Pracownik nauki pracujący na rzecz nauki, gospodarki i społeczeństwa.
Absolwent Wydziału Elektroniki (obecnie Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki) Politechniki Gdańskiej. Inżynier i naukowiec, profesor Politechniki Gdańskiej oraz kilku uniwersytetów między innymi w Arizonie, Wyoming, Idaho, Auburn. Prezydent Institute of Electrical and Electronics Engineers. Członek zagraniczny Polskiej Akademii Nauk. Doktor honoris causa Anglia Ruskin University (Cambridge, Wielka Brytania)
Bogdan Maciej Wilamowski ukończył w 1966 roku studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Gdańskiej. Kolejno uzyskał stopnie naukowe doktora (1970), doktora habilitowanego (1977) i profesora (1987). Na Politechnice Gdańskiej pełnił funkcję dyrektora Instytutu Technologii Elektronicznej (1979–1981). W tym czasie instytut posiadał najwyższe finansowe wsparcie z przemysłu i największe osiągnięcia w publikacjach naukowych spośród pozostałych 20 instytutów Politechniki Gdańskiej.
Jest związany z Instytutem Inżynierów Elektryków i Elektroników (IEEE, Institute of Electrical and Electronics Engineers), największą profesjonalną organizacją na świecie, zrzeszającą około 400 tysięcy członków. W ramach działalności w tej organizacji stworzył między innymi: IEEE Nishizawa Medal (coroczna nagroda w wysokości 20 tysięcy dolarów – w celu jej utworzenia uzyskał dotację z przemysłu w wysokości 650 tysięcy dolarów), periodyk „IEEE Transactions on Industrial Informatics” (IF = 9,112), periodyk „IEEE Industrial Electronics Magazine” (IF = 13,593) oraz stowarzyszenie IEEE Computational Intelligence Society (wspótwórca). Pełnił w IEEE liczne ważne funkcje, między innymi był dyrektorem oddziału VI i członkiem zarządu IEEE (2012–2014), wiceprezydentem IEEE Computational Intelligence Society, wiceprezydentem i prezydentem IEEE Industrial Electronics Society (IES). Wyprowadził IES z zapaści finansowej z budżetem poniżej 50 tysięcy dolarów do zysków rzędu 700 tysięcy dolarów rocznie. Obecnie to towarzystwo jest najbogatsze w IEEE, z rezerwami finansowymi w wysokości ponad 10 mln dolarów i z najwyżej ocenianymi periodykami naukowymi.
Był profesorem kilku uczelni: Politechniki Gdańskiej (do 1989), Uniwersytetu Arizony (1982–1984), Uniwersytetu Wyoming (1989–2000), Uniwersytetu Idaho (2000–2003), Uniwersytetu Auburn (2003– 2018), Wyższej Szkoły Informatyki i Zarzadzania w Rzeszowie (2003–2019), a także dyrektorem Alabama Micro/Nano Science and Technology Center (2003–2016).
Jest autorem jedenastu książek, 46 rozdziałów w książkach, 110 artykułów w periodykach, 260 artykułów konferencyjnych, 33 patentów, ponad 35 zaproszonych keynotes na konferencjach. Jego indeks Hirscha wynosi 40. Pełnił funkcję redaktora naczelnego dwóch periodykowi naukowych IEEE: „IEEE Transactions on Industrial Electronics” (2007–2010; pod jego kierownictwem IF tego periodyku wzrósł z 0,6 do 5,5) i „IEEE Transactions on Industrial Informatics” (2011–2013; pod jego kierownictwem IF tego periodyku wzrósł z 1,6 do 8,8). Ponadto był współredaktorem kilkunastu innych periodyków naukowych oraz redaktorem serii książkowej w CRC „Industrial Electronics” (2010–2019). Wypromował 18 doktorów.
Posiada tytuł Fellow of the IIEEE (2000), został uhonorowany kilkoma prestiżowymi nagrodami międzynarodowymi: IEEE Anthony J. Hornfeck Service Award (2006, Francja), IEEE Eugene Mittelmann Achievement Award (2010, USA), William F. Walker Teaching Award for Excellence (2010, USA), IEEE Istvan Nagy Award in Power Electronics and Motion Control (2016, Bułgaria). Ponadto nadano mu tytuł Fellow by Japanese Foundation of Promotion of Science (1975, Japonia), jest honorowym członkiem Węgierskiej Akademii Nauk (2007), członkiem zagranicznym Polskiej Akademii Nauk (2018) i doktorem honoris causa Anglia Ruskin University, Cambridge Wielka Brytania (2016). Za zasługi dla RP został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2008).
Prowadził badania naukowe w dwóch dziedzinach: elektronika ciała stałego i sztuczna inteligencja. Opracował kilka nowych przyrządów półprzewodnikowych: logika SIT (1977), tranzystor boczny (1982) o charakterystykach lampy elektronowej, tranzystor z modulacją konduktywności (1992), pozwalający bezpośrednio kontrolować przepływ prądu zmiennego, komórkę pamięci i diodę Schottkiego (1983) na duże napięcia. W dziedzinie sztucznej inteligencji opracował szereg algorytmów do uczenia inteligentnych systemów: algorytm NBN (2010), posiadający szybkość popularnego algorytmu LM, ale nieposiadający jego wad i pozwalający uczyć dowolne architektury sieci i nieposiadający ograniczenia wielkości sieci. Algorytm ErrCor (2012) do szybkiego i bardzo efektywnego uczenia sieci RBF. Algorytm do rozpoznawania znaków chińskich (2015) z błędem poniżej 0,1% (30 razy mniejszym niż algorytm opracowany przez firmę Google). Algorytm do automatycznego tłumaczenia tekstów technicznych z języka angielskiego na chiński (2016).
