Pracownik Politechniki Gdańskiej niebędący nauczycielem akademickim.
Elwira Makowska urodziła się 21 kwietnia 1943 roku w Wilnie. W 1958 roku przeprowadziła się wraz z rodziną do Gdańska, gdzie aktualnie mieszka.
W 1966 roku rozpoczęła pracę zawodową na Politechnice Gdańskiej, która była jej jedynym miejscem pracy aż do przejścia na emeryturę w 2011 roku. W tym okresie, w 1985 roku ukończyła studia inżynierskie na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej.
Pracując na Politechnice Gdańskiej w latach 1966–1990 wykonywała obowiązki prowadzącej sekretariaty w ówczesnych prorektoratach uczelnianych, a od roku 1990 do chwili przejścia na emeryturę w roku 2011 była kierownikiem Rektoratu.
Jej „szefami” w prorektoratach PG byli kolejno: prof. Stanisław Rydlewski, prorektor ds. nauczania (1966–1968); prof. Janusz Staliński, prorektor ds. nauczania (1968–1969); prof. Adam Skrzypek, prorektor ds. młodzieży (1969-1970), ds. wychowania (1970–1971) i ds. studenckich (1972–1975); doc. Czesław Taraszkiewicz, prorektor ds. studenckich (1975–1981); prof. Olgierd Gzowski, prorektor ds. nauki (1981–1984); prof. Jacek Marecki, prorektor ds. nauki (1984–1987) oraz prof. Wojciech Sobczak, prorektor ds. rozwoju (1987–1990).
Będąc kierownikiem Rektoratu PG miała zaszczyt pracować z kierującymi Uczelnią ówczesnymi rektorami Politechniki Gdańskiej, a mianowicie: prof. Edmundem Wittbrodtem (1990–1996), prof. Aleksandrem Kołodziejczykiem (1996–2002), prof. Januszem Rachoniem (2002–2008) oraz prof. Henrykiem Krawczykiem (od 2008–do 2011).
Praca Elwiry Makowskiej nie ograniczała się wyłącznie do pracy zawodowej. W okresie pracy na Uczelni, w latach 1970–1984, prowadziła sekretariat Chóru Politechniki Gdańskiej, a po przejściu na emeryturę udziela się nadal w Klubie Seniora PG, będąc od 2016 roku jego przewodniczącą.
Z działalności pozauczelnianej na uwagę zasługuje aktywna praca społeczna między innymi na rzecz: Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, którego jest wieloletnią członkinią, Stowarzyszenia „Rodzina Pomorska”, Polskiego Towarzystwa Pomocy Telefonicznej i Gdańskiego telefonu zaufania „Anonimowy Przyjaciel” czy Rodzinnego Ogrodu Działkowego „Przystań” w Gdańsku.
Elwira Markowska należy do osób nad wyraz uczynnych, pogodnych i koleżeńskich. Tymi cechami, a także posiadając zdolności organizacyjne zawsze cieszyła się uznaniem swoich bezpośrednich przełożonych (prorektorów i rektorów). Cieszyła się ogólną sympatią kierujących Ministerstwem Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz innych instytucji i organizacji szczebla centralnego i wojewódzkiego, z którymi gdańska Alma Mater utrzymywała współpracę. W kontaktach bezpośrednich na Uczelni dla każdego znalazła zawsze czas i dobre słowo, okazując życzliwość i koleżeńskość.
Działalność zawodowa oraz społeczna znalazła swoje odzwierciedlenie w licznych wyróżnieniach jakie otrzymała z rąk Rektorów PG. Została również odznaczona Srebrnym (1998) i Złotym (2005) Krzyżem Zasługi.