Pracujący na rzecz nauki, gospodarki i społeczeństwa.
Profesor, nauczyciel akademicki, wybitny filozof. Na Politechnice Gdańskiej współtwórca powołania Wydziału Zarządzania i Ekonomii.
Adam Synowiecki urodził się 20 maja 1929 roku w Warszawie w rodzinie nauczycielskiej. Podczas II wojny światowej mieszkał z rodzicami we wsi Zagórzany koło Gorlic. W 1947 roku został absolwentem Gimnazjum i Liceum w Gorlicach. W 1952 roku ukończył Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując tytuł magistra filozofii, a w 1956 roku Wydział Chemii tegoż uniwersytetu (jako magister chemii).
W latach 1952–1965 był nauczycielem propedeutyki filozofii, logiki i chemii w Liceum im. Marcina Kromera w Gorlicach. W okresie 1963–1965 pracował w Pracowni Historii Filozofii i Przyrodoznawstwa w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie. Od 1965 do 1969 roku był zatrudniony w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Gdańsku (od lutego 1968 do września 1969 roku zasiadał w Kolegium Dziekańskim Wydziału Humanistycznego WSP). W 1968 roku uzyskał stopień doktora na Wydziale Humanistycznym WSP w Gdańsku, habilitował się w 1978 roku na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, w 1989 roku otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.
W latach 1969–2000 pracował na Politechnice Gdańskiej (PG) – od 1970 roku jako docent, od 1989 profesor nadzwyczajny, od 1992 roku profesor zwyczajny. W okresie 1974–1991 kierował Zakładem Filozofii, jednocześnie od 1979 do 1982 był wicedyrektorem ds. naukowych w Międzywydziałowym Instytucie Nauk Społecznych. W latach 1991–1993 roku kierował Katedrą Filozofii w Instytucie Nauk Humanistycznych i Ekonomicznych na Wydziale Zarządzania i Ekonomii PG, następnie od 1994 do 1999 roku Katedrą Nauk Filozoficznych na Wydziale Zarządzania i Ekonomii. Był członkiem Komitetu Redakcyjnego Wydawnictw Politechniki Gdańskiej (1966–1999), członkiem Rektorskiej Komisji ds. Politechniki Otwartej i redakcji „Pisma PG” (1993–1999).
Ponadto w latach 1974–1975 oraz 1978–1980 był wykładowcą filozofii na Studium Doktoranckim w Instytucie Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku, od 1978 do 1979 roku nauczał w gdańskim oddziale Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa. W okresie 1987–1999 prowadził zajęcia w Gdańskim Instytucie Teologicznym przy kościele Najświętszego Serca Jezusowego w Gdańsku-Wrzeszczu. W latach 1989–1999 pełnił funkcję przewodniczącego Okręgowego Komitetu Olimpiady Filozoficznej w Gdańsku. 15 października 1999 roku przeszedł na emeryturę.
Przez pierwsze 15 lat działalności naukowej i dydaktycznej zajmował się filozofią marksistowską i filozofią Hegla, przyrody, techniki, nauki i ontologii. Od 1981 roku związał się z nurtem filozofii chrześcijańskiej. Współpracował z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim i Gdańskim Instytutem Teologicznym. Wykładał także historię filozofii starożytnej i średniowiecznej.
W 1991 roku zainicjował jedyne w Gdańsku wykłady z filozofii nauk przyrodniczych. Był autorem publikacji na temat filozofii nauki, historii filozofii i logiki, w tym monografii „Problemy mechanicyzmu w naukach przyrodniczych” (1969), „Byt i myślenie”, „U źródeł marksistowskiej ontologii i logiki dialektycznej (1980), „Przyrodoznawstwo – dzieło ludzi i cząstka kultury” (1998), „Przyrodoznawstwo i materializm przyrodniczy w XIX wieku” (2000). Był także współautorem między innymi skryptu „Węzłowe zagadnienia filozofii” (1979) oraz przekładów z języka łacińskiego tekstów do „Studiów Gdańskich”.
Członek Związku Nauczycielstwa Polskiego (1953–2000), Komitetu Nauk Filozoficznych PAN (1975–1986), Rady Naukowej Komitetu Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN (1980–2000), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego (1965–2000, w oddziale gdańskim od 1971 do 1976 roku był członkiem zarządu, a od 1977 do 1992 wiceprzewodniczącym). W latach 1966–1967 członek redakcji „Gdańskich Zeszytów Humanistycznych” (seria „Filozofia”), a w latach 1972– 1990 komitetu redakcyjnego „Studiów Filozoficznych”.
Od 1961 do 13 grudnia 1981 roku należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej; represjonowany za rezygnację: początkowo zagrożony zwolnieniem z pracy, następnie na dziewięć lat wstrzymano jego awans na tytułu profesora nadzwyczajnego.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Kawalerskim (1978) i Oficerskim (1998) Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1975) oraz pośmiertnie medalem „Niepokorni na Politechnice Gdańskiej 1945–1989” (2013). 4 czerwca 2000 roku jego imieniem nazwano aulę na Wydziale Zarządzania i Ekonomii PG.
Zmarł 7 stycznia 2000 roku w Gdańsku. Został pochowany na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku.