Honorowy Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Absolwent Wydziału Budownictwa Lądowego (obecnie Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska) Politechniki Gdańskiej. Profesor Politechniki Gdańskiej, pracownik nauki, nauczyciel akademicki, specjalizujący się w zagadnieniach związanych z inżynierią ruchu drogowego. Dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej PG (1999-2004) Wiceminister infrastruktury w latach 2004-2005.Dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej PG (1999-2004) Wiceminister infrastruktury w latach 2004-2005.
Autor pierwszego Krajowego Programu Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego znanego pod akronimem GAMBIT, a także dokumentu pt. „Polityka Transportowa Państwa na lata 2006-2025”.
Ryszard Krystek urodził się 24 października 1941 roku w Justynówce na Zamojszczyźnie. Po zakończeniu II wojny światowej wraz z rodzicami przyjechał do Królewa Malborskiego. W 1959 roku ukończył Technikum Budowlane w Gdańsku, a potem przez dwa lata pracował na budowach w Elblągu. W 1966 roku ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej. W 1972 roku obronił rozprawę doktorską nt. teorii ruchu drogowego i wyjechał na stypendium rządu francuskiego do Instytutu Badań Transportu INRETS w Paryżu.
Po powrocie z Paryża prowadził wykłady z inżynierii ruchu drogowego, objął opiekę nad Kołem Naukowym Inżynierii Ruchu Drogowego i we współpracy z Centralnym Zarządem Dróg Publicznych w Warszawie rozpoczął terenowe badania ruchu drogowego. Badania te kontynuował także we współpracy z Instytutem Kształtowania Środowiska w Warszawie. Wyniki tych badań zakończyły się doktoratami kilku współpracowników oraz pracą habilitacyjną Profesora, który w 1980 roku, po obronie rozprawy na temat komputerowych systemów sterowania ruchem, uzyskał stopień doktora habilitowanego.
W latach 1981-85 wykładał na Uniwersytecie w Oranie. Po powrocie do kraju został dyrektorem Instytutu Inżynierii Komunikacyjnej, a rok później objął kierownictwo Katedry Inżynierii Drogowej. Katedrą kierował przez 20 lat rozwijając w zrównoważony sposób działalność dwóch zespołów naukowo-badawczych: Inżynierii Ruchu Drogowego i Budowy Dróg. W 1988 otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1993 profesora zwyczajnego. W latach 1991-92 prowadził studium doktorskie Inżynierii Ruchu na Uniwersytecie w Oranie. W 1993 uzyskał grant KBN na opracowanie programu bezpieczeństwa ruchu drogowego w Polsce, zamówionego przez Ministra Transportu. Stworzył wielodyscyplinarny zespół autorski, który przygotował pierwszy Krajowy Program Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego znany pod akronimem GAMBIT'96. W latach 1995-98 był członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej. Po zmianie struktury administracyjnej kraju w 1999 roku kierował zespołem, który opracował nowy Krajowy Program Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego – GAMBIT 2000, który Rada Ministrów przyjęła jako program dla Polski na lata 2001-2010.
Profesor był pomysłodawcą i organizatorem pierwszych Międzynarodowych Seminariów Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego GAMBIT, które od 1996 roku co dwa lata odbywają się na Politechnice Gdańskiej, stanowiąc otwarte forum dyskusji, wymiany wiedzy i doświadczeń na ten niezwykle ważny społecznie temat. W 1999 roku, wybrany na dziekana Wydziału Budownictwa Lądowego, stworzył podstawy do połączenia Wydziałów Budownictwa Lądowego i Budownictwa Wodnego w Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. W 1999 roku założył Fundację Rozwoju Inżynierii Lądowej, funkcjonującą do dziś jako organizacja pozarządowa wspierająca badania naukowe i rozwój młodej kadry naukowej Wydziału. Był autorem i współautorem około dwustu publikacji naukowych w dziedzinach: inżynieria ruchu drogowego, projektowanie dróg, projektowanie węzłów drogowych i autostradowych oraz bezpieczeństwo ruchu drogowego. Był też redaktorem monografii: „Węzły drogowe i autostradowe”, wydanej trzykrotnie w latach 1992–2008 oraz "Zintegrowany System Bezpieczeństwa Transportu". Wyniki badań w nich zawarte stanowią obecnie bazowe podręczniki na kierunkach kształcenia Budownictwo i Transport. Wydał też „Niebezpieczeństwo ruchu drogowego” - syntetyczne opracowanie skierowane do polityków. Nad rozwinięciem tej książki w dużą monografię pracował do ostatnich dni swojego życia.
