Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Franciszek Wichrzycki urodził się 10.10.1904 roku we wsi Czuhor w guberni podolskiej (dzisiaj Ukraina). W 1922 roku zdał maturę w Gimnazjum Filologicznym im. Jana Zamoyskiego w Warszawie i rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej (PW). W 1929 roku odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Berezie Kartuskiej, a następnie w plutonie podchorążych rezerwy I Batalionu Balonowego w Toruniu. Z uwagi na zły stan zdrowia został z niej wcześniej zwolniony.
W 1930 roku ukończył studia. W trakcie studiów odbył 6. kilkumiesięcznych praktyk: w 1923 roku przy budowie wąskotorowej kolei Ostrowite - Brodnica, w 1924 roku przy budowie ulic miejskich w Zarządzie Miejskim Piotrkowa, w 1925 roku w Dyrekcji Kolei Państw. w Katowicach, w 1926 w firmie Ulen & Comp. w Piotrkowie przy budowie wodociągów i kanalizacji, w 1927 w Departamencie Drogowym Ministerstwa Robót Publicznych, jako zastępca kierownika budowy kolei wąskotorowej Skrwilno - Rypin, w 1928 w firmie „Witold Krassowski i S-ka" jako zastępca kierownika budowy papierni Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych Warszawie.
Po uzyskaniu dyplomu pracował od maja 1930 do września 1931 roku w Departamencie Dróg Kołowych Ministerstwa Komunikacji. Od 15.09.1931 do 1.02.1938 roku kierował budową nawierzchni „Traktu Krakowskiego” z Raszyna przez Tarczyn, Groje, Białobrzegi i Jedlińsk, Radom, Szydłowiec, Suchedniów; „Traktu Częstochowskiego” od Raszyna przez Nadarzyn, Mszczonów, Rawę Mazowiecką do Lubochni, „Traktu 1816” od granic pow. Tczew przez Starogard, Chojnice do granicy niemieckiej oraz na trasie Rumia - Zagórze - Reda - Puck i Reda - Wejherowo do granicy niemieckiej. Od 6.03.1938 do 5.10.1944 roku był zastępcą szefa budowy i utrzymania dróg kołowych w Afganistanie w Vezerat-e-Fa Wajdeamma (Ministerstwie Użyteczności Publicznej u inż. Mieczysława S. Okęckiego) w Kabulu. W tym okresie wybudowano między innymi 450. km dróg górskich, 136. mostów i przepustów oraz 3. tunele, lotnisko w Kabulu i kilka domów użyteczności publicznej w innych miastach.
Od 23.11.1944 do 5.04.1945 roku był naczelnikiem Wydziału Autotransportu Prezydium Rady Ministrów Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Od 1945 do października 1950 roku pełnił funkcję naczelnika Wydziału Komunikacji Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku. W tym okresie, w 1949 roku, był jednocześnie dyrektorem Państwowej Komunikacji Samochodowej w Warszawie. Od 1.09.1946 roku łączył obowiązki naczelnika z pracą adiunkta i wykładowcy Katedry Budowy Dróg i Robót Ziemnych. W zastępstwie ciężko chorego profesora M. Okęckiego wykładał roboty ziemne, budowę dróg i ulic. Po jego śmierci, powołany od października 1947 na kontraktowego zastępcę profesora i kierownika Katedry, sprawował swe obowiązki do 31.08.1951 roku. Równocześnie prowadził zajęcia w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej NOT.
Mając na uwadze planowaną likwidację kierunku drogowego na uczelni, po zwolnieniu się ze stanowiska naczelnika Wydziału Komunikacyjnego przyjął od 1.11.1950 roku pracę przy projekcie metra w Warszawie.
W latach 1957-1958 przebywał w Birmie, pracując w Biurze Pomocy Technicznej Organizacji Narodów Zjednoczonych. W latach 1958-1961 był ekspertem w Komisji Ekonomicznej ONZ dla Azji i Dalekiego Wschodu w Bangkoku (Syjam). W latach 1961-62 pracował w Centralnym Ośrodku Badań i Rozwoju Techniki Drogowej w Warszawie, w zakładach projektowania dróg i lotnisk, w latach 1962-1969 w Centralnym Zarządzie Dróg Publicznych na stanowisku zastępcy dyrektora ds. budowy i utrzymania dróg, w latach 1970-1972 był kierownikiem zespołu sprawdzającego w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Dróg i Mostów w Warszawie, po czym przeszedł na emeryturę. Otrzymał wiele orderów i odznaczeń, między innymi Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 11.03.1978 roku w Warszawie, gdzie został pochowany na cmentarzu Północnym.