Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej (obecnie Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska) Politechniki Gdańskiej. Profesor Politechniki Gdańskiej, pracownik nauki, nauczyciel akademicki, specjalista w dziedzinie geodezji inżynieryjnej. Dziekan Wydziału Hydrotechniki Politechniki Gdańskiej (1990-1993).
Adam Żurowski urodził się 3 marca 1929 roku we Lwowie. W 1949 roku po zdaniu matury w Liceum Ogólnokształcącym im. St. Żeromskiego w Jeleniej Górze rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Gdańskiej, które ukończył w 1955 roku, uzyskując tytuł magistra inżyniera nauk technicznych w specjalności konstrukcje budowlane. W latach 1959-1964 odbył studia na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej uzyskując tytuł zawodowy magistra inżyniera geodety w specjalności geodezja inżynieryjno-przemysłowa.
Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1970 roku w Instytucie Hydrotechniki Politechniki Gdańskiej na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Deformacje przypowierzchniowych warstw niektórych gruntów Żuław Wiślanych pod wpływem mrozu i zmian wilgotności”. Stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie budownictwa wodnego nadała mu w 1987 roku Rada Naukowa Wydziału Hydrotechniki Politechniki Gdańskiej na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. „Badanie przemieszczeń i odkształceń morskich budowli hydrotechnicznych”. 12 maja 1992 roku z rąk Prezydenta RP Lecha Wałęsy otrzymał tytuł profesora nauk technicznych.
W roku 1953 rozpoczął pracę w charakterze asystenta w Katedrze Geodezji na Wydziale Budownictwa Wodnego, kierowanej wówczas przez prof. Pawła Kołakowskiego, z którą związał się na całe swoje życie zawodowe. Od 1956 prowadził w zastępstwie kierownika katedry wykłady z przedmiotów „Geodezja”, „Pomiary budowlane” i „Miernictwo”. Od 1958 roku, po powołaniu na stanowisko adiunkta, prowadził samodzielnie wykłady z przedmiotów: „Tyczenie tras i profili” (1959-1965), „Geodezja stosowana”, „Pomiary budowlane” (1966-1977), „Geodezja inżynieryjna i fotogrametria” oraz „Geodezja” (1977-1998). 1 września 1985 roku został powołany na stanowisko kierownika Katedry Geodezji PG i pozostał nim do czasu odejścia na emeryturę w 1999 roku. W latach 1990-1993 pełnił funkcję dziekana Wydziału Hydrotechniki PG.
Od 1970 roku był członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich (SGP). W latach 1972-1989 pełnił między innymi funkcje przewodniczącego Głównej Komisji Morskiej w Gdańsku i Warszawie, członka Zarządu Oddziału w Gdańsku, członka Zarządu Sekcji Geodezji Przemysłowej w Warszawie, członka Zespołu Kwalifikacyjnego ds. Specjalizacji Zawodowej Inżynierów w Warszawie. Był organizatorem trzech ogólnopolskich konferencji naukowo-technicznych „Geodezja w gospodarce morskiej”, współorganizatorem czterech konferencji „Automatyzacja w geodezji” w Warszawie oraz redaktorem Biuletynu Technicznego SGP w Gdańsku.
W latach 1988-1992 był przedstawicielem Stowarzyszenia Geodetów Polskich w IV Komisji Międzynarodowej Federacji Geodetów (FIG) „Pomiary hydrograficzne”, w latach 1990-1998 był członkiem Komitetu Geodezji PAN, a w latach 1982-1999 członkiem Sekcji Geodezji Inżynieryjnej Komitetu Geodezji PAN. Nauczał w Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie na Wydziale Nauk Technicznych.
Był autorem ponad 110 opinii i recenzji, w tym 5 opinii o nadanie tytułu naukowego profesora, 1 recenzji pracy habilitacyjnej, 4 recenzji prac doktorskich oraz 16 recenzji wydawniczych książek, podręczników i skryptów dla studentów. Jego autorstwa było ponad 150 opracowań i ekspertyz z dziedziny geodezji inżynieryjnej oraz pomiarów kontrolnych w budownictwie dotyczących między innymi: badań przemieszczeń i odkształceń morskich budowli hydrotechnicznych pod wpływem obciążeń statycznych i dynamicznych, badań deformacji fundamentów turbozespołów, obwałowań stawów odpadowych, zbiorników paliw płynnych, mostów, elewatorów, elektrowni wodnych, śluz, dźwigarów kablobetonowych, kominów, masztów, budynków mieszkalnych, obiektów zabytkowych, jak również statków, doków pływających i platform wiertniczych.
Jego referaty opublikowano w materiałach 16 międzynarodowych konferencji i kongresów, a ponadto w 6 seminariach z udziałem gości zagranicznych. Opublikowany dorobek naukowy obejmuje ogółem ponad 100 pozycji (19 w językach obcych) w tym 94 indywidualnych, 16 współautorskich oraz 3 książki i 4 skrypty. Jego artykuły ukazały się między innymi w „Archiwum Hydrotechniki”, „Vermessungswesen und Raumordnung”. Był wielokrotnie zapraszany przez różne uczelnie zagraniczne (Praga, Akwizgran, Hannover, Kaiserslautern) w celu przedstawienia wyników swoich badań. Jego publikacje były cytowane w „Zeitschrift fur Vermessungswesen” i „Vermessungswesen und Raumordnung” oraz krajowych czasopismach naukowych.
W latach 1996-1999 był kierownikiem grantu pt. „Badanie przemieszczeń i odkształceń budowli morskich".
Za działalność naukową i dydaktyczną został odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim (1980) i Oficerskim !997) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1990). Otrzymał Srebrną Odznakę Honorową Naukowej Organizacji Technicznej (1979), Medal Pamiątkowy z okazji 50-lecia NOT w Gdańsku (1997), Srebrną Odznakę Honorową Stowarzyszenia Geodetów Polskich (1976), a także trzy indywidualne Nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za osiągnięcia w dziedzinie autorstwa wyróżniających się podręczników dla studentów, 28 Nagród Rektora za działalność naukowo-badawczą, wyróżniające się publikacje oraz za pracę dydaktyczną. W 2014 roku został wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Zmarł 25 marca 2016 w Gdańsku.