Pracujący na rzecz nauki, gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Budowy Okrętów (obecnie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Okrętownictwa) Politechniki Gdańskiej. Inżynier budowy okrętów, nauczyciel akademicki, profesor i rektor Politechniki Gdańskiej (1970-1975). Doktor honoris causa Instytutu Budowy Okrętów w Leningradzie, kawaler Orderu Legii Honorowej. Kapitan marynarki. Poseł na Sejm PRL VI kadencji.
Janusz Staliński urodził się 30 października 1916 roku w Łodzi. W 1937 roku ukończył jako prymus Wydział Techniczny Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu, uzyskując nominacje na podporucznika marynarki. Przydzielono go na okręt ORP „Błyskawica”, na którym jako II oficer mechanik służył do końca sierpnia 1939 roku. Następnie został wcielony do 3. batalionu 182 Pułku Piechoty, złożonego z marynarzy Flotylli Rzecznej. W jego szeregach walczył w bitwie pod Kockiem. Po kapitulacji w październiku 1939 roku do końca stycznia 1945 roku przebywał jako jeniec wojenny w oflagach Amswalde i Woldenberg. Brał czynny udział w organizacji kursów naukowych dla oficerów.
Po zakończeniu wojny powrócił do Gdańska. Pracował w Zarządzie Drogowo-Wodnym w Turku (1945–1950), w Stoczni Gdańskiej (1945–1948), a później w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych (do 1950). Równocześnie jako student pierwszego rocznika rozpoczął studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej, które ukończył z wyróżnieniem w 1949 roku z tytułem magistra inżyniera budownictwa okrętowego.
Po uzyskaniu dyplomu (1950) pracował jako asystent w Katedrze Projektowania Okrętów. Po aresztowaniu profesora Hilarego Sipowicza objął w zastępstwie kierownictwo Katedry Siłowni Okrętowych, z którą związany był już do końca życia. W 1951 roku został mianowany zastępcą profesora, a w 1959 roku powołany na stanowisko docenta. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1967 roku.
Na Politechnice Gdańskiej pełnił wiele funkcji: kierownika Katedry Zastosowania i Użytkowania Maszyn Okrętowych (1951), kierownika Katedry Siłowni Okrętowych (1952–1976), prodziekana (1951–1954 i 1958–1960) oraz dziekana Wydziału Budowy Okrętów (1964–1968), wreszcie prorektora ds. nauczania (1968–1969) i rektora Politechniki Gdańskiej (1970–1975). Z jego inicjatywy Politechnika Gdańska jako jedyna z polskich uczelni została wprowadzona do Konferencji Rektorów Uniwersytetów Europejskich.
Poza politechniką pracował jako nauczyciel w Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku (1948–1950), wykładowca w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku (1950–1952), profesor w Akademii Morskiej w Basrze w Iraku (1976–1978), gdzie prowadził wykłady z dziedziny siłowni okrętowych i budowy okrętów, a następnie profesor na Uniwersytecie Nauki i Technologii w Port Harcourt w Nigerii (1978–1983), gdzie organizował wydział budowy okrętów i przez dwa lata był jego dziekanem. Po powrocie do kraju ponownie pracował w Instytucie Okrętowym Politechniki Gdańskiej.
Był współtwórcą nowej specjalności na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej – maszyny i siłownie okrętowe. Napisał ponad 40 publikacji (w tym cztery samodzielne książki) na temat siłowni okrętowych i projektowania okrętów, między innymi „Siłownie okrętowe” (1955) i „Teoria okrętu” (1961). Był również redaktorem działowym miesięcznika „Budownictwo Okrętowe”.
Należał do wielu rad naukowych, organizacji i stowarzyszeń, w szczególności związanych z okrętownictwem. Był członkiem Komitetu Energetyki Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Budowy Maszyn PAN, Komitetu Nauki i Techniki PAN, Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego oraz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (w latach 1967–1969 przewodniczący Sekcji Okrętowców w Zarządzie Głównym). W latach 1969–1972 był posłem bezpartyjnym na Sejm PRL.
Został wyróżniony godnością doktora honoris causa Instytutu Budowy Okrętów im. Kryłowa w Leningradzie (1970), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej, przyznanym przez Prezydenta Republiki Francuskiej (1975), Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami „Zasłużony Ziemi Gdańskiej” oraz „Za Zasługi dla Gdańska”, dwukrotnie medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju.