Orszulok Wojciech | Politechnika Gdańska

Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa. 
Absolwent Wydziału Budowy Okrętów (obecnie Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa) Politechniki Gdańskiej. Polski inżynier budowy okrętów, konstruktor, żeglarz. Współtwórca polskiej szkoły kapitanów i morskiej myśli technicznej.

Wojciech Orszulok urodził się 10 czerwca 1917 roku w Gostyniu. W 1936 roku ukończył gimnazjum w Tarnowskich Górach. Od 1936 do lutego 1939 studiował na Wydziale Okrętowo-Lotniczym Wyższej Szkoły Technicznej w Gdańsku. Podczas studiów odbył praktyki w Stoczni Królewskiej (później Stocznia Gdańska), pływał na statkach „Pułaski” (armatora Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe SA) i „Toruń” (Żegluga Polska), ponadto pracował w Stoczni Rybackiej i Stoczni Jachtowej w Gdyni. W 1939 roku uzyskał półdyplom. W maju 1939 roku współprojektował motorówkę dla komendanta „Daru Pomorza”, Konstantego Kowalskiego. Podczas II wojny światowej, wysiedlony z Gdyni, pracował w fabryce w Radomiu, a od 1 września 1941 do 1 lutego 1945 roku przebywał na robotach przymusowych w Stoczni w Urstetten (Nosocice, obecnie dzielnica Głogowa).

W marcu 1945 roku przybywa do Gdańska, gdzie od 1946 roku kontynuuje studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej, uzyskując w 1949 roku dyplom magistra nauk technicznych oraz inżyniera budowy okrętów.

W latach 1945–1946 pracował jako kierownik techniczny w Spółdzielni Przemysłowej Pracowników Morskich „Wspólnota Morska” w Gdańsku, następnie w latach 1946–1950 w Zjednoczeniu Stoczni Polskich jako kierownik grupy kadłubowej w Stoczni nr 1 (później Stocznia Gdańska). Był jednym z projektantów serii kutrów stalówek.

W 1949 roku w Stoczni nr 3 (później Stocznia Północna) współprojektował przebudowę byłej jednostki Hitlerjugend na szkuner „Zew Morza” dla Państwowego Centrum Wychowania Morskiego w Gdyni.

W latach 1951–1966 pracował w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Był kierownikiem wydziału kadłubowego, naczelnym konstruktorem, dyrektorem Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku (1952- 1966). Nadzorował i projektował wiele typów nowo budowanych statków (między innymi lugrotrawlery, drewniane kutry rybackie typu MIR 200, statki pasażerskie i ratownicze, drobnicowce). W 1964 roku był ekspertem The Food and Agriculture Organization (FAO) do spraw konstrukcji statków rybackich w stoczni w Dakarze, Senegalu, Rzymie i Nigerii. Od czerwca 1966 do 30 czerwca 1967 roku był naczelnym konstruktorem w Centralnym Ośrodku Konstrukcyjno-Badawczym Przemysłu Okrętowego w Gdańsku. W latach 1967–1971 pełnił funkcję głównego specjalisty w Zjednoczeniu Przemysłu Okrętowego (później Centralny Zarząd Przemysłu Okrętowego).

Jednocześnie pracował na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej. W latach 1948–1951, 1962–1963 i 1967–1969 był zatrudniony na stanowisku profesora kontraktowego i kierował Katedrą Konstrukcji Okrętów. W 1971 roku ze względu na dorobek zawodowy, naukowy i dydaktyczny został mianowany przez ministra żeglugi na stanowisko docenta. W latach 1971–1983 pracował w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni, był członkiem Komisji do spraw Wynalazczości, wicedyrektorem do spraw naukowych Instytutu Nawigacji, prodziekanem Wydziału Nawigacyjnego, w latach 1974–1977 starszym redaktorem w Dziale Wydawnictw oraz współorganizatorem pierwszego laboratorium środowiskowego badań cech manewrowania statków na Wydziale Nawigacyjnym. W latach 1977–1978 opracował z zespołem projekt rozbudowy kolejnych statków szkolnych i budowy następcy żaglowca „Dar Pomorza”. 30 września 1983 roku przeszedł na emeryturę.

