu 1944 roku, został wywieziony do obozu w Pruszkowie. Po ucieczce stamtąd ukrywał się na prowincji.
Od czerwca 1945 roku pracował w Warszawie w Ministerstwie Odbudowy jako radca ministerialny. Gdy z dniem 1.11.1945 roku zwolnił się z pracy w Ministerstwie, znalazł zajęcie na Wybrzeżu w Biurze Odbudowy Portów jako projektant, a w Biurze Studiów jako konsultant. Pracował tam do 1948 roku. Jednocześnie w grudniu 1945 roku zaczął pracę na Politechnice Gdańskiej (PG) jako kierownik Katedry Architektury Portów i Przymorza Wydziału Architektury, od kwietnia 1946 roku na stanowisku zastępcy profesora. Utworzył nową dyscyplinę naukową, architekturę okrętów. 6.05.1949 roku został mianowany prof. nadzwyczajnym. Mimo przejścia 30.09.1960 roku na emeryturę pozostał czynny zawodowo.
Zmarł 5.06.1969 roku w Gdańsku, został pochowany na cmentarzu w Oliwie.