Na zdjęciu: Czytelnia Biblioteki Technische Hochschule. Źródło: Sekcja Historyczna BPG
W założeniu budynki Politechniki były obliczone na 600 studentów z możliwością powiększenia tej liczby do 1000. W 1904 roku zapisało się na studia 189 osób. Wolnych słuchaczy było 57 a gości 353, co daje w sumie 599 osób, dla których prowadzono zajęcia. Do 1914 r. liczba regularnych studentów wzrosła do 675. Liczba wolnych słuchaczy oscylowała między 49 a 102, a gości między 76 a 731. Najwięcej studentów było z reguły na wydziale Budownictwa, najmniej na Naukach Ogólnych. Już w roku 1905/1906 zarejestrowano 16 egzaminów dyplomowych, w roku 1914 liczba ta wzrosła do 77. Pierwszy doktorat odnotowano w roku 1906; liczba promocji w latach 1906-1914 nie przekraczała 7 rocznie. Ogółem do roku 1914 zarejestrowano 640 dyplomów i 62 doktoraty.
Od początku istnienia uczelni przywiązywano wielką wagę do narodowości. Cudzoziemcy mogli studiować wyłączenie za zgodą ministerstwa i nie mogło ich być więcej niż 10%. Polaków z terenów wchodzących wówczas w skład Rzeszy Niemieckiej, a więc np. z Wielkopolski, Śląska czy Pomorza, nie traktowano jako cudzoziemców, natomiast Niemcy z zaboru rosyjskiego i austriackiego byli za takich uważani. W owym czasie polskich studentów było niewielu, bo wybierali raczej którąś z renomowanych uczelni w głębi Niemiec. Jednak już w pierwszym semestrze zapisało się na studia 2 Polaków z Kongresówki i Poznańskiego.
Do roku 1914 liczba studentów przyznających się do polskości nie przekraczała 10-12, chociaż faktycznie mogło ich być znacznie więcej. W roku 1913 powstał tajny polski Związek Akademików Gdańskich, stawiający sobie za cel działalność narodową i dążenie do niepodległości Polski. Nowy związek nawiązał ścisłą współpracę z ówczesną gdańską Polonią.