Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Budowy Maszyn (obecnie Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa) Politechniki Gdańskiej. Pracownik nauki, praktyk prowadzący badania naukowe w dziedzinach sterowania radioteleskopów i teleskopów, dynamiki i sterowania robotów, cyfrowego przetwarzania sygnałów. Profesor Politechniki Gdańskiej, następnie w Jet Propulsion Laboratory, ośrodku badawczym należącym do NASA, specjalista w dziedzinie dynamiki pojazdów kosmicznych i kontroli ich lotu, główny inżynier do spraw anten naziemnych, co jest najwyższym stanowiskiem technicznym w NASA.
Włodzimierz Krzysztof Gawroński urodził się 16 lipca 1944 roku w Jutrosinie (powiat Rawicz w województwie wielkopolskim). W 1968 roku ukończył Wydział Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej oraz Kaliningradzki Instytut Technologiczny. Dwa lata później, w 1970 roku, na podstawie rozprawy „Analiza stochastycznych procesów uderzeniowych w dyskretnych układach mechanicznych o jednym stopniu swobody” (promotor prof. Bohdan Kowalczyk) uzyskał na Wydziale Budowy Maszyn stopień naukowy doktora, a w 1975 roku – tytuł doktora habilitowanego (recenzentami pracy byli profesorowie J. Szmelter, P. Wilde, B. Kowalczyk). Od 1979 roku profesor.
Pracując na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej (1968–1979), pełnił stanowiska od asystenta do profesora i prowadził badania w dziedzinie dynamiki konstrukcji w zastosowaniu do drgań kadłubów i napędów okrętowych. Jednocześnie współpracował z Centrum Techniki Okrętowej w Gdańsku. Zatrudniony w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk (1979–1983) prowadził badania w dziedzinie dynamiki turbin. Następnie w latach 1983–1986 pracował na Uniwersytecie w Hanowerze (Niemcy), w Curt-Risch-Institut, prowadząc jako visiting profesor badania w dziedzinie przetwarzania sygnałów cyfrowych i filtrów cyfrowych. W 1986 roku wyemigrował do USA, gdzie początkowo pracował jako malarz pokojowy, pielęgniarz, ogrodnik i tokarz.
W 1987 roku podjął pracę w Centrum Badawczym NASA Langley (Hampton, Wirginia) w Sekcji Dynamiki Pojazdów Kosmicznych, gdzie na stanowisku senior fellow National Research Council zajmował się zagadnieniami sterowania i dynamiki pojazdów kosmicznych.
Od 1989 roku do przejścia na emeryturę w 2012 roku pracował w NASA Jet Propulsion Laboratory w Sekcji Systemów Komunikacji Naziemnej (Communications Ground Systems Section). Jako główny inżynier odpowiadał za badania i wdrażanie nowych metod sterowania dla anten z NASA Deep Space Network (anteny o średnicy 34 m i 70 m). Przełomowe wyniki badań w dokładności śledzenia sond zostały wdrożone w NASA Goldstone Deep Space Communication Complex (USA), w NASA Madrid Complex (Hiszpania) i w NASA Canberra Complex (Australia). W kręgu jego prac naukowo-wdrożeniowych znajdowały się ponadto badania, analiza i testowanie metod sterowania teleskopów orbitalnych, opracowanie i analiza sterowania dla stumetrowego radioteleskopu w National Radio Astronomy Observatory (Washington D.C.) w Green Bank (West Virginia) oraz badania i analiza sterowania robotów kosmicznych.
Był także konsultantem firmy MAN Technologie w Mainz (Niemcy) w zakresie sterowania pięć-dziesięciometrowego radioteleskopu LMT, zbudowanego w Meksyku, Langley Research Center w zakresie sterowania flatterem samolotów oraz Boeing Rocketdyne w Canoga Park (Kalifornia) w zakresie instrumentów Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. W latach 2002 do 2012 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Journal of Guidance, Navigation and Control” (American Institute of Aeronautics and Astronautics).
Wykładał na Politechnice Gdańskiej (mechanika teoretyczna, teoria sterowania), Uniwersytecie w Hanowerze (teoria sterowania, filtry cyfrowe i cyfrowe przetwarzanie danych), w Międzynarodowym Centrum Mechaniki (CISM) w Udine we Włoszech (identyfikacja i sterowanie konstrukcjami sprężystymi), University of Washington w Seattle (dynamika pojazdów orbitalnych i sterowanie teleskopów), NATO Advanced Study Institute na Uniwersytecie Brukselskim (sterowanie pojazdów kosmicznych), University of Southern California w Los Angeles (teoria sterowania). W Międzynarodowym Centrum Mechaniki (CISM) w Udine zorganizował szkołę dynamiki i sterowania konstrukcjami w przestrzeni międzyplanetarnej.
Zainteresowania naukowe prof. Włodzimierza Gawrońskiego koncentrują się wokół problemów sterowania i dynamiki pojazdów kosmicznych, radioteleskopów i teleskopów (między innymi zajmował się badaniem, analizą i testowaniem metod i algorytmów sterowania teleskopów orbitalnych) oraz robotów. Interesują go również drgania konstrukcji, identyfikacja, cyfrowe przetwarzanie sygnałów oraz metoda elementów skończonych w dynamice konstrukcji.
Wydał siedem monografii: „Podstawy automatyki” (wspólnie z J. Milanowskim, 1972), „Metoda sztywnych elementów skończonych” (współautorzy: J. Kruszewski, E. Wittbrodt, F. Najbar, S. Grabowski, 1975), „Metoda elementów skończonych w dynamice konstrukcji” (współautorzy: J. Kruszewski, E. Wittbrodt, W. Ostachowicz, J. Tarnowski, 1984), „Balanced Control of Flexible Structures” (1996), „Dynamics and Control of Structures” (1998), „Advanced Structural Dynamics, and Active Control of Structures” (2004), „Modeling and Control of Antennas and Telescopes” (2008). Jest również autorem ośmiu rozdziałów w książkach i 116 publikacji w czasopismach naukowych, ponad 90 prezentacji na konferencjach naukowych oraz ponad 100 publikacji technicznych NASA.
Za swe osiągnięcia otrzymał sześć nagród Ministra Szkolnictwa Wyższego w dziedzinie badań naukowych oraz 14 nagród NASA za osiągnięcia techniczne w dziedzinie sterowania antenami i teleskopami.
