Pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa. 
Absolwent Wydziału Mechanicznego (obecnie Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa) Politechniki Gdańskiej, dziekan tego Wydziału (1954-1957). Profesor, pracownik nauki, specjalista z dziedziny konstrukcji maszyn, wynalazca. Organizator życia na Politechnice Gdańskiej.

Kazimierz Zygmunt urodził się 8 września 1918 roku w Kamionce Strumiłowej. Po ukończeniu gimnazjum humanistycznego w Przemyślu rozpoczął w 1936 roku studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Od jesieni 1939 roku pracował w odlewni metali kolorowych i żeliwa w firmie „Wiśniewski” w Przemyślu, a od jesieni 1940 roku w fabryce maszyn „L. Zieleniewski” w Krakowie. W 1942 roku wyjechał do Lwowa, podejmując naukę w Technische Institut (ówczesna nazwa Politechniki Lwowskiej). Studia ukończył w 1945 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej w Krakowie, uzyskując tytuł inżyniera mechanika.

Od lutego 1946 roku mieszkał w Gdańsku. W tym samym roku objął stanowisko starszego asystenta na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej. Po pięciu latach awansował na adiunkta, a w 1954 roku został mianowany zastępcą profesora. W 1953 roku pracował dodatkowo w Zakładzie Podstaw Teorii Konstrukcji Maszyn Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku. W 1959 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy „Konstrukcja i badanie maszyny badawczej do łożysk poprzecznych”. W tym samym roku nadano mu tytuł i stanowisko docenta, natomiast w roku 1968 tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego.

W latach 1954–1956 był dziekanem Wydziału Mechanicznego. Przyczynił się do jego reorganizacji i podziału na dwie nowe jednostki: Wydział Maszynowy i Wydział Technologii Maszyn. W latach 1955–1964 pełnił funkcję kierownika Katedry Części Maszyn, od 1965 do 1970 roku – Katedry i Zakładu Podstaw Konstrukcji Maszyn. 1 czerwca 1963 roku został pełnomocnikiem rektora Politechniki Gdańskiej ds. współpracy z gospodarką i umożliwienia współpracy katedr Politechniki Gdańskiej z przemysłem w badaniach naukowych. Zapoczątkował w Katedrze Części Maszyn budowę laboratorium tribologicznego.

W latach 1967–1970 przewodniczył Wydziałowi IV Nauk Technicznych Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, od 1964 roku należał do Komitetu Budowy Maszyn – Sekcji Tarcia i Zużycia Polskiej Akademii Nauk.

Był autorem ponad 30 publikacji, w tym książki „Obliczenie wytrzymałościowe kół zębatych” (1946), pięciu skryptów, prac konstrukcyjnych i projektowych, dziesięciu patentów i ponad 40 niepublikowanych ekspertyz dla przemysłu. Współprojektował (wraz z prof. Tadeuszem Gerlachem) prototypowe parowe maszyny okrętowe, zamontowane na pierwszych statkach pełnomorskich zbudowanych w Stoczni Gdańskiej po 1945 roku: typu „Sołdek”, „Kolno” i „Donbas”, o nośności 2540  T, 3200  T i 5000 T, oraz maszyny do drążenia gruntu, między innymi pneumatycznego młota stabilnego do drążenia gruntu – przebijak „KRET” w 1970.

Był jednym z organizatorów Ośrodka Wypoczynkowego Politechniki Gdańskiej w Czarlinie (1962). Posiadał uprawnienia pilota i dyplom pilota szybowcowego (1935) oraz dyplom sternika jachtowego (1968). Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956).

Zmarł 17 października 1970 roku w Gdańsku.