Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Witold Tubielewicz urodził się 22.07.1902 roku w Kielcach. W latach 1911-1921 uczęszczał do gimnazjum, kolejno w Lublinie, w Kijowie (1914), w Kutnie (1920), gdzie w Państwowym Gimnazjum im. H. Dąbrowskiego zdał maturę. Brał udział w wojnie polsko-radzieckiej. W 1921 roku rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej (PW). Praktykę zawodową podczas studiów odbywał w Regnach pod Koluszkami przy budowie składów amunicji, także w Stawach pod Dęblinem, gdzie awansował na zastępcę kierownika budowy. Po otrzymaniu w 1929 roku dyplomu inżyniera dróg i mostów Politechniki Warszawskiej odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Saperów w Modlinie oraz w batalionie mostowym w pobliskim Kazaniu.
Od 16.10.1930 roku Ministerstwo Przemysłu i Handlu zaangażowało go do prac w Urzędzie Morskim w Gdyni jako kierownika budowy. Od 1932 roku był w tym urzędzie kierownikiem Oddziału Budowli Naziemnych, w końcu zastępcą naczelnika Wydziału Techniczno-Budowlanego. Mając od 26.03.1935 roku uprawnienia do kierowania robotami budowlanymi i sporządzania ich projektów, pełnił od 31.08.1936 roku funkcję doradcy Morskiego Instytutu Rybackiego i Morskiego Urzędu Rybackiego oraz rzeczoznawcy Banku Gospodarstwa Krajowego. Wysiedlony z Gdyni w listopadzie 1939 roku, przebywał najpierw na Lubelszczyźnie, a od 1940 roku w Piastowie pod Warszawą, pracując w Krajowej Hurtowni Herbaty oraz w firmach remontowych i budowlanych Tadeusza Ciszewskiego (1943) i Jerzego Marynowskiego (1944).
20.03.1945 roku Departament Morski Ministerstwa Żeglugi i Handlu Zagranicznego skierował go na Wybrzeże, gdzie 1.06.1945 roku został naczelnym inżynierem i zastępcą dyrektora powstającego Biura Odbudowy Portów (BOP). W październiku 1945 roku wyjechał do Moskwy na obrady komisji ds. podziału wraków wydobytych na wodach polskich i oczyszczania wejść do portów. Już 1.11.1945 roku został powołany przez Politechnikę Gdańską (PG) na stanowisko profesora kontraktowego i kierownika katedry celem stworzenia nowego kierunku, budownictwa morskiego i portów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. W latach 1947-1950 rozszerzył swoją działalność dydaktyczną, organizując Katedrę Budownictwa Morskiego i Portów w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie, później przekształconej w Politechnikę Szczecińską. Prowadził tam wykłady z portów morskich i portowych budowli hydrotechnicznych.
Po połączeniu 5.09.1947 roku BOP z Głównym Urzędem Morskim (przemianowanym w 1948 roku na Gdański Urząd Morski), od 1.01.1948 roku pełnił funkcję dyrektora technicznego tego urzędu niezależnie od zajęć na PG. Wykładał tam encyklopedię budowy portów na Wydziale Budowy Okrętów, marynizm w architekturze portów na Wydziale Architektury PG, a na własnym wydziale prowadził wykłady i ćwiczenia z budownictwa morskiego i portów.
1.12.1948 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego PG. W 1948 roku powołał w ramach swojej katedry Zakład Naukowy, któremu wyznaczył także zadania naukowo-usługowe. W tym celu zorganizował Morską Stację Badawczą na molo w Sopocie oraz Laboratorium Hydrauliki Morskiej. W latach 1957-1961 był dyrektorem Instytutu Budownictwa PAN, kierując jednocześnie (do 1963) jednym z czterech zakładów Instytutu, Zakładem Hydrauliki Morskiej. 27.04.1962 roku został profesorem zwyczajnym PG. Od 1963 roku, w wyniku zarządzenia dotyczącego jednoetatowości, pracował tylko na PG. Do przejścia w 1972 roku na emeryturę kierował na PG Zespołem Budownictwa Morskiego. Żywo uczestniczył w pracach wielu instytucji i komisji. W ramach powołanej w 1961 roku komisji do opracowania perspektywicznych planów zagospodarowania przestrzennego portów przewodniczył komisji terenowej ds. portów Wybrzeża Wschodniego, koordynując pracę ośmiu zespołów i opracowując strategię rozwoju zespołu portów Gdańsk - Gdynia oraz uzasadnienie budowy Portu Północnego.
Był członkiem zarządu Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, założycielem i przewodniczącym Oddziału Bałtyckiego Towarzystwa Geofizycznego i jego członkiem honorowym, członkiem Komitetu Badań Morza PAN i przewodniczącym jego Sekcji Budownictwa Morskiego, Sekcji Betonu Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz Sekcji Oceanologicznej Instytutu Hydrologiczno-Meteorologicznego. Wchodził w skład Rady Naukowo-Technicznej Ministerstwa Żeglugi, Rady Ekonomiczno-Technicznej Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku i Rady Ekonomiczno-Technicznej Zjednoczenia Portów Morskich. Był ławnikiem Odwoławczej Izby Morskiej i ekspertem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego. Autor 60 publikacji, promotor 12 prac doktorskich i opiekun 290 prac dyplomowych. Otrzymał wiele orderów i odznaczeń, wśród nich Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski (1955) i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1966).
Zmarł 20.09.1993 roku w Gdańsku, został pochowany na cmentarzu Katolickim w Sopocie.