Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Pracownik nauki, wynalazca (jego badania doprowadziły do produkcji półsyntetycznej penicyliny – syntarpen), specjalista w dziedzinie chemii aminokwasów i peptydów, twórca znanej w świecie gdańskiej szkoły peptydowej. Wyróżniony Nagrodą im. Józefa Piłsudskiego, przyznaną przez Towarzystwo do Walki z Rakiem.
Emil Taszner urodził się 12 grudnia 1900 roku w Krakowie, w rodzinie Leona Taschnera i Franciszki z Cenzorów. W 1920 roku rozpoczął studia chemiczne w Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, potem przeniósł się na uniwersytet w Wiedniu, kontynuując naukę na dwóch kierunkach: chemii i medycynie. W 1927 roku uzyskał stopień naukowy doktora za prace badawcze nad izolowaniem związków biologicznie czynnych z korzenia przestępu dwupiennego.
Po studiach przebywał na stażu podoktorskim w Instytucie Pasteura w Paryżu (1927−1929), następnie w Zakładzie Biochemii na Sorbonie (1929–1931), później pracował między innymi w belgijskim i francuskim przemyśle farmaceutycznym. W 1934 roku powrócił do Krakowa i za - trudnił się w Zakładzie Farmakologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w zespole prof. Janusza Wiktora Supniewskiego, a od 1937 do 1939 w laboratorium naukowym firmy Dr A. Wander Spółka Akcyjna w Krakowie. Prowadzone przez niego badania doprowadziły do produkcji półsyntetycznej penicyliny (syntarpen), ponadto jako pierwszy z polskich naukowców zajmował się peptydami. W 1938 otrzymał Nagrodę im. Józefa Piłsudskiego, przyznaną przez Towarzystwo do Walki z Rakiem.
Po wybuchu wojny do 1945 roku mieszkał we Lwowie, pracując w laboratoriach Spółdzielni „Chemtrud” (1939−1941) oraz w firmie Galikol (1944–1945), w czasie okupacji niemieckiej ukry - wając się z powodu żydowskiego pochodzenia. W 1945 roku przyjechał do Wrocławia. Tam był doc. dr inż. Emil Taszner adiunktem w Akademii Medycznej, jednocześnie wykładając też na Politechnice Wrocławskiej i Uniwersytecie Wrocławskim.
Od 1953 roku pracował jako adiunkt w Katedrze Chemii Ogólnej Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej, od 1954 na stanowisku docenta etatowego. W latach 1954–1963 kierował Katedrą Chemii Ogólnej, a od 1964 do 1971 roku Zakładem Chemii Peptydów przy Katedrze Technologii Środków Leczniczych.
W 1971 roku władze PG z rektorem prof. Januszem Stalińskim na czele złożyły w Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej wniosek o nadanie docentowi Emilowi Tasznerowi tytułu naukowego profesora. Wniosek ten został jednak negatywnie zaopiniowany w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. Na emeryturę Emil Taszner przeszedł w 1971, pracując naukowo do 1980 roku.
Napisał ponad sto prac naukowych, był twórcą lub współtwórcą 24 patentów, z których wiele zostało wdrożonych przez polski przemysł farmaceutyczny. Wypromował czternastu doktorów, między innymi Barbarę Rzeszotarską. Miał istotny wpływ na kształtowanie się i rozwój zbioru bibliotecznego na Wydziale Chemicznym PG.
Jako przedstawiciel Polski był współzałożycielem Europejskiego Komitetu Peptydowego, należał do Komitetu Chemii Leków Polskiej Akademii Nauk, a także Polskiego Towarzystwa Chemicznego i Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.