Doświadczenia zebrane przy prowadzeniu prac badawczych, licznych wdrożeń oraz przy pisaniu książki przekazywał studentom na wykładach dotyczących projektowania dróg i autostrad, projektowania węzłów drogowych i autostradowych, inżynierii ruchu drogowego oraz licznych seminariach. Wypromował jedenastu doktorów, z których czworo uzyskało stopień doktora habilitowanego, także kilkuset magistrów i inżynierów. Aktywnie działał na rzecz środowiska akademickiego, jako student był przewodniczącym Komisji Kultury Uczelnianego Parlamentu Studentów, następnie prezesem Chóru Politechniki Gdańskiej i członkiem Senatu Politechniki Gdańskiej. Pracował także na rzecz środowiska zawodowego, biorąc udział w pracach Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji, Polskiego Kongresu Drogowego, Klubu Inżynierów Ruchu. Był także członkiem Krajowej i Pomorskiej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego. Stawiał na współpracę międzynarodową i utrzymywał silne kontakty z licznymi ośrodkami naukowymi. Były wśród nich uniwersytety w Turku, Linköping, Klagenfurcie, instytuty badawcze INRETS/IFSTTAR we Francji, SWOV w Holandii, TRL w Wielkiej Brytanii, VTI w Szwecji oraz organizacje TIA z USA, 3VN z Holandii, Europejska Rada Bezpieczeństwa Transportu, Globalne Partnerstwo na Rzecz Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego, a także Bank Światowy.
W sierpniu 2004 został powołany przez premiera Marka Belkę na stanowisko podsekretarza stanu ds. polityki transportowej w Ministerstwie Infrastruktury. Pełniąc tę funkcję kontynuował prace na rzecz poprawy bezpieczeństwa drogowego jako zastępca przewodniczącego Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego. Dzięki jego zaangażowaniu Rada przyjęła do realizacji projekt pt. Krajowy Program Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego na lata 2005–2007–2013 pod akronimem „GAMBIT 2005 – Polska Wizja Zero”, przygotowany przez Konsorcjum Politechniki Gdańskiej, Politechniki Krakowskiej i Instytutu Transportu Samochodowego, jako dokument na wejście Polski do Unii Europejskiej. Pracując w ministerstwie kierował także zespołem, który opracował dokument pt. „Polityka Transportowa Państwa na lata 2006-2025”, przyjęty przez Radę Ministrów. W 2006 roku kierowane przez Niego konsorcjum badawcze otrzymało grant Ministerstwa Edukacji i Nauki na projekt "Zintegrowany System Bezpieczeństwa Transportu - ZEUS", którego głównym rezultatem była koncepcja integracji systemów bezpieczeństwa transportu drogowego, kolejowego, lotniczego i wodnego. W roku 2010 jako kierownik projektu ZEUS został powołany w skład tzw. Komisji Smoleńskiej.
W roku 2011 zakończył pracę dydaktyczną w Politechnice Gdańskiej i objął stanowisko zastępcy dyrektora ds. naukowych w Instytucie Transportu Samochodowego w Warszawie, które pełnił do 2016 roku. W roku 2015 został powołany przez dyrektora Narodowego Centrum Badań i Rozwoju na członka Komitetu Sterującego nadzorującego realizację Wspólnego Przedsięwzięcia Narodowego Centrum oraz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad pt. „Rozwój Innowacji Drogowych”.
Za prowadzone prace badawcze, dydaktyczne i organizacyjne był nagradzany licznymi nagrodami: Ministrów Nauki i Transportu, Rektora Politechniki Gdańskiej. Został także odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Do końca życia był aktywny zawodowo publikując artykuły w czasopismach branżowych i konsultując prace naukowe swoich młodszych kolegów. W 2015 roku wyróżniony tytułem Honorowy Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Zmarł 20 stycznia 2017 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu w Sopocie.