Na zdjęciu: Budynek Polskiego Domu Akademickiego, 1935 r. Źródło: Sekcja Historyczna BPG
Dzięki klęsce państw centralnych i aktywnemu działaniu całego narodu odrodziło się niepodległe Państwo Polskie. Niestabilna sytuacja i zagrożenie ze wschodu uniemożliwiły skuteczne działanie w interesie narodowym na wszystkich frontach. W roku 1920 powstało Wolne Miasto Gdańsk. Podpisana w tym samym roku konwencja polsko gdańska miała zapewnić pełne prawa ludności polskiej. Od 1919 r. trwały zabiegi o przyznanie Politechniki Polsce. Argumenty strony polskiej były rzeczowe i przekonujące. Politechnika Gdańska została zbudowana w znacznej części za pieniądze polskich podatników z Pomorza, Wielkopolski i Kujaw i miała służyć przede wszystkim mieszkańcom tych ziem, które po wojnie wróciły do Polski. Udział samego Gdańska był stosunkowo niewielki. Wolne Miasto nie było w stanie utrzymać Politechniki ani zapewnić pełnej obsady kadrowej i dostatecznej liczby studentów. Mimo to Międzysojusznicza Komisja Podziału Mienia 28 lipca 1921 r. przyznała Politechnikę Gdańskowi.
Przyczyniła się do tej decyzji podpisana poprzedniego dnia umowa polsko gdańska, w której władze Wolnego Miasta zagwarantowały równouprawnienie polskich studentów, zobowiązując się zarazem do wprowadzenia lektoratu języka polskiego i wykładów z geografii gospodarczej Polski oraz do zapewnienia Polakom niezbędnych podręczników i pomocy naukowych. Oficjalną pełną nazwą uczelni była odtąd Politechnika Wolnego Miasta Gdańska (Technische Hochschule der Freien Stadt Danzig). Jednak podobnie jak przed wojną zarówno w pismach prywatnych jak i urzędowych, np. w dyplomach, z reguły skracano ją do postaci Politechnika Gdańska (Technische Hochschule Danzig).
W roku 1922 zmienił się system organizacyjny uczelni. Dotychczasowe wydziały łączne rozdzielono, łącząc je równocześnie w 3 fakultety: I Nauk Ogólnych, II Budownictwa i III Inżynierii Maszynowej. W skład pierwszego fakultetu weszły wydziały: Ia Humanistyczny (nowy), Ib Matematyczno Fizyczny i Ic Chemiczny, w skład drugiego IIa Architektury i IIb Inżynierii Budowlanej, w skład trzeciego IIIa Budowy Maszyn, IIIb Elektryczny i IIIc Budowy Okrętów (od 1929 r. Budowy Okrętów i Lotniczy).
Wzrost liczby wydziałów z 6 do 8 wynikał z oddzielenia Wydziału Elektrycznego od Budowy Maszyn i utworzenia nowego Wydziału Humanistycznego. Oprócz tego od 1921 r. istniał tzw. Instytut Zewnętrzny, prowadzący płatne kursy dla słuchaczy spoza Politechniki.
