Pracownik nauki i absolwent pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej. Inżynier praktyk, wynalazca, nauczyciel, zaangażowany społecznie.
Alojzy Kłopotek urodził się 22 września 1933 roku w Zapceniu na Kaszubach. W 1952 roku ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. Józefa Wybickiego w Kościerzynie. Następnie podjął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej, które ukończył w 1957 roku uzyskując tytuł magistra inżyniera chemii.
Bezpośrednio po studiach rozpoczął pracę zawodową w Zakładach Chemicznych „Strem” w Strzemieszycach k. Dąbrowy Górniczej na stanowisku kierownika Oddziału, następnie kierownika Wydziału Produkcji. Pracując rozpoczął działalność badawczą, racjonalizatorską i wynalazczą. Był współautorem dokumentacji technologicznej i wdrożenia do produkcji przemysłowej syntezy szeregu związków na bazie tłuszczów. Współpracował z Katedrą Chemii i Technologii Tłuszczów Politechniki Gdańskiej w badaniach nad wpływem sposobu odkwaszania i odbarwiania na usuwanie steroli z oleju rzepakowego.
W 1962 roku został przeniesiony służbowo do Mazowieckich Zakładów Tłuszczowych w budowie w Nowym Dworze Mazowieckim, gdzie pracował jako główny technolog (1962–1965), kierownik rozruchu zakładów i zastępca dyrektora do spraw technicznych (1965–1970). Opracowywał założenia i instrukcje technologiczne dla nowo budowanych zakładów, kierował i nadzorował ich realizację w fazach: projektowania, budowy obiektów produkcyjnych i pomocniczych, rozruchu technologicznego, eksploatacji wstępnej i właściwej. Równolegle w Zakładowym Laboratorium Badawczym kierował badaniami, których efektem było uzyskanie dwóch patentów polskich, wdrożonych do produkcji przemysłowej.
W 1970 roku podjął pracę w Zakładzie Doświadczalnym Chemii Gospodarczej „Pollena”. Jako kierownik Laboratorium Badawczo-Technologicznego i Produkcji Doświadczalnej kierował pracami naukowo-badawczymi i doświadczalnymi między innymi w zakresie opracowania receptur i technologii produkcji nowych preparatów piorących, myjących i czyszczących dla potrzeb gospodarstw domowych i przemysłu. W tym okresie rozpoczął także własne badania w zakresie syntezy i wyjaśnienia budowy związków kompleksowych jodu z niejonowymi związkami powierzchniowo czynnymi (tzw. jodoforów), na bazie których opracował preparaty do mycia i dezynfekcji w procesie pozyskiwania mleka oraz zwalczania chorób zakaźnych i inwazyjnych (grzybic, pryszczycy, choroby pęcherzykowej świń).
W 1973 roku został przeniesiony służbowo do Oddziału Zamiejscowego w Nowym Dworze Mazowieckim warszawskiego Instytutu Chemii Przemysłowej (IChP), gdzie powołano go na stanowisko adiunkta i powierzono funkcję kierownika nowoutworzonego Zakładu Środków Higieniczno-Sanitarnych (od lipca 1993 roku Zakładu Chemii Sanitarnej), gdzie kontynuował wcześniej rozpoczęte badania nad wytwarzaniem związków wielofunkcyjnych o działaniu myjącym, odkażającym, wybielającym i dezynfekującym oraz optymalizacji składu wyrobów chemii gospodarczej. Wyniki tych prac zostały wdrożone w szeregu zakładów chemicznych na terenie całego kraju.
W 1974 roku Alojzy Kłopotek uzyskał stopień doktora nauk technicznych nadany przez Radę Wydziału Technologii Żywności Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie na podstawie rozprawy pt. „Badania nad działaniem myjąco-dezynfekującym jodoforowych środków powierzchniowo czynnych w układach z tłuszczem i białkiem mlecznym".
W 1979 roku został powołany na stanowisko docenta w IChP, gdzie przez dwie kadencje był członkiem Rady Naukowej Instytutu. W 1980 roku został rzeczoznawcą Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego (SITPChem). W latach 1986–1990 był członkiem Zespołu Koordynacyjnego Centralnego Programu Badań Podstawowych, a od roku 1997 kierownikiem laboratorium badawczego akredytowanego przez Polskie Centrum Badań i Certyfikacji. Przez kilka kadencji był członkiem Komitetu Chemii Analitycznej PAN. W 2000 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę.
Dorobek naukowy Alojzego Kłopotka obejmuje prawie 90 publikacji, 110 referatów, komunikatów i posterów opublikowanych w materiałach konferencyjnych, blisko 130 opatentowanych wynalazków (w tym chronionych między innymi w USA, Holandii, Wielkiej Brytanii, Chinach, Hiszpanii, Niemczech i Szwajcarii), 2 udoskonalenia techniczne i około 150 opracowanych technologii.
Alojzy Kłopotek był osobą utalentowaną pedagogicznie. Już jako uczeń i student był cenionym korepetytorem. Przez wiele lat równolegle do pracy zawodowej w przemyśle i ośrodkach naukowych nauczał chemii i matematyki w Technikum Górniczo-Hutniczym w Dąbrowie Górniczej, a w latach 1963–1978 poświęcił się pracy dydaktycznej w Technikum Chemicznym w Nowym Dworze Mazowieckim, które współtworzył od podstaw. W latach 1979–1988 prowadził wykłady na Studium Podyplomowym Higieny Produktów Zwierzęcych z Technologią Przetwórstwa Mięsnego Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Był promotorem dwóch przewodów doktorskich na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej.
Pracując zawodowo angażował się w pracę społeczną. Uczestniczył w pracach Związku Zawodowego Chemików, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego, był członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego i Polskiego Towarzystwa Inżynierii Ekologicznej. Angażował się na rzecz swego miasta, szczególnie w zakresie rozwoju budownictwa mieszkaniowego oraz szkolnictwa zawodowego. W latach 1980–1985 był członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Nowym Dworze Mazowieckim piastując w latach 1980–1983 funkcję przewodniczącego Komisji Oświaty, Kultury i Zdrowia, a w latach 1983–1985 przewodniczącego Rady.
Alojzy Kłopotek był wielokrotnie wyróżniany za działalność naukowo-badawczą, techniczną, organizacyjną i społeczną. Został odznaczony Srebrnym (1969) i Złotym Krzyżem Zasługi (1978) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984). Posiadał liczne wyróżnienia resortowe i branżowe: Złotą Odznakę i Dyplom Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji (1979), Złotą Odznakę „Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego” (1982), Złotą Odznakę i Tytuł „Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji” (1984), Złotą Odznakę Honorową Związku Zawodowego Chemików (1968) i SITPChem (1975). Wpisany do Księgi Czynów w roku Nauki Polskiej (1973). Został wyróżniony nagrodami zespołowymi Ministra Przemysłu Chemicznego (1980), Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (1990) oraz Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa (1993). W latach 1974–1981 uzyskał 8 złotych medali na Międzynarodowych Targach INCHEBA w Bratysławie.
Zmarł 10 marca 2022 roku w Nowym Dworze Mazowieckim, gdzie został pochowany na cmentarzu parafialnym.