Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa. 
Pracownik nauki, wykładowca Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej i Politechniki Gdańskiej. Inżynier budowy okrętów, specjalista w zakresie badań nowych materiałów i technologii w budownictwie okrętowym.

Konstanty Cudny urodził się 26 października 1928 roku w Bielsku Podlaskim. Po ukończeniu gimnazjum w 1947 roku rozpoczął studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej, które ukończył w 1952 roku, uzyskując tytuł magistra nauk technicznych i inżyniera budowy okrętów. Powołany do służby wojskowej, został podporucznikiem Marynarki Wojennej i wykładowcą w Szkole Specjalistów Morskich w Ustce. Po dwóch latach objął stanowisko kierownika Rejonowego Przedstawicielstwa Wojskowego w ówczesnej Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Z ramienia marynarki sprawował nadzór techniczny nad budową trałowców dla Polskiej Marynarki Wojennej, początkowo na radzieckiej licencji, następnie także według polskich projektów. Zajmował się również modernizacją niszczycieli „Burza” i „Błyskawica”.

W 1969 roku obronił rozprawę doktorską na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Gdańskiej. W tym samym czasie został przeniesiony do Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej jako szef Katedry Konstrukcji Maszyn, zajmując kolejno stanowiska zastępcy komendanta wydziału ds. naukowych, komendanta Instytutu Podstaw Budowy Maszyn Okrętowych oraz komendanta (odpowiednik dziekana uczelni cywilnych) Wydziału Mechaniczno-Elektrycznego.

W 1971 roku został nominowany na stanowisko docenta, a w 1978 roku na stanowisko profesora nadzwyczajnego Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. W 1973 roku awansował do stopnia komandora. W 1990 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego nauk technicznych. Rok później odszedł z zawodowej służby wojskowej. W 1992 roku został powołany na stanowisko profesora na Wydziale Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej, gdzie w latach 1992–1999 pełnił funkcję kierownika Katedry Materiałoznawstwa Okrętowego i Oceanotechnicznego. W roku 2003 przeszedł na emeryturę.

Prowadził badania nowych materiałów i technologii w budownictwie okrętowym. Był autorem wielu publikacji książkowych, między innymi „Stopy aluminium w budownictwie okrętowym” (1971), „Linie wałów okrętowych” (1976), „Konstrukcje okrętowe ze stopów aluminium” (1976), „Stopy metali przeznaczone na kadłuby okrętowe i konstrukcje oceanotechniczne” (1984), „Stopy metali na kadłuby okrętów” (1989), „Linie wałów okrętowych: konstrukcje i obliczenia” (1990).

Zmarł 5 czerwca 2009 roku, został pochowany na Cmentarzu komunalnym w Sopocie.