Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Mechanicznego (obecnie Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa) Politechniki Gdańskiej. Inżynier, profesor PG, jeden z najwybitniejszych specjalistów i uczonych w dziedzinie techniki turbinowej w Polsce, najbliższy współpracownik i następca prof. Roberta Szewalskiego.
Stefan Perycz urodził się 27 listopada 1918 roku w Siedlcach. Studia inżynierskie rozpoczął w 1938 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, a następnie kontynuował je od 1945 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej. Dyplom magistra inżyniera mechanika w specjalności konstrukcyjnej uzyskał w 1946 roku. Stopień doktora nauk technicznych w zakresie specjalności maszyny cieplne wirnikowe otrzymał w 1950 roku, a w 1954 roku został powołany na stanowisko docenta. W grudniu 1964 roku został profesorem nadzwyczajnym, w czerwcu 1973 – profesorem zwyczajnym.
Działalność naukową rozpoczął w 1945 roku, podejmując 1 listopada pracę na Politechnice Gdańskiej w Katedrze Turbin Parowych, Spalinowych i Sprężarek Wirnikowych, a umocnił ją i rozwinął w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Gdańsku. Równolegle w latach 1947–1953 pracował jako starszy konstruktor w Biurze Turbinowym Przemysłu Ma - szynowego przy Katedrze Turbin Politechniki Gdańskiej. W latach 1953–1973 był kierownikiem Zakładu Regulacji Maszyn i Automatyki Instytutu Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku, następnie od 1973 do 1989 roku kierownikiem Zakładu Maszyn Cieplnych Wirnikowych (stanowisko to objął po przejściu profesora Roberta Szewalskiego na emeryturę). W latach 1974–1981 pełnił funkcję konsultanta naukowego Zakładów Mechanicznych ZAMECH w Elblągu.
Profesor Stefan Perycz był wybitnym specjalistą w zakresie konstrukcji turbin parowych, ich układów sterowania automatycznego, sterowania bloków kocioł–turbina i systemu elektroenergetycznego. Jego dorobek naukowy obejmuje między innymi ponad 80 publikacji, sześć patentów, ponad sto opracowań naukowych i ekspertyz dla przemysłu oraz cenioną publikację „Turbiny parowe i gazowe” (1991). Wypromował dziesięciu doktorów, czterem jego doktorantom nadano stopień doktora habilitowanego, jednemu tytuł profesora. Był członkiem Komitetu Budowy Maszyn PAN oraz Komitetu Termodynamiki i Spalania.
Jako pasjonat sportu uprawiał tenis ziemny, narciarstwo, przez cały rok grywał w ping-ponga i badmintona.