Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Józef Woźnicki urodził się 17.03.1893 roku w Wilnie. W 1913 zdał maturę w szkole realnej w Wyborgu (wówczas w Finlandii). Ewakuowany do Rosji, został zatrudniony jako technik przy budowie Państw. Fabryki Materiałów Wybuchowych. W 1918 roku wrócił do kraju i wstąpił na Wydział Inżynierii Wodnej Politechniki Warszawskiej (PW). Zmienił jednak kierunek studiów i zapisał się do Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu, którą ukończył w 1922 roku. Pływał przez 10 lat na różnych typach statków i okrętów, poznawał w praktyce nawigację i hydrografię. Nawiązał kontakt ze słynnym francuskim oceanografem Jeanem Charcotem, który zapoznał go między innymi z urządzeniami badawczymi swego statku „Pourquoi-Pas?".
W 1931 roku wstąpił na Wydział Geodezji PW, by uzupełnić wiadomości z zakresu geodezji i astronomii. W 1935 roku otrzymał dyplom inżyniera geodety. W latach 1934-1939 pracował w Warszawie jako zastępca szefa Służby Hydrograficznej Marynarki Wojennej, a jednocześnie wykładał hydrografię, nawigację techniczną i astronomię w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu. Kierował również wyższymi kursami nawigacyjnymi dla oficerów zawodowych (nawigatorów) w Gdyni i w czasie rejsów zagranicznych. W 1939 roku zmobilizowany jako oficer łączności Batalionu Morskiego, walczył do klęski pod Kockiem 6.10.1939 roku w samodzielnej grupie gen. Franciszka Kleeberga. Wzięty do niewoli, do 20.10.1939 roku przebywał w obozie przejściowym w Radomiu. Po zwolnieniu udał się do Warszawy, gdzie od 1.05.1940 do 1.08.1944 roku był zatrudniony przy pomiarach nieruchomości miejskich w Biurze Planowania Zarządu Miasta. Pod pseudonimem „Walek" pracował także od 1.04.1941 do 1.08.1944 roku w tajnym szkolnictwie morskim, należąc do konspiracyjnej organizacji morskiej „Alfa". Po powstaniu warszawskim przechodził od 7.10.1944 do 9.02.1945 roku rekonwalescencję we wsi Małecz (pod Tomaszowem Mazowieckim).
Po wyzwoleniu w styczniu 1945 roku zgłosił się do Departamentu Morskiego Ministerstwa Przemysłu w Łodzi i został zatrudniony przy pracach organizacyjnych w Łodzi i Bydgoszczy. 12.04.1945 roku przydzielono go do Morskiej Grupy Operacyjnej i skierowano do Gdańska. Powołany na szefa Służby Hydrograficznej i Hydrograficzno-Meteorologicznej w Gdańskim Urzędzie Morskim, zajmował się od 1.05.1945 do 1950 roku uruchamianiem i zabezpieczaniem żeglugi morskiej w Gdańsku i Szczecinie. Jako naczelnik Wydziału Morskiego Państwowego Instytutu Hydrologiczno-Meteorologicznego na Gdynię i Szczecin działał w ścisłej współpracy z radzieckimi hydrografami i radziecką marynarką wojenną. Organizował w Gdyni Obserwatorium Morskie oraz lokalne stacje badawcze na Wybrzeżu.
Włączony w organizację Wydziału Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG), już w 1945 roku opracował program praktyk oraz objął kierownictwo unikatowej w Polsce Katedry Nawigacji i Meteorologii, przemianowanej później na Katedrę Okrętowych Urządzeń Nawigacyjnych. Nagła choroba (20.05.1949) spowodowała pobyt w szpitalu i konieczność ograniczenia działalności od 1950 roku jedynie do zajęć dydaktyczno-naukowych na PG. Zatrudniony jako profesor kontraktowy, wykładał z przerwami na kolejne pobyty w szpitalu. 30.06.1954 roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna nadała mu tytuł prof. nadzwyczajnego i stanowisko samodzielnego pracownika nauki w Katedrze Okrętowych Urządzeń Nawigacyjnych na Wydziale Budowy Okrętów PG. Kierował pracami Katedry przy opracowywaniu sondy ultradźwiękowej poziomej do wykrywania wraków i ławic ryb oraz logu oporowego dla statków rybackich. Zorganizował w Katedrze zakład i laboratorium urządzeń nawigacyjnych.
Autor wielu publikacji takich jak: „Zasady radionamierzania w nawigacji morskiej” (1939), „Mapa radiokierunkowa Bałtyku” w skali 1:750 000 (1939), podręcznik na temat kompasu żyroskopowego Browna (1952), Loksodroma i ortodroma oraz „Kartografia morska” (1953) i „Mapa ortodromiczna północnej części Oceanu Atlantyckiego” w skali 1:10 000 000 dla żeglugi wielkiej (1953). Był laureatem nagrody państwowej III stopnia. Otrzymał też między innymi Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1944), Srebrny Krzyż Zasługi (1946) i Złoty Krzyż Zasługi (1947).
Z powodu nasilającej się choroby serca musiał zrezygnować także z pracy na PG. Zmarł 10.03.1957 roku w Gdańsku.