Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa.
Pracownik nauki, profesor Politechniki Gdańskiej, członek honorowy brytyjskiego Institute of Food Science and Technology, specjalista w dziedzinie technologii żywności, twórca europejskiej szkoły naukowej chemii i technologii wędzarnictwa, podstaw analizy sensorycznej, jakości żywności. Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1992).
Damazy Jerzy Tilgner urodził się 26 listopada 1904 roku w Miejskiej Górce (Wielkopolska). W 1927 roku jako inżynier rolnik ukończył studia wyższe na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Na tej samej uczelni w 1932 roku otrzymał stopień doktora, wyróżniony za swą rozprawę srebrnym Medalem Senatu.
Po studiach w latach 1927–1928 pracował w Naukowej Organizacji Gorzelnictwa. W 1928 roku wyjechał na staż zawodowy do Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie poznawał metody konserwacji żywności w fabrykach konserw oraz zakładach przetwórstwa mięsa, mleka, warzyw i owoców. W okresie 1929–1930 przebywał na uniwersytecie w Berkeley w celach badawczo-naukowych: był tam asystentem profesora i prowadził kwerendy do doktoratu.
Po powrocie do Europy nadzorował modernizację Fabryki Konserw i Marmolady w Berlinie oraz prowadził badania naukowe dla koncernu Zinnert AG w Poczdamie (1931–1932). Następnie w latach 1932–1935 kierował działem standaryzacji w Państwowym Instytucie Eksportowym w Poznaniu, opracowując jednocześnie nowe technologie konserwacji żywności. Od 1935 do 1939 roku był głównym inspektorem standaryzacyjnym w Laboratorium Przemysłu Żywnościowego Związku Izb Przemysłowo-Handlowych oraz zaprzysiężonym rzeczoznawcą przemysłu żywnościowego i opakowań. Równolegle w latach 1936–1939 pracował w Ministerstwie Przemysłu i Handlu jako kierownik Komitetu Chłodnictwa i główny inspektor standaryzacji eksportu Rady Handlu Zagranicznego Rzeczypospolitej Polskiej w Warszawie.
W czasie II wojny światowej był powiernikiem w zakładach produkcyjnych pod zarządem Niemców, między innymi w fabryce mierników Staniola oraz w fabryce marmolady i sztucznego miodu Woka w Warszawie. Należał do organizacji wojskowej Kadra Polski Niepodległej i „Zryw” (1940–1943) oraz do Armii Krajowej, służąc w 2. batalionie „Odwet” (od marca 1943 do lipca 1944). Wykładał na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich w Warszawie.
Od stycznia do marca 1945 roku pełnił funkcję głównego pełnomocnika do spraw gospodarki na Pomorze w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Przemysłu. W latach 1945–1947 był członkiem Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów Krajowej Rady Narodowej (delegat Stronnictwa Pracy na miasto Bydgoszcz), posłem na Sejm (1947–1952). W 1945 roku zorganizował Państwowy Instytut Naukowy Gospodarstwa Wiejskiego Instytutu Technologii Rolnej i Żywnościowej w Bydgoszczy i kierował nim do 1952 roku.
W 1947 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie następnie pracował do 1949 roku (od 1948 jako docent). Jednocześnie w 1948 związał się z Politechniką Gdańską, pracując tu do 1968: w latach 1950–1951 kierował Katedrą Technologii Zwierzęcych Produktów Spożywczych na Wydziale Agrotechnicznym, w latach 1951–1967 na Wydziale Chemicznym. Tutaj też otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego (1954) i zwyczajnego (1960).
Był członkiem Rady Naukowej do spraw Techniki i Ekonomiki przy Ministrze Przemysłu Spożywczego i Skupu (1965–1969), ekspertem FAO (1965– 1966), przewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Nauki i Technologii Żywności (1966–1970), między innymi członkiem honorowym brytyjskiego Institute of Food Science and Technology (1973), członkiem Komitetu Technologii i Chemii Żywności Polskiej Akademii Nauk (1957–1992) oraz Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
Ogłosił ponad 250 publikacji na temat przechowalnictwa, technologii żywności (mięsa, ryb, owoców, warzyw, opakowań) oraz kultury fizycznej – w tym dwanaście książek i trzy skrypty – w języku polskim, niemieckim, angielskim, francuskim, czeskim, rosyjskim i fińskim. Był promotorem dziesięciu doktorów. Został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej, Medalem za Warszawę 1939–1945, złotą odznaką Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, Medalem im. Michała Oczapowskiego.
3 stycznia 1968 roku został zawieszony w pełnieniu funkcji profesora i zwolniony dyscyplinarnie za krytykę władz i polityki zagranicznej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Dotknęły go różne formy represji, między innymi zakaz druku, nieumieszczanie nazwiska w wydawnictwach zbiorowych, odmowa wydania paszportu. 21 stycznia 1986 roku Senat Politechniki Gdańskiej zdecydował o rehabilitacji. 1 października 1992 roku prof. Damazy J. Tilgner został obdarzony godnością doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej „za pracę naukową i badania naukowe nad nowymi technologiami żywności oraz znaczący wkład w kreowaniu międzynarodowej współpracy naukowo-badawczej”.
Uprawiał wioślarstwo. Był pięciokrotnym mistrzem Polski w tej dyscyplinie (1928, 1930, 1934, 1935), członkiem Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego (1933–1939), prezesem Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich (1949), a w 1978 roku został wyróżniony godnością członka honorowego.