Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Mechanicznego (obecnie Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa) Politechniki Gdańskiej. Pracownik nauki, profesor, dziekan Wydziału Mechanicznego Politechniki Gdańskiej. Wybitny specjalista w zakresie technologii maszyn. Wychowawca licznej kadry inżynierów technologów i doktorantów.
Mieczysław Feld urodził się 23 marca 1924 roku. Bezpośrednio po wojnie zdał egzamin i został czeladnikiem ślusarsko-tokarskim. Kontynuował naukę w Liceum im. Jana Bergera w Poznaniu, gdzie dwie klasy zaliczył w ciągu jednego roku szkolnego. Następnie podjął studia, w trakcie których przez dwa lata pracował jednocześnie w Zakładach Mechanicznych „Zamech”. W 1952 roku ukończył naukę na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej. Po dyplomie przez osiem miesięcy pracował w Fabryce Nawozów Fosforowych, następnie został zatrudniony w Katedrze Obrabiarek do Metali, kierowanej przez prof. Edwarda Tadeusza Geislera. Od 1955 pracował również w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Bydgoszczy (od 1955), gdzie opiekował się specjalnością obrabiarki, narzędzia i technologia budowy maszyn. Tytuł doktora uzyskał na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Poznańskiej w 1969 roku. W 1970 roku został powołany na stanowisko docenta, a w 1986 roku otrzymał tytuł profesora oraz w 1993 roku stanowisko profesora zwyczajnego Politechniki Gdańskiej.
W 1962 roku został powołany na funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego i pełnił ją do 1972 roku. W 1973 roku objął stanowisko dyrektora Instytutu Technologii Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej, a od 1977 roku kierownika Zakładu Projektowania Procesów Technologicznych. Obydwie te funkcje sprawował do przejścia na emeryturę. Przez kolejne lata dojeżdżał na Wydział Mechaniczny Politechniki Koszalińskiej.
Jego prace naukowe, technologiczne i konstrukcyjne dały materiał do napisania 27 książek. Był autorem ważnych podręczników z zakresu projektowania procesów technologicznych oraz oprzyrządowania. Prowadząc intensywną współpracę z przemysłem, kierował pracami obejmującymi głównie skrawalność materiałów, szlifowanie taśmami ściernymi, docieranie i przecinanie ściernicowe. Pozycja „Podstawy projektowania procesów technologicznych typowych części maszyn” oceniana jest jako dzieło życia.
Wypromował czternastu doktorów. Nawiązał owocną współpracę z ośrodkami naukowymi w Warnie, Budapeszcie, Hamburgu, Miszkolcu, Brnie i Berlinie. Przez piętnaście lat był sekretarzem, a następnie przewodniczącym Zespołu Dydaktyczno-Naukowego „Mechanika” przy Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Należał do Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego (BTN), a w latach 1963–1974 pełnił funkcję sekretarza generalnego, był również redaktorem naukowym zeszytów BTN. W latach 1972–1975 członek Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej i przez kilka kadencji KBM Polskiej Akademii Nauk. Przez kilkanaście lat przewodniczył Rektorskiej Komisji ds. Politechniki Otwartej PG, organizując wykłady, koncerty i wystawy.
Otrzymał wiele odznaczeń i nagród. Cieszył się ogromnym uznaniem i szacunkiem w środowisku akademickim.
Zmarł 12 maja 2012 roku.