Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Budowy Okrętów (obecnie Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa) Politechniki Gdańskiej. Inżynier i stoczniowiec, w latach 1976–1981 dyrektor Stoczni Gdańskiej im. Lenina.
Klemens Gniech urodził się 14 grudnia 1933 roku w Wejherowie. Po ukończeniu w 1952 roku Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku rozpoczął studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej, które ukończył w 1958 roku.
18 kwietnia 1958 roku rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej im. Lenina na stanowisku mistrza, awansując kolejno w następnych latach na stanowiska: kierownika oddziału blachowni wydziału obróbki kadłubów, zastępcę kierownika do spraw postępu technicznego, kierownika wydziału montażu kadłubów.
Podczas wydarzeń grudniowych w 1970 roku był jednym z działaczy komitetu strajkowego stoczni. 1 listopada 1971 roku został szefem produkcji kadłubów stoczni. W roku 1973 powołano go na stanowisko głównego inżyniera i zastępcy dyrektora stoczni do spraw technicznych. 20 kwietnia 1976 roku został dyrektorem Stoczni Gdańskiej.
Podczas strajków w 1980 roku udostępniał protestującym stoczniowcom między innymi radiowęzeł i zakładowe drukarnie. Został odwołany ze stanowiska dyrektora dziesięć dni po wprowadzeniu stanu wojennego. Od 24 grudnia 1981 roku pracował na stanowisku głównego budowniczego stoczni. Został zwolniony 31 grudnia 1984 roku. W 1985 roku wyjechał na stałe w Republiki Federalnej Niemiec, gdzie pracował jako ekspert stoczniowy .
W 2005 roku, podczas procesu przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie masakry robotników w grudniu 1970 roku, zeznał, iż był świadkiem rozmowy, podczas której Stanisław Kociołek wyraził zgodę na użycie broni.
Zmarł w Monachium. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku. Podczas ceremonii żałobnej żegnali go stoczniowcy i działacze Solidarności. W mszy pogrzebowej uczestniczyli między innymi Lech Wałęsa i Tadeusz Fiszbach.
Został odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz pośmiertnie odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2014).
