Pracownik nauki pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa. 
Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej. Profesor, nauczyciel akademicki, specjalista w zakresie syntezy związków biologicznie czynnych mających potencjalnie znaleźć zastosowanie w medycynie. Organizator życia akademickiego, rektor Uniwersytetu Gdańskiego, inicjator modernizacji i rozbudowy infrastruktury uczelni, budowy nowoczesnego kampusu uniwersyteckiego, między innymi Wydziału Biologii, Wydziału Chemii, Wydziału Biotechnologii.

Bernard Lammek urodził się 13 sierpnia 1947 roku w Sierakowicach. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Kartuzach i w 1964 rozpoczął studia wyższe na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej. Ukończył je w 1969 roku, uzyskując tytuł magistra inżyniera chemika. W tym samym roku podjął pracę w kierowanej przez profesora Janusza Sokołowskiego Katedrze Chemii Organicznej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Promotorem jego pracy doktorskiej był prof. Gotfryd Kupryszewski. W 1988 roku, po zatwierdzeniu przez CKK stopnia doktora habilitowanego, awansował na stanowisko docenta. Wkrótce po utworzeniu Wydziału Chemii w 1991 roku został mianowany profesorem Uniwersytetu Gdańskiego. Tytuł profesora zdobył w roku 1994, a w 1997 został mianowany profesorem zwyczajnym.

Odbył kilka staży zagranicznych, między innymi latach 1979–1980 pracował w Medical College of Ohio w Toledo w zespole kierowanym przez znanego biochemika prof. Maurice’a Manninga, w latach osiemdziesiątych dwukrotnie powracał do Toledo, ponadto kilka miesięcy spędził na stażu naukowym w Centrum Biomedycznym Uniwersytetu w Uppsali. W 1988 roku na prośbę i we współpracy z prof. H. Gavras z Centrum Biomedycznego Uniwersytetu w Bostonie stworzył laboratorium peptydowe, a następnie spędził półtora roku, współpracując naukowo z zespołem lekarzy i fizjologów. Od 1993 współpracuje z dr Jiriną Slaninovą z Czeskiej Akademii Nauk w Pradze, od 1995 roku z prof. Klausem Neubertem z Uniwersytetu Marcina Lutra w Halle.

Od czasu powstania Wydziału Chemii UG aktywnie uczestniczył w tworzeniu kierunku ochrona środowiska. Przez dwie kadencje był prodziekanem Wydziału Chemii (1991–1996), a następnie przez dwie kadencje dziekanem tego wydziału (1996–2002). Równolegle pełnił tam również funkcje kierownika Zakładu Chemii Hormonów (1999), kierownika Katedry Syntezy Organicznej (1999–2008) oraz kierownika Katedry Chemii Organicznej (2008–2012).

Od 2002 do 2008 roku był prorektorem ds. nauki, a od roku 2008 przez dwie kadencje – do 2016 roku – pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Gdańskiego. Podjął wiele inicjatyw w zakresie modernizacji i rozszerzania infrastruktury uczelni. Pozyskał środki na budowę obiektów Wydziału Nauk Społecznych, Wydziału Biologii, Wydziału Chemii, Wydziału Biotechnologii, Wydziału Ekonomicznego oraz Wydziału Filologii i Rektoratu, a także na rozbudowę Wydziału Zarządzania. Budynki wydziałów zostały wyposażone w nowoczesną aparaturę badawczą, co przyczyniło się do poprawy jakości kształcenia oraz warunków pracy naukowej. Dzięki niemu na terenie kampusu uniwersyteckiego powstała jedna z największych inwestycji w Polsce, współfinansowana przez Unię Europejską. Ważnym osiągnięciem było też pozyskanie środków na budowę nowoczesnego statku badawczego.

Był długoletnim przewodniczącym Zespołu Nauk Mat.-Fiz.-Chem. Komisji Ekspertów Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W latach 1990–2016 był członkiem Senatu UG. Należy do European Peptide Society i American Peptide Society. W 2016 roku wszedł w skład Centralnej Komisji ds. stopni i tytułów naukowych.

Zainteresowania naukowe profesora Bernarda Lammka koncentrują się na chemii organicznej, a w szczególności na syntezie związków biologicznie czynnych mających potencjalnie znaleźć zastosowanie w medycynie. Należą do nich agony i antagony wazopresyny, oksytocyny i bradykininy, szczepionki przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, a także związki o działaniu bakteriobójczym. Dwa analogi argininowej wazopresyny doszły do etapu badań klinicznych w Centrum Biomedycznym Uniwersytetu w Bostonie. Syntezę szeregu związków poprzedzało wykonanie w zespole modelowania, które pozwoliło na wybranie do syntezy analogu o spodziewanej czynności biologicznej.

Jest autorem i współautorem ponad 130 oryginalnych artykułów opublikowanych w czasopismach o zasięgu międzynarodowym. Wypromował kilkudziesięciu magistrów i czternastu doktorów. Jest świetnym dydaktykiem. 13 listopada 2010 roku środowisko studenckie doceniło zaangażowanie w pracę ze studentami Uniwersytetu Gdańskiego, przyznając mu ogólnopolską Nagrodę Środowiska Studenckiego „ProStudent”.

Jest także laureatem wielu nagród. W 2004 roku otrzymał Zespołową Nagrodę Ministerstwa Edukacji Narodowej za osiągnięcia naukowe. Od 2008 do 2015 pięciokrotnie uhonorowano go Indywidualną Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia organizacyjne na rzecz UG, a w 2016 Indywidualną Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z inicjatywy własnej ministra. Został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1995), Krzyżem Kawalerskim (1999) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).