Profesor. Pionier Politechniki Gdańskiej.
Józef Wysocki urodził się 12.10.1907 w Białymstoku. W 1928 roku zdał maturę w państwowym gimnazjum typu humanistycznego w Białymstoku. Powołany do służby wojskowej, został z niej po pięciu miesiącach zwolniony na wniosek komisji lekarskiej. Do listopada 1929 roku był zatrudniony jako urzędnik w białostockiej Ekspozyturze Banku Cukrownictwa, po czym wstąpił na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1930-1933 pełnił na tym wydziale funkcję zastępcy asystenta. Podczas studiów był stypendystą Kasy im. Mianowskiego. 2.05.1933 roku obronił pracę pt. „Pochodne funkcji podziału” i otrzymał dyplom magistra filozofii. Następnie przeniósł się na Oddział Lotniczy Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej (PW). Studia te ukończył w 1939 roku. W 1934 roku objął funkcję starszego asystenta Katedry Aerodynamiki Inst. Aerodynamicznego tej uczelni. W czasie okupacji do 1944 roku wykładał mechanikę techniczną na wieczorowych tajnych kursach technicznych oraz w Państwowej Szkole Technicznej II stopnia (dawniej Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda) w Warszawie. Po powstaniu warszawskim przebywał w obozie w Pruszkowie. Do Warszawy powrócił po wyzwoleniu, by objąć stanowisko zastępcy naczelnika, potem naczelnika Wydziału Kontroli i Organizacji Przemysłu.
We wrześniu 1945 roku przybył do Gdańska, gdzie został kierownikiem Instytutu Aerodynamicznego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej (PG). Mianowany 19.12.1946 roku prof. nadzwyczajnym aerodynamiki na Wydziale Mechanicznym PG, prowadził jako kierownik Oddziału Lotniczego wykłady i ćwiczenia z aerodynamiki i mechaniki lotu. Od 1.01. do 1.06.1946 roku był inspektorem technicznym Zjednoczenia Stoczni Polskich w Gdańsku, a od 1.07.1946 do września 1947 roku jego dyrektorem administracyjnym. Od września 1947 roku poświęcił się całkowicie pracy na PG, gdzie uruchomiono lotniczy kierunek kształcenia oraz wprowadzono zajęcia z aerodynamiki na Wydziale Budowy Okrętów PG. Powołany na stanowisko dziekana Wydziału Mechanicznego PG, pełnił tę funkcję do września 1951 roku.
Od października 1951 roku był dziekanem Wydziału Lotniczego Politechniki Wrocławskiej, na którą Ministerstwo Oświaty przeniosło w 1950 roku Oddział Lotniczy i Katedrę Aerodynamiki PG. Prowadził tam wykłady z mechaniki lotu i laboratorium hydro-aerodynamiki na Wydziale Lotniczym, a zajęcia z mechaniki płynów na Wydziale Mechanicznym i Inżynierii Sanitarnej.
Po likwidacji Wydziału Lotniczego na Politechnice Wrocławskiej powrócił w 1954 roku do Gdańska i jesienią objął kierownictwo Katedry Mechaniki na Wydziale Budowy Okrętów PG. Od lipca 1954 do października 1956 roku pełnił funkcję naczelnego dyrektora Polskiego Rejestru Statków. Zajęcia dydaktyczne z podstaw mechaniki klasycznej oraz mechaniki płynów prowadził na PG do 1971 roku. Rezultaty swoich badań aerodynamicznych opublikował w „Zeszytach Instytutu Lotnictwa" (1957).
Aktywnie uczestniczył w życiu społecznym: w 1946 roku należał do założycieli zarządu gdańskiego oddziału NOT, w latach 1951-1952 był prezesem wrocławskiego oddziału NOT, zakładał gdański oddział Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, w latach 1960-1966 przewodniczył Zarządowi Wojewódzkiemu Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Gdańsku. Od 1.12.1969 roku kierował Studium Doktoranckim w zakresie Mechaniki Okrętu, Maszyn i Siłowni Okrętowych. Dwukrotnie odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1948, 1954), był autorem kilku podręczników akademickich i skryptów uczelnianych dotyczących mechaniki lotów, między innymi 3 tomów skryptów „Hydro- i aerodynamika” (1959-61).
Zmarł w listopadzie 1971 w Gdańsku, został pochowany w Białymstoku.