Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej. Pracownik nauki, profesor Politechniki Śląskiej w Gliwicach, wieloletni dyrektor Centrum Chemii Polimerów PAN, specjalista w dziedzinie chemii organicznej i makromolekularnej oraz chemii polimerów, twórca oryginalnej polskiej technologii przeciwporostowych farb okrętowych na podwodne części statków. Członek Polskiej Akademii Nauk, Królewskiego Towarzystwa Chemicznego w Londynie, Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego, Amerykańskiego Towarzystwa Biodegradowalnych Polimerów. Redaktor naczelny „Polish Journal of Applied Chemistry”. Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (2001) oraz Uniwersytetu Technicznego im. Gheorghe Asachiego w Jassach w Rumunii.
Zbigniew Jedliński urodził się 8 października 1922 roku w Warszawie. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 roku, służąc w Samodzielnej Grupie Operacyjnej „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga, walczył pod Kockiem jako ułan. Podczas II wojny światowej był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej (AK), działał w strukturach Kierownictwa Dywersji okręgu warszawskiego. Zagrożony aresztowaniem, został żołnierzem w partyzantce AK w Górach Świętokrzyskich.
Po wojnie ukończył studia wyższe na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera chemika ze specjalnością technologia środków chemicznych (1948). W latach 1950–1958 pracował na Politechnice Gdańskiej, tutaj też w 1958 roku obronił doktorat. Kolejne stopnie kariery naukowej zdobywał już na Politechnice Śląskiej, gdzie pracował w latach 1959–1998: w 1959 roku został powołany na stanowisko docenta, tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1964, a profesora zwyczajnego w 1971 roku. Pełnił tam też funkcję prodziekana (1960–1962) i dziekana (1962–1964) Wydziału Chemicznego. W latach 1959–1998 był organizatorem i kierownikiem Katedry Powłok Ochronnych w Instytucie Fizykochemii i Technologii Polimerów (obecnie Katedra Fizykochemii i Technologii Polimerów).
Równolegle w latach 1959–1961 był wicedyrektorem do spraw naukowych w Przemysłowym Instytucie Badawczym Tworzyw i Lakierów w Gliwicach, następnie od 1962 do 1965 roku dyrektorem Zjednoczenia Przemysłu Farb i Lakierów. Ponadto od 1968 do 1974 pełnił funkcję dyrektora Centrum Badań Naukowych PAN, w latach 1975–1991 kierownika Zakładu Polimerów PAN w Zabrzu, w okresie 1992–1998 kierownika Centrum Chemii Polimerów. Na emeryturę przeszedł w 1998 roku, jednak przez cały czas pracował naukowo.
Był autorem lub współautorem ponad 320 publikacji, w tym czterech samodzielnych książek na temat chemii makromolekularnej, twórcą lub współtwórcą ponad 65 patentów polskich i 20 zagranicznych (amerykańskich, brytyjskich, włoskich, niemieckich i hiszpańskich). Wypromował 42 doktorów.
W 1971 roku został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, w 1980 członkiem rzeczywistym. Należał do wielu towarzystw naukowych, między innymi Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Królewskiego Towarzystwa Chemicznego w Londynie, Nowojorskiej Akademii Nauk, Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego, Amerykańskiego Towarzystwa Biodegradowalnych Polimerów. Był redaktorem naczelnym czasopisma „Polish Journal of Applied Chemistry” (1998–2007).
Dwukrotnie został laureatem zespołowej Nagrody Państwowej II stopnia (1964 i 1978), otrzymał też Nagrodę Państwową I stopnia (1984). Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej (21 lutego 2001) „za pracę naukową w badaniach nad nowymi technologiami we flocie, budowy statków, rozszerzenia wiedzy o nowych dziedzinach nauki i zasług w edukacji na najwyższym poziomie dla Polskiej Marynarki Wojennej i floty polskiej” oraz Uniwersytetu Technicznego im. Gheorghe Asachiego w Jassach w Rumunii.
Odznaczono go między innymi Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Walecznych, Medalem Gutenberga, Medalem Döbereinera, medalami akademii nauk w Bułgarii, Niemieckiej Republice Demokratycznej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.
Opracował oryginalną, wdrożoną do produkcji technologię przeciwporostowych farb okrętowych do stosowania na podwodne części statków. W 1976 roku, współpracując z Dowództwem Marynarki Wojennej i Instytutem Okrętowym PG oraz Stocznią Marynarki Wojennej, stworzył materiał wykorzystany do budowy flotylli trałowców amagnetycznych typu 207, pod jego kierunkiem zaprojektowano siedemnaście niszczycieli min wykonanych z oryginalnego tworzywa konstrukcyjnego: kompozytów polimerowo-szklanych. Ponadto prowadził prace naukowe dotyczące między innymi wytrzymałościowego i technologicznego badania kompozytów do konstrukcji okrętowych, projektowania i badania nowych typów okrętowych węzłów konstrukcyjnych, typów konstrukcji kadłubów jednostek pływających w eksploatacji, nowych technologii do produkcji tworzyw poliestrowych. Badania te znalazły zastosowanie w produkcji żywic poliestrowych do budowy serii jednostek specjalnych dla Marynarki Wojennej, żywic trudnopalnych oraz konstrukcyjnych o zmniejszonej emisji styrenu. Późniejsze zainteresowania prof. Zbigniewa Jedlińskiego dotyczyły również syntezy i charakterystyki polimerów biodegradowalnych oraz sposobów ich zastosowania w medycynie.