Pracujący na rzecz nauki, gospodarki i społeczeństwa. 
Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej. Pracownik nauki, nauczyciel akademicki, profesor Politechniki Gdańskiej. Wybitny specjalista chemii leków, twórca pierwszego polskiego leku przeciwnowotworowego Ledakrinu (nazwa międzynarodowa Nitracrine).

Andrzej Ledóchowski urodził się 10 lutego 1923 roku w Warszawie. Tam też na tajnych kompletach skończył Gimnazjum Stefana Batorego oraz Państwowe Liceum Chemiczne. W 1943 roku, także w ramach tajnego nauczania, zdał egzamin na Wydział Chemiczny Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej w Warszawie i przez rok (do wybuchu powstania) brał udział w zajęciach.

Od 1942 roku był żołnierzem Armii Krajowej w Okręgu Warszawskim (pseudonim Chemik, Wacek, Wacław). Po przeszkoleniu wojskowym został mianowany kapralem podchorążym. Brał udział w powstaniu warszawskim, walcząc w obwodzie Śródmieście. Po kapitulacji dostał się do niewoli i od października 1944 roku był jeńcem stalagu X B Sandbostel, następnie obozu w Westertimke (Dolna Saksonia). Wyzwolony przez Brytyjczyków, pozostawał w ich strefie okupacyjnej do czerwca 1946 roku. W lipcu powrócił do Polski. W latach 1946–1947 studiował na Politechnice Warszawskiej.

W 1947 roku wraz z właśnie poślubioną żoną zamieszkał w Gdańsku. Kontynuował studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej, które ukończył w 1950 roku jako magister inżynier chemik ze specjalnością technologia środków leczniczych. W latach 1947–1984 pracował na Politechnice Gdańskiej w Katedrze Technologii Środków Leczniczych. W 1960 uzyskał doktorat (promotorem był jego stryj, Zygmunt Ledóchowski), w 1966 habilitację, w 1967 został mianowany docentem, a w 1975 otrzymał tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego (w 1984 roku postępowanie o nadanie tytułu profesora zwyczajnego przerwała jego śmierć). Od 1970 do 1984 roku był kierownikiem Zespołu Naukowo-Badawczego Chemii i Biochemii Związków Przeciwnowotworowych, w latach 1971–1977 kierownikiem studium doktoranckiego w zakresie chemii i technologii związków biologicznie czynnych.

Wypromował dziewięciu doktorów. Był autorem lub współautorem ponad 120 publikacji na temat leków i związków przeciwnowotworowych oraz twórcą lub współtwórcą piętnastu patentów krajowych i trzydziestu zagranicznych.

Za działalność naukową odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1982), a także Odznaką „Za zasługi dla Gdańska” (1975) i Odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1978).

Zmarł 15 czerwca 1984 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu parafii p.w. Matki Boskiej Szkaplerznej w Warce.