Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej. Profesor Politechniki Gdańskiej, pracownik nauki, nauczyciel akademicki, specjalista w dziedzinie chemii organicznej.
Jan Mazerski urodził się 2 marca 1950 roku w Pruszczu Gdańskim. W 1974 roku ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej uzyskując dyplom magistra inżyniera chemika. W latach 1974−78 był słuchaczem Studium Doktoranckiego przy Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej, co doprowadziło w 1979 roku do obrony pracy doktorskiej, której promotorem był prof. Edward Borowski. Od tego czasu pracując w Katedrze Technologii Leków i Biochemii na w/w Wydziale uzyskał w 1966 roku stopień naukowy doktora habilitowanego w zakresie chemii, a w 2002 roku tytuł naukowy profesora nauk chemicznych. Pracował tam od 1979 roku kolejno jako pracownik naukowo-techniczny, chemik i specjalista, adiunkt, a od 1998 roku jako profesor nadzwyczajny i 2002 roku jako profesor zwyczajny.
Zakres zainteresowań naukowych Jana Mazerskiego był bardzo szeroki i obejmował różne zagadnienia chemii i fizykochemii związków biologicznie czynnych. Podczas studium doktoranckiego zainicjował na macierzystym Wydziale zastosowanie ilościowych metod zależności struktura-aktywność (ang. QSAR) głównie dla leków przeciwnowotworowych i przeciwgrzybowych. Po zatrudnieniu w Katedrze Technologii Leków i Biochemii prowadził badania nad oddziaływaniem antybiotyków przeciwgrzybowych z grupy makrolidów polienowych z błonami komórkowymi i ich syntetycznymi modelami stosując metody elektrochemiczne i spektroskopowe. Kolejną tematyką badawczą, od 1996 roku, było zastosowanie modelowania molekularnego techniką dynamiki molekularnej dla lepszego poznania struktury i dynamiki makrolidów polienowych w roztworach wodnych oraz ich oddziaływań z lipidowymi składnikami błon.
Podczas stażu na Georgia State University w Atlantcie (USA), w grupie prof. D. Wilsona rozpoczął i kontynuował na Politechnice Gdańskiej badania spektroskopowe nad zmianami widm absorpcyjnych UV/Vis wielopierścieniowych związków heteroaromatycznych w trakcie ich interkalacji z fragmentami naturalnej dwuniciowe helisy DNA. Do ilościowej analizy otrzymanych danych spektroskopowych i identyfikacji modeli biofizycznych stosował różnorodne techniki chemometryczne w tym regresję wielowymiarową i analizę głównych składowych.
W czasie pracy zawodowej odbył kilka zagranicznych staży naukowych. W latach 1980−1987 na Uniwersytecie Paris VI w grupie prof. J. Bolarda (łącznie 13 miesięcy), w latach 1988−1995 na Uniwersytecie w Camerino we Włoszech, w grupie prof. I. Antoniniego (łącznie 9 miesięcy) oraz jako stypendysta Fundacji Fulbrighta (senior position 2002/2003) na Georgia State University (Atlanta, USA) w pracowni prof. D. Wilsona (5 miesięcy).
W trakcie pracy na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej wypromował dziesięciu doktorów. Jest autorem lub współautorem 6 skryptów i podręczników akademickich, 2 patentów i 92 publikacji w czasopismach recenzowanych (suma IF=123; indeks Hirscha {Scopus} 19; liczba cytowań bez autocytowań 972).
W ramach aktywności na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej pełnił funkcje kierownika Katedry Technologii Leków i Biochemii PG (2003−2012) oraz prodziekana ds. Nauki na Wydziale Chemicznym PG (2005−2012). W latach 2004−2020 był członkiem Komisji Chemometrii i Komputeryzacji Chemii Analitycznej przy Komitecie Chemii Analitycznej Polskiej Akademii Nauk.
W 2022 roku został wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.