Pracownik nauki, pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej (obecnie Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska) Politechniki Gdańskiej. Profesor, pracownik nauki, nauczyciel akademicki, znakomity wykładowca, wybitny specjalista z zakresu statyki i dynamiki budowli oraz teorii sprężystości i plastyczności.
Jeden z założycieli Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej.
Ryszard Dąbrowski urodził się 3 stycznia 1924 roku w Wielkich Ejsmontach pod Grodnem (obecnie Białoruś). Wybuch wojny nie pozwolił mu ukończyć polskiego gimnazjum w Grodnie. W latach 1940-41 uczęszczał do 10-letniej szkoły średniej w Grodnie z białoruskim językiem nauczania uzyskując świadectwo dojrzałości tuż przed niemieckim atakiem na Związek Radziecki. W okresie okupacji niemieckiej pracował w Grodnie w Powiatowym Urzędzie Budowlanym.
Do Gdańska przybył w ramach repatriacji w sierpniu 1945 roku i został studentem pierwszego rocznika Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej. Dyplom magistra inżyniera w zakresie konstrukcji budowlanych uzyskał w listopadzie 1949 roku. Jeszcze w czasie studiów (od 1948 roku) jako wyróżniający się student został zaangażowany przez prof. Witolda Nowackiego do pracy w Katedrze Mechaniki Budowli.
Stopień naukowy doktora nauk technicznych zdobył w 1957 roku na podstawie rozprawy pt. „Stateczność mostu jednodźwigarowego”. W 1958 roku został docentem. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1973 roku. W latach 1950–1957 równolegle do zajęć dydaktyczno-naukowych w Katedrze Mechaniki Budowli pracował na połowie etatu w Przedsiębiorstwie Projektowania Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego PROZAMET w Gdańsku jako weryfikator konstrukcji budowlanych – głównie przy odbudowie i rozbudowie obiektów stoczniowych. W 1963 roku (przez 9 miesięcy) przebywał na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku (USA) w ramach stypendium naukowego im. Boese.
Profesor Ryszard Dąbrowski pracował jako pracownik naukowo-dydaktyczny w Katedrze Mechaniki Budowli od 1948 roku do września 1991 roku, kiedy to odszedł na wcześniejszą emeryturę ze względu na stan zdrowia.
Jako nauczyciel akademicki Wydziału Budownictwa Lądowego PG prowadził wykłady z zakresu statyki i dynamiki budowli oraz teorii sprężystości i plastyczności. Wprowadził do wykładów obszerny rozdział dotyczący mechaniki pęknięć. Temat ten był też przedmiotem seminariów dokształcających dla pracowników naukowo-dydaktycznych Wydziału.
Był znakomitym wykładowcą ogromnie zaangażowanym w utrzymanie wysokiego poziomu nauczania. Pomimo trudnych egzaminów absolwenci Wydziału wspominają Go z sympatią i uznaniem. Był promotorem 3 rozpraw doktorskich.
Jego początkowe zainteresowania naukowo-badawcze skierowane były na tworzenie oryginalnych algorytmów obliczeniowych dotyczących projektowania konstrukcji budowlanych. Dalsze kierunki naukowo-badawcze obejmowały teorię dźwigarów powierzchniowych, teorię powłok sprężystych, stateczność prętów cienkościennych, teorię dźwigarów zakrzywionych w planie oraz metodę elementów skończonych. Był autorem 70 publikacji oraz 6 książek. Oryginalne artykuły ukazały się w czasopismach: Archiwum Mechaniki Stosowanej, Rozprawy Inżynierskie, Archiwum Inżynierii Lądowej, Inżynieria i Budownictwo, Stahlbau, Bautechnik, Bauingenieur, Beton-und Stahlbetonbau.
Profesor Ryszard Dąbrowski należał do zespołu założycielskiego Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, był członkiem Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (PZITB), członkiem International Association for Bridge and Structural Engineering oraz długoletnim recenzentem Applied Mechanics Reviews.
Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta (1973). Był także laureatem nagrody PZITB im. prof. Stefana Bryły za wszechstronne badania naukowe w dziedzinie teorii zakrzywionych prętów cienkościennych.
Profesor Ryszard Dąbrowski wyróżniał się szeroką wiedzą oraz znakomitą znajomością literatury na temat mechaniki i teorii konstrukcji. Z ogromną uwagą i wnikliwością śledził rozwój tych dyscyplin naukowych w skali światowej. Chociaż nie zajmował się praktycznym projektowaniem, doskonale rozumiał zachowanie się konstrukcji oraz znał rozwiązania konstrukcyjne wszystkich poważniejszych obiektów budowlanych na świecie.
Cechowała Go umiejętność wykrywania błędów i usterek w pracach naukowych innych autorów. W dyskusjach naukowych, w wystąpieniach krytycznych i w recenzjach nie stosował określeń ulgowych i pojednawczych, co uszczuplało grono Jego przyjaciół, ale również często utrudniało bliską współpracę. Jego rozległa wiedza i ogromnie bogata orientacja w technicznej literaturze światowej nie zostały w pełni wykorzystane w działalności Katedry Mechaniki Budowli.
Zmarł 17 kwietnia 2004 roku.
(na podstawie wspomnienia prof. Eugeniusza Bielewicz)
