Honorowy Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Absolwent Wydziału Łączności (obecnie Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki) Politechniki Gdańskiej. Profesor Politechniki Gdańskiej, pracownik nauki, nauczyciel akademicki, radiotechnik, twórca programów studiów w specjalizacji radiolokacji, aparatury mikrofalowej i radiokomunikacji mikrofalowej. Dziekan Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej (1968-1971), lider transformacji organizacyjnej wydziału.
Krzysztof Stanisław Grabowski urodził się w 1930 roku w Warszawie. Osierocony w czasie wojny, brał udział w działaniach warszawskich Szarych Szeregów. Po wojnie przeniósł się do Sopotu, gdzie ukończył szkołę średnią. W 1955 roku uzyskał dyplom inżyniera łączności, a następnie dyplom magistra inżyniera łączności na Wydziale Elektrycznym i Łączności Politechniki Gdańskiej w zakresie radiotechniki. Już w trakcie studiów zajął się działalnością dydaktyczną, najpierw w Katedrze Matematyki (1950–1952), potem w Katedrze Radiotechniki Odbiorczej. W 1953 roku pracował jako inżynier w Zakładach Radiowych im. Kasprzaka w Warszawie.
W 1961 roku obronił pracę doktorską w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie. Rozprawa, przygotowana pod kierunkiem prof. Józefa Lenkowskiego, dotyczyła wzmacniaczy i mieszaczy parametrycznych. W latach 1962–1967 był adiunktem w Katedrach Układów Elektronicznych oraz Radionawigacji i Techniki Fal Ultrakrótkich Politechniki Gdańskiej. W roku 1966 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej w zakresie układów mikrofalowych. Rozprawa habilitacyjna stanowiła podsumowanie jego badań naukowych dotyczących własności diodowych wzmacniaczy i mieszaczy parametrycznych.
Pięć lat później, w roku 1971, otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Tytuł profesora zwyczajnego nauk technicznych nadano mu w 1981 roku.
Ma doświadczenie pracy za granicą. Odbył roczny staż naukowy w Lehigh University w Bethlehem (Pensylwania, USA). W 1969 roku otrzymał stypendium British Council w Wielkiej Brytanii. Odbył również liczne krótkoterminowe staże między innymi w Darmstadt, Tuluzie i w Monachium. W latach 1974–1976 był profesorem na Wydziale Elektrycznym Uniwersytetu w Mosulu (Irak), od 1981 do 1985 roku organizował Wydział Elektroniki Politechniki w Algerze (Algieria), gdzie również był profesorem.
Od chwili rozpoczęcia pracy na Politechnice Gdańskiej Krzysztof Grabowski był liderem transformacji organizacyjnej. W latach 1967–1982 kierował Katedrą Techniki Fal Ultrakrótkich, którą przekształcił w Zakład Techniki Mikrofalowej. W 1968 roku został dziekanem Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej i pełnił tę funkcję do 1971 roku. W trakcie swej kadencji, w wyjątkowo trudnych okresie, gruntowanie zreformował wydział i nadał mu nową formę z trzema instytutami: Instytutem Technologii Elektronicznej, Instytutem Telekomunikacji i Instytutem Informatyki. Od roku 1987 był długoletnim dyrektorem Instytutu Telekomunikacji. Rozwinął współpracę z wieloma zespołami zagranicznymi (Ilmenau, Tuluza, Leningrad / Petersburg). W 2000 roku przeszedł na emeryturę.
Ma ogromne zasługi dydaktyczne. Od podstaw zbudował specjalizacje: radiolokacja, aparatura mikrofalowa oraz radiokomunikacja mikrofalowa i kierował ich prowadzeniem. Opracował programy studiów, utworzył potrzebną bazę sprzętową (zarówno do dydaktyki, jak i badań naukowych), rozwinął laboratoria. Zorganizował zespół dydaktyczno-naukowy, który osiągnął jedne z najlepszych wyników naukowych i dydaktycznych na Politechnice Gdańskiej i w kraju.
Wypromował 150 magistrów inżynierów (wiele ich prac wyróżniono w konkursach środowiskowych i krajowych). Kierował studium doktoranckim z zakresu elektroniki i telekomunikacji. Wypromował 16 doktorów nauk technicznych, z których połowa obroniła prace doktorskie z wyróżnieniem. Wśród jego wychowanków jest wielu profesorów.
Działalność naukowa Krzysztofa Grabowskiego dotyczyła wielu aspektów techniki i technologii mikrofalowej i obejmowała: badania półprzewodników i ich zastosowań w konstrukcji układów aktywnych (mieszacze i wzmacniacze parametryczne, szerokopasmowe i niskoszumne wzmacniacze tranzystorowe); komputerowe metody analizy, syntezy i projektowania liniowych układów mikrofalowych o dowolnej topologii oraz układów niewzajemnych wykorzystujących żyrotropowe własności ferrytów. Rozwinął technologie mikrofalowych układów hybrydowych oraz niezbędnych od ich budowy analitycznych i komputerowych metod analizy wielowarstwowych i wieloprzewodowych prowadnic falowych. Zajmował się również rozwojem miernictwa mikrofalowego, między innymi metodami i układami do automatyzacji pomiaru wielowrotników mikrofalowych.
Był recenzentem niezliczonych publikacji krajowych i zagranicznych, doktoratów i habilitacji, monografii i książek dydaktycznych, członkiem wielu komitetów naukowych krajowych i międzynarodowych konferencji, jak również komitetów i zespołów uczelnianych i PAN oraz koordynatorem krajowych programów badawczych. Opublikował jedną książkę, pięć monografii i 53 artykuły i komunikaty krajowe i zagraniczne, dziewięć prac dydaktycznych. Jest współautorem jednego patentu.
Za osiągnięcia dydaktyczne, naukowe i organizacyjne otrzymał wiele nagród i wyróżnień, między innymi: Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, złotą odznakę „Zasłużony Pracownik Łączności”, Odznakę Honorową ZSP i Medal SEP im. prof. Mieczysława Pożaryskiego. W 2015 roku wyróżniony tytułem Honorowy Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.