Pracownik nauki pracujący na rzecz nauki polskiej, gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Budowy Okrętów (obecnie Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa) Politechniki Gdańskiej. Inżynier, wybitny specjalista w dziedzinie budowy i eksploatacji maszyn, nestor szczecińskiego okrętownictwa, menadżer, profesor, pracownik naukowy Politechniki Szczecińskiej.
Eugeniusz Skrzymowski urodził się 23 czerwca 1925 w Białej, w gminie Radzyń Podlaski (województwo lubelskie). W Radzyniu uczęszczał do liceum ogólnokształcącego, w którym do wybuchu II wojny światowej ukończył dwie klasy. W czasie okupacji uczył się na tajnych kompletach, działał w konspiracyjnym harcerstwie. W związku z możliwością dekonspiracji wyjechał do Warszawy i tam, pracując zarobkowo, kontynuował naukę. Włączył się w działalność Szarych Szeregów. Dwa dni przed godziną „W” został aresztowany i uwięziony w obozie przejściowym koło Sochaczewa, z którego zbiegł. Do końca wojny przebywał w Lesznie i w Częstochowie.
Po skończeniu liceum w Radzyniu rozpoczął w 1945 roku studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej, uzyskując w czerwcu 1951 roku dyplom magistra inżyniera. Jako student III roku (1948) podjął pracę zawodową w Stoczni Gdańskiej: został asystentem kierownika wydziału budowy okrętów (produkcję statków w stoczni nadzorował w tym czasie Jerzy Doerffer). Uczestniczył w opracowywaniu dokumentacji pierwszych polskich masowców typu „Sołdek” oraz trawlerów rybackich, ponadto opracował technologię i organizację budowy serii kutrów rybackich, uruchamiając ich produkcję. W 1950 roku otrzymał stanowisko kierownika wydziałowego biura fabrykacji, a następnie został kierownikiem pochylni Stoczni Gdańskiej. Kierował zespołem, który opracowywał produkcję pierwszych rudowęglowców spawanych i trampów.
Po ukończeniu studiów był kierownikiem wydziału kadłubowego oraz zastępcą szefa produkcji Stoczni Gdańskiej (czerwiec 1951), dyrektorem Stoczni im. Komuny Paryskiej (od września 1952). Współpracując z Jerzym Doerfferem, opracował w latach 1955–1956 koncepcję rozbudowy i przekształcenia Stoczni im. Komuny Paryskiej w zakład wyspecjalizowany w budowie dużych jednostek.
Na początku 1957 roku zamieszkał w Szczecinie, gdzie podjął pracę w Stoczni Szczecińskiej. Najpierw został szefem technicznym, a następnie dyrektorem technicznym. Kierował zespołem, który we współpracy z prof. Jerzym Doerfferem opracował i zrealizował długofalowy program utworzenia tam nowoczesnego ośrodka stoczniowego. Był również inicjatorem i głównym autorem blokowej metody budowy.
W latach 1962–1964 pełnił funkcję dyrektora Stoczni Szczecińskiej. W 1964 roku zrezygnował z pracy w stoczni i poświęcił się działalności naukowej i dydaktycznej na Politechnice Szczecińskiej. Był starszym wykładowcą i kierownikiem Katedry Technologii i Projektowania Okrętów na Wydziale Budowy Maszyn (1965), a następnie docentem etatowym w tej katedrze (1966). W tym czasie na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Do 1976 roku pełnił równolegle funkcję prodziekana ds. studiów okrętowych Politechniki Szczecińskiej oraz seniora budowy obiektów dydaktyczno-laboratoryjnych Instytutu Okrętowego. Od 1970 roku był dyrektorem nowo utworzonego Instytutu Okrętowego na Wydziale Budowy Maszyn i Okrętów. W latach 1982–1987 sprawował funkcję prorektora ds. nauki oraz dyrektora Instytutu Okrętowego (później Wydział Techniki Morskiej) z tytułem profesora (1987), a w latach 1991–1993 dziekana tego wydziału (na stanowisku profesora zwyczajnego).
Zainteresowania prof. Eugeniusza Skrzymowskiego obejmowały między innymi organizację okrętowych procesów produkcyjnych, produkcję stoczniową, technologię budowy okrętów, co wiązało się z badaniami naukowymi dotyczącymi odkształceń statków oraz metrologii okrętowej, osiowania okrętowych linii wałów i metod montażu napędu głównego, warunków higieny pracy i bezpieczeństwa (ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień ochrony przeciwpożarowej), zwalczania drgań i hałasów. W latach 90. Do katalogu interesujących go zagadnień dołączył problemy projektowania pojazdów, aparatów i narzędzi zmechanizowanych do prac podwodnych.
Prowadził też aktywną działalność pozauczelnianą. Był między innymi członkiem Wydziału IV Nauk Technicznych Polskiej Akademii Nauk, Komitetu ds. Nauki i Postępu Technicznego przy Prezesie Rady Ministrów, członkiem rad zjednoczeń przemysłu okrętowego i morskich stoczni remontowych, rady naukowej resortu żeglugi i resortu gospodarki morskiej, rad Centrum Techniki Okrętowej SA i Polskiego Rejestru Statków, Rady Naukowo-Ekonomicznej Wojewody Szczecińskiego.
Recenzował wnioski o finansowanie projektów badawczych, był współtwórcą lub opiniodawcą projektów technologicznych wielu polskich stoczni. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Forum Okrętowego, w latach 1978–1982 prezesa Wojewódzkiego Oddziału NOT. Do 1986 roku był konsultantem w Centrum Techniki Wytwarzania Przemysłu Okrętowego „Promor”.
W ostatnich latach prof. Eugeniusz Skrzymowski angażował się w działania zmierzające do odbudowania pozycji Szczecina w budownictwie okrętowym i gospodarce morskiej. Współpracował z zarządami Stoczni Szczecińskiej Nowa, Stoczni Remontowa Holding w Gdańsku, był członkiem rady nadzorczej spółki Lubmor w Trzciance, pracował w zespole przygotowującym lokalizację gazoportu w Świnoujściu.
Zmarł 8 marca 2019 roku w Szczecinie.
Wyróżniono go między innymi: Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi (1950, 1952), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1985), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1996), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1993), Srebrną i Złotą Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Morza” (1960 i 1970), Złotą Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego (1961), honorowymi odznakami SIMP i NOT (lata 1972, 1974, 1979). W 1988 roku został wpisany do Księgi Zasłużonych dla Szczecina.
