Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Absolwent Wydziału Łączności (obecnie Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki) Politechniki Gdańskiej. Profesor Politechniki Gdańskiej, pracownik nauki, nauczyciel akademicki, specjalista w dziedzinie informatyki technicznej i telekomunikacji, twórca dwóch szkół naukowych z teleinformatyki oraz z systemów i sieci komórkowych i bezprzewodowych.
Dominik Rutkowski urodził się w 1939 roku w Jabłonowie Pomorskim. Po wojnie przybył z rodzicami do Kwidzyna. Tam w 1957 roku ukończył liceum ogólnokształcące, po czym podjął studia na Wydziale Łączności Politechniki Gdańskiej. Dyplom magistra inżyniera łączności uzyskał z wyróżnieniem w 1963 roku. W marcu 1963 roku został asystentem w Katedrze Podstaw Telekomunikacji, kierowanej przez profesora Jerzego Seidlera. Jesienią rozpoczął studia podyplomowe z automatyki na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej. W 1966 roku podjął badania naukowe i prace nad unikatowymi urządzeniami do cyfrowego systemu radiowego pomiarów próbek falowania morskiego w celu szacowania jego energii (sondę cyfrową tego systemu opatentowano).
W 1968 roku uzyskał z wyróżnieniem stopień doktora nauk technicznych – jego rozprawa dotyczyła adaptacyjnych układów sterowania. W 1970 roku opublikował skrypt z zakresu optymalizacji w teorii systemów sterowania, za który otrzymał nagrodę Ministra.
W 1970 roku Katedra Podstaw Telekomunikacji przystąpiła do współpracy z Morskim Instytutem Rybackim w Gdyni w zakresie opracowania unikatowego oprogramowania systemu czasu rzeczywistego na komputer Elliott 905 w koncernie Marconi Elliott w Anglii i w kraju dla statku naukowo-badawczego „Profesor Siedlecki”. Dominik Rutkowski opracował nowe metody przetwarzania sygnałów oraz algorytmy i oprogramowanie minimalno-czasowe sterowania statkiem w czasie rzeczywistym. Prace te zwieńczyło uzyskanie w 1975 roku stopnia doktora habilitowanego (rozprawę wyróżniono nagrodą Ministra i przetłumaczono na język niemiecki). W sierpniu 1975 roku otrzymał roczne Stypendium Naukowe Fulbrighta z afiliacją na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Po powrocie zainicjował na macierzystym wydziale nowe prace badawcze i pionierskie w skali kraju wykłady w specjalności teleinformatyka.
W 1983 roku objął stanowisko kierownika Zakładu Systemów i Sieci Radiokomunikacyjnych (do 2009), a w 1987 roku prodziekana do spraw badań naukowych; był też doradcą Prezesa NBP z zakresu ochrony danych bankowych. Tytuł profesora otrzymał w 1989 roku. We wrześniu 1990 roku Uniwersytet w Aalborgu (Dania) przyznał mu stanowisko profesora zwyczajnego. Pracował tam z przerwami do 1996 roku, prowadząc badania naukowe, wykłady z teleinformatyki, techniki rozpraszania widma sygnałów (TRWS), sieci komórkowej drugiej generacji GSM i sieci komórkowej trzeciej generacji IS 95 opartej na TRWS.
Jednocześnie w latach 1993–1994 prowadził wykłady z zakresu TRWS na Uniwersytecie w Lund (Szwecja). Opracował tam skrypt oraz implementację adaptacyjnego odbiornika wielodrogowego o podwyższonej jakości z TRWS (RAKE), który jako układ scalony został wyprodukowany przez koncern Ericssona.
Od 1993 roku kontynuował pracę w macierzystej katedrze, gdzie wdrożył nową tematykę naukowo-badawczą i dydaktyczną. Opracował korekcyjny koder zewnętrzny w miejsce kodera detek-cyjnego w koderze źródłowym sygnałów mowy w GSM; prowadził badania wpływu hoppingu częstotliwościowego SFH w GSM na jakość transmisji, liczebność pęku komórek i zasięgi; zajmował się jakością transmisji, pojemnością i zasięgami stacji bazowych w systemie komórkowym trzeciej generacji (UMTS), później w systemie czwartej generacji (LTE).
Jest autorem pięciu monografii i rozpraw naukowych, ponad 210 publikacji w czasopismach i na konferencjach naukowych. Brał udział w 47 projektach badawczych i wdrożeniowych. Wypromował 19 doktorów, w tym jednego na Uniwersytecie w Aalborgu. Stworzył szkołę naukową z teleinformatyki oraz z systemów i sieci komórkowych i bezprzewodowych. W latach 1997–2007 był członkiem Rady Naukowej w Instytucie Łączności w Warszawie.
Za swą działalność otrzymał między innymi trzy nagrody Ministra (1970, 1975, 2009 – za całokształt osiągnięć) i nagrodę Sekretarza Naukowego Polskiej Akademii Nauk (1975). Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1983), Krzyżem Kawalerskim (1990) i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1996). W 2014 roku wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Po przejściu w 2012 roku na emeryturę kontynuował pracę naukową na zaproszenie dyrektora Instytutu Łączności w Warszawie i Gdańsku. Przedmiotem jego badań były systemy komórkowe czwartej generacji LTE, piątej generacji NOMA, nowe systemy transmisji danych między statkami i stacjami naziemnymi.
