Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Absolwent Wydziału Elektrycznego (obecnie Elektrotechniki i Automatyki) Politechniki Gdańskiej. Profesor Politechniki Gdańskiej, pracownik nauki, nauczyciel akademicki, specjalista w dziedzinie aparatów elektrycznych, w tym bezpieczników ograniczających i techniki wysokich napięć.
Andrzej Wolny urodził się 4 lutego 1939 roku w Warszawie. Szkołę podstawową i średnią ukończył w Rogoźnie Wielkopolskim. Maturę zdał w 1956 roku, po czym podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej. Został jej absolwentem w 1961 roku i rozpoczął pracę w laboratorium defektoskopii Gdańskiej Stoczni Remontowej (zajmował się jakością spoin), a następnie w Zakładach Okrętowych Urządzeń Elektrycznych „Elmor” (był konstruktorem napędów okrętowych wind ładunkowych). Implementował techniki półprzewodnikowe do tych napędów i układów regulacji samowzbudnych prądnic synchronicznych. Wziął udział w rejsie doświadczalnym z prototypowymi urządzeniami, co zaowocowało pierwszą publikacją.
W 1966 roku rozpoczął pracę na Politechnice Gdańskiej w Katedrze Wysokich Napięć i Aparatów Elektrycznych jako starszy asystent, współuczestnicząc w badaniach nad generatorami elektrogazodynamicznymi (EGD). W 1970 roku odbył trzymiesięczny staż naukowy na Politechnice Leningradzkiej (ZSRR), gdzie zapoznał się z techniką izolacyjną i gaszeniową SF6 oraz metodami obliczeń wytrzymałości elektrycznej gazów. W latach 1972–1973 prowadził laboratorium okrętowych aparatów elektrycznych w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni.
W roku 1974 obronił z wyróżnieniem pracę doktorską uzyskując stopień doktora nauk technicznych. W latach 1974–1978 w Instytucie Wysokich Napięć i Aparatów Elektrycznych Politechniki Gdańskiej kontynuował działalność badawczą nad generatorami gazodynamicznymi, procesami łączeniowymi, ochroną odgromową, badaniem kabli. Uczestniczył w pracach nad doświadczalnym systemem elektroenergetycznym wysokiego napięcia na statku szkolno-towarowym. W 1978 roku został zastępcą dyrektora Instytutu Wysokich Napięć i Aparatów Elektrycznych do spraw dydaktyki. W latach 1980–1983 jako profesor wizytujący w Centro de Graduados del Instituto Tecnológico de la Laguna w Meksyku prowadził wykłady na temat wysokich napięć i technik łączenia oraz nadzorował budowę laboratorium wysokonapięciowego.
Po powrocie do kraju kontynuował w latach 1983–1992 działalność dydaktyczną w dziedzinie techniki łączenia i techniki wysokich napięć oraz naukowo-badawczą związaną z aparaturą gazowydmuchową i nietypowymi bezpiecznikami WN (SF6, hybrydowe). Od 1992 do 1994 roku w University of Sydney (Australia) prowadził badania bezpieczników gazowydmuchowych SN i nad ograniczaniem prądu przez jego przerzut do równoległego warystora. W 1995 roku otrzymał habilitację i zastał powołany na stanowisko adiunkta w Katedrze Aparatów Elektrycznych na Wydziale Elektrotechniki i Automatyki Politechniki Gdańskiej, a w 1997 roku na stanowisko profesora nadzwyczajnego tej uczelni. W tym samym roku został kierownikiem Katedry Wysokich Napięć, a w 1999 roku – Katedry Wysokich Napięć i Aparatów Elektrycznych. W 2001 roku uzyskał tytuł naukowy profesora nauk technicznych. W 2014 roku uchwałą Senatu PG został zaliczony do grona emerytowanych profesorów uczelni.
Jego działalność naukowo-badawcza obejmuje prace w dziedzinie EGD, w tym procesów jonizacji gazów stosowanych w konwersji energii w tych generatorach, aparatury łączeniowej średniego napięcia, głównie gazowydmuchowej, bezpieczników ograniczających prąd, procesu przerzutu prądu łukowego do warystora, a także współudział w badaniach piorunowych i kablowych. Na dorobek naukowy składają się między innymi 63 artykuły (w tym monografia), referaty, komunikaty, skrypty i patenty. Wypromował pięciu doktorów. Organizował konferencje naukowe, w tym międzynarodową poświęconą bezpiecznikom ICEFA. Działalność dydaktyczną prowadził z techniki izolacji, techniki łączenia i projektowania aparatury łączeniowej.
Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP) oraz wiceprzewodniczącym KT75 Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Był członkiem The Fuse Club, międzynarodowego klubu „bezpiecznikowców”.
Został odznaczony między innymi Brązowym i Złotym Krzyżem Zasługi (1978, 1991), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2001), Srebrną i Złotą Odznaką SEP (1994, 2002), Medalem Pamięci 50-lecia Oddziału Gdańskiego SEP (1998), wyróżniony nagrodą zespołową Ministerstwa Edukacji Narodowej I stopnia (1990), Nagrodą Indywidualną Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu (2002), ponadto dyplomami uznania uczelni meksykańskich, licznymi nagrodami Rektora PG i odznaczeniami spółdzielczymi.