Był współtwórcą polskiej szkoły kapitanów i morskiej myśli technicznej, autorem prac projektowo- -konstrukcyjnych z dziedziny budownictwa okrętowego, problematyki pędników oraz dynamiki, współpracy pędnika z kadłubem, niezatapialności i stateczności statku floty rybackiej. Jako autor i współautor publikował w języku francuskim i angielskim prace na temat bezpieczeństwa morskiego, konstrukcji i materiałów do budowy okrętów, techniki oraz myśli okrętowej.

Napisał podręczniki „Wytrzymałość kadłuba statku w eksploatacji” (1983), „Wyposażenie pokładowe statku handlowego” (1982, ze Stefanem Wiewiórskim) i „Zapobieganie zanieczyszczeniom morza przez statki” (1981, z Jerzym Neumanem). Był także autorem broszury „Rejs do Islandii” (1969), opublikowanej w serii „Miniatury Morskie” przez Wydawnictwo Morskie, współautorem monografii „Historia budownictwa okrętowego na wybrzeżu gdańskim” (1972). Opiniował „Słownik budowy okrętów – rodzaje statków” (1969).

W latach 1962–1965 pełnił funkcję prezesa Okręgu Gdańskiego Polskiego Związku Żeglarskiego, od listopada 1965 do 18 grudnia 1966 roku prezesa oddziału Gdańskiego Okręgowego Związku Żeglarskiego. Był nauczycielem na kursach dla konstruktorów żaglowców i sterników jachtowych organizowanych przez Gdański Okręgowy Związek Żeglarski. Jako żeglarz z dyplomem kapitana żeglugi wielkiej jachtowej w 1947 roku dowodził jachtami Klubu Jachtowego Zjednoczenia Stoczni Polskich. Dowodził jachtem „Kismet” (jacht Klubu Stoczni Gdańskiej), na którym od 20 V do 22 VII 1965 wraz z trzyosobową załogą (między innymi z Dariuszem Boguckim) pokonał trasę Górki Zachodnie – Hals (Dania) – Lerwick (Szetlandy) – Raufarhöfn, Siglufjörður, Reykjavik (Islandia) – Orkady – Hel (jako drugi w dziejach polskiego żeglarstwa docierając do Islandii). Z siedmioosobową załogą na jachcie „Euros” tego samego jachtklubu od 8 VI do 13 VIII 1968 opłynął (wyruszając z Górek Zachodnich) po raz pierwszy w dziejach światowego żeglarstwa Islandię, pokonując 4596 mil morskich. Za ten wyczyn otrzymał srebrny medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (z załogą brązowy) i z załogą Nagrodę „Conrada” Gdańskiego Okręgowego Związku Żeglarskiego. Był przewodniczącym Komisji Regatowej w Operacji Żagiel ’74 w Gdyni.

Członek Podkomisji Organizacji i Metod Konstruowania w Komitecie Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk (PAN), w latach 1966–1974 przewodniczący Sekcji Oceanotechniki Komitetu Badań Morza PAN, członek Rady Techniczno-Ekonomicznej Polskich Linii Oceanicznych, Rady Technicznej Polskiego Rejestru Statków. W latach 1972–1983 członek Komitetu Nagród Państwowych, ponadto członek Sekcji Okrętowców Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich, Koła Studentów Polaków PG w Wolnym Mieście Gdańsku, Polskiego Towarzystwa Nautologicznego. Przedstawiciel Polski w podkomisji do spraw masowców i kontenerowców International Maritime Organisation.

W 1981 roku laureat nagrody wojewody gdańskiego za wybitne osiągnięcia naukowe. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką honorową „Zasłużony Pracownik Morza”, odznaką tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej”, Medalem 10-lecia Polski Ludowej.

Zmarł 30 kwietnia 2011 roku w Sopocie. W 2015 roku w Alei Żeglarzy w gdyńskim Basenie Żeglarskim odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową.