Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Wiktor Wiśniowski urodził się 20.01.1903 roku w Starym Samborze (dawniej woj. lwowskie). Po przenosinach rodziny w 1907 roku do Tarnopola uczęszczał tam w latach 1914-1919 do szkoły powszechnej i 5 klas gimnazjum klasycznego. Następnie przeniósł się sam do Krakowa, gdzie uczył się w Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego. Będąc w 7. klasie, osiedlił się w Przemyślu i tam 17.06.1921 roku uzyskał świadectwo dojrzałości z wynikiem celującym. Tego roku rozpoczął studia na Oddziale Naftowym Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej. Przerwał je w 1924 roku, by w Górnictwie Naftowym w Borysławiu prowadzić badania gazu ziemnego, węgla kamiennego, palnika przemysłowego na gaz ziemny i kotła lokomobilowego, wszystko pod nadzorem naukowym Katedry Pomiarów Maszynowych Politechniki Lwowskiej. Pisał i publikował artykuły na ten temat. W 1927 roku prowadził badania palenisk kotłowych pod nadzorem naukowym Katedry Teorii Maszyn Cieplnych Politechniki Lwowskiej, a rezultatem tych badań były prace na temat spalania węgla i gazu ziemnego. Powołany do wojska, w latach 1928-1929 odbywał służbę wojskową w Batalionie w Zaleszczykach i 26. Pułku Piechoty we Lwowie. 1.09.1929 roku wrócił na uczelnię. Tu jako mł. asyst. Katedry Mechaniki Technicznej opracował skrypt pt. „Statyka wykreślna” oraz pracował naukowo nad analizą cieplną gazu ziemnego i projektem aparatury pomiarowej.
14.04.1934 roku otrzymał dyplom inżyniera mechanika i awans na starszego asystenta. 1.09.1935 roku mianowany adiunktem Katedry Maszyn Cieplnych Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej, po roku został przeniesiony do Katedry Pomiarów Maszynowych. Konstruował wówczas aparaty próbne do analizy gazu ziemnego przeznaczone do dalszych badań prowadzonych w katedrach Politechniki Lwowskiej oraz przez Chemiczny Instytut Badawczy w Warszawie. Od 1.09.1938 roku pracując w Chemicznym Instytucie Badawczym w Warszawie w charakterze inżyniera Działu Węglowego ds. analiz gazów, doskonalił swoją aparaturę jako podstawowe urządzenie w przemyśle naftowym. Zmobilizowany 24.08.1939 roku w randze oficera i przydzielony do 26. Pułku Piechoty w Gródku Jagiellońskim, brał udział w obronie Zegrza i Warszawy. Wzięty do niewoli 26.09 1939 roku, przebywał najpierw w Nienburgu, później w oflagach w Spittalu (południowa Austria) i Woldenbergu (dzisiaj Dobiegniewie), prowadził zajęcia w formie kursów naukowych z termodynamiki technicznej, statyki wykreślnej, teorii maszyn cieplnych i analizy gazów, wygłaszał też referaty na seminariach jenieckich, brał udział w komisjach egzaminacyjnych. W czasie ewakuacji obozu odbity 30.01.1945 roku przez przednie oddziały Armii Czerwonej, powrócił do kraju. Początkowo zatrzymał się w Łodzi, gdzie od 14.03.1945 roku uczył matematyki w 19. Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym.
Już 18.07.1945 roku objął kierownictwo Katedry Teorii Maszyn Cieplnych na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej (PG) i jako jeden z pierwszych przystąpił do organizacji uczelni. Już w roku akademickim 1945/1946 zorganizował zajęcia dydaktyczne i uruchomił Laboratorium Cieplne dla wydziałów: Mechanicznego, Elektrycznego, Budowy Okrętów i Chemicznego. Dużo wysiłku włożył w organizację Laboratorium, w którym wkrótce, oprócz zajęć ze studentami, prowadzono także prace badawcze dla przemysłu. Do 20.11.1945 roku pełnił obowiązki dziekana, potem był pierwszym zastępcą dziekana. 25.03.1948 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego Katedry Teorii Maszyn Cieplnych na Wydziale Mechanicznym PG.
Został także powołany na kuratora Bratniej Pomocy. Organizacja ta, pragnąc uczcić 25. lecie swej działalności, wydała wówczas „Jednodniówkę", która stała się przyczyną nagonki na jej autorów i kuratora. Sprawcami nagonki byli działacze utworzonego w 1948 roku Związku Młodzieży Polskiej, przeciwnego tradycjom Bratniej Pomocy. W związku z tym na podstawie pisma Ministerstwa Oświaty z 13.01.1950 roku kurator utracił stanowisko prof. nadzwyczajnego jako kierownik Katedry Teorii Maszyn Cieplnych Wydziału Mechanicznego PG i 1.02.1950 roku objął takie samo stanowisko na Politechnice Wrocławskiej. W 1951 roku przystąpił do organizacji Oddziału Energetycznego tej uczelni. 1.09.1952 roku został powołany na dziekana Wydziału Mechanicznego, od 1954 roku Wydziału Mechaniczno-Energetycznego. 4.04.1966 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego.
Po zmianie struktury uczelni na instytutową pełnił od 10.07.1968 roku funkcję zastępcy dyrektora ds. dydaktyki Instytutu Maszyn i Urządzeń Hydraulicznych oraz Aparatury Przemysłowej i do 30.09.1971 roku także kierownika Zakładu Termodynamiki Technicznej tego instytutu. Od 1.09.1971 do 31.08.1974 roku pracował na stanowisku pierwszego zastępcy dyrektora Instytutu Techniki Cieplnej i Aparatury Przemysłowej, także kierownika Zakładu Termodynamiki. 1.09.1973 roku przeszedł na emeryturę, lecz dalej pracował w niepełnym wymiarze godzin w Zakładzie Termodynamiki. Nie zaniedbał prac naukowo-badawczych.
18.06.1979 roku za pracę pt. „Wykresy spalania i ich osobliwości” otrzymał stopień naukowy doktora nauk technicznych na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W 1985 roku wyjechał na stałe do Krakowa. Szczególnie zasłużył się, współdziałając do listopada 1981 roku w realizacji we Wrocławiu pomnika ku czci profesorów Politechniki Lwowskiej, zamordowanych w 1941 roku na Wzgórzach Wuleckich. Ogłosił w sumie 36 prac naukowych, w dużej mierze nowatorskich. Wielokrotnie odznaczany, otrzymał między innymi Srebrny Krzyż Virtuti Militari, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, a także medal „Za Opiekę nad Pomnikami Pamięci Narodowej".
Zmarł 13.06.1990 roku w Krakowie, gdzie został pochowany na starym cmentarzu Rakowickim.
