Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Stanisław Trzetrzewiński urodził się 6.07.1901 roku w Kijowie. W 1919 roku zdał maturę w prywatnym gimnazjum rosyjskim w Charkowie. Po przeprowadzce rodziny do Warszawy podjął naukę w ostatniej klasie Gimnazjum im. E.A. Rontalera, gdyż matura rosyjska nie uprawniała do studiów wyższych. W 1920 roku otrzymał świadectwo dojrzałości i jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego. Od 1921 roku studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (PW), gdzie w 1928 roku otrzymał dyplom inżyniera elektryka. W latach 1925-1934 był asystentem Zakładu Miernictwa Elektrycznego i Wysokich Napięć na tejże uczelni. W latach 1929-1933 pełnił w Urzędzie Patentowym funkcję radcy technicznego w zakresie wynalazków działu miernictwa elektrycznego i wysokich napięć, lamp żarowych, jonowych, elektronowych, roentgenowych, materiałów magnetycznych, grzejnictwa itd. W latach 1934-1939 pracował jako starszy konstruktor w Dziale Studiów Państwowych Zakładów Tele- i Radiotechnicznych w Warszawie i prowadził Dział Badań Materiałów Magnetycznych. W 1937 roku miał własną kancelarię jako rzecznik patentowy Ministerstwa Przemysłu i Handlu. W 1938 roku wchodził w skład Komisji do Modyfikacji Prawa Patentowego. Po wybuchu II wojny był internowany, przebywał w obozie w Grossborn (dzisiaj Borne-Sulinowo). Zwolniony w czerwcu 1940 roku, wrócił do Warszawy. Po wyzdrowieniu kontynuował pracę w swojej kancelarii. W latach 1941-1944 był właścicielem biura elektroinstalacyjnego w Warszawie.
W lutym 1945 roku został delegatem Pomorskiej Grupy Operacyjnej. W kwietniu 1945 dostał polecenie, jako pełnomocnik Ministerstwa Komunikacji, zorganizowania Wojewódzkiego Urzędu Samochodowego
w Bydgoszczy. Zaproszony do Gdańska, został 1.11.1945 roku powołany na zastępcę profesora w Katedrze Miernictwa Elektrycznego i Wysokich Napięć na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej (PG). Prowadził tu wykłady z miernictwa elektrycznego i elektroenergetycznego wraz z laboratoriami, a w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej NOT wykładał miernictwo i podstawy elektrotechniki. W 1946 roku, po reorganizacji, nadal pracował jako zastępca profesora i kierował do 31.08.1952 roku Katedrą Miernictwa Elektrycznego i Pomiarów Maszyn. Kierował nią także później, po zmianie nazwy na Katedrę Miernictwa Elektrycznego. Wcześniej, 24.11.1951 roku doktoryzował się na podstawie rozprawy pt. „Uchyb przypadkowy w pomiarach elektrycznych”. Miał swój udział w administrowaniu Wydziałem Elektrycznym PG. W 1945/1946 pełnił funkcję zastępcy dziekana, w latach 1946-1949 prodziekana. Od 1.10.1958 do 2.08.1964 roku był dziekanem Wydziału Elektrycznego PG. 1.09.1954 roku otrzymał tytuł zastępcy profesora w Katedrze Miernictwa Elektrycznego PG, a uchwałą Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej z 24.06.1955 roku docenta. Od 1.07.1955 roku objął stanowisko samodzielnego pracownika nauki Katedry Miernictwa Elektrycznego na Wydziale Elektrycznym PG. Uchwałą Rady Ministrów z 27.04.1963 roku dostał nominację na profesora nadzwyczajnego.
Był członkiem wielu organizacji, między innymi od 1945 roku Gdańskiego Oddziału Stowarzyszenia Elektryków Polskich, w 1945/1946 był jego sekretarzem, w 1947/1948 prezesem. W 1950 roku zorganizował IX Konferencję Miernictwa Elektrycznego w Gdańsku. Autor wielu referatów i artykułów w czasopismach technicznych, opracował produkcję przenośników teletechnicznych. Był też autorem takich wynalazków jak wzmacniacz małej częstotliwości (1936) czy skala do radioodbiorników (1938), opatentowanych przez Państwowe Zakłady Tele- i Radiotechniczne. Za pracę nad nowelizacją prawa patentowego, jeszcze w 1938 roku, otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.
Zmarł 2.08.1964 roku w Gdańsku. